قابله ، فرشته نجات مادران دیروز
شاید به جرات بتوان گفت که یکی از مهم ترین مشاغل یا بهتر بگوییم کسب و کاری که زنان در گذشته داشتند، قابلگی بوده است.
قابله به زنی گفته می شد که به صورت تجربی در کار زایمان زنان استاد بود و به آنان هنگام زایمان برای به دنیا آوردن فرزندشان کمک می کرد. البته قابله ها در سایر امور مربوط به بیماری های زنان مانند سقط جنین و نازایی نیز مداخله می کردند.جالب است بدانید تا پیش از فراگیر شدن پزشکی نوین و ظهور ماماها در ایران و تا اوایل دوره سلطنت پهلوی، قابله ها تقریبا تمام امور مربوط به زایمان را به عهده داشتند البته در برخی شهرهای ایران و ازجمله در تهران، قابله های یهودی بر قابله های مسلمان برتری داشتند.
دوره حمل
در واقع قابله هایی که به طور تجربی به امور مربوط به زنان و خدمات هنگام زایمان تسلط پیدا کرده بودند از چهار ماهگی به زنان حامله رسیدگی می کردند.
زمان زایمان
پیش از زایمان نیز قابله با روغن بادام، شکم زن زائو را چرب می کرد و برای کم شدن درد وی، گیاه بومادران را می جوشاند و به وی می خوراند. از سوی دیگر داخل سینی یا مجمعه یا سفره چرمینی خاکستر الک کرده می ریخت و روی آن پارچه ای می انداخت و در اطراف مجمعه چند خشت می گذاشت تا پای زائو را روی آن بگذارد. گاهی نیز یک تنگ روحی یا قلیان به زائو داده می شد تا در آن بدمد.
پس از زایمان
پس از زایمان نیز قابله نوزاد را پیش از افتادن به مجمعه می گرفت و ناف را می برید. ناف طفل را با نخ سفید و آبی می بست، نوزاد را می شست و دهان او را با خاک یا عسلی که به انگشت مالیده بود، باز می کرد.قابله یهودی معمولاً پس از زایمان دیگر به منزل زائو رفت و آمدی نداشت. ولی قابله مسلمان تا چند روز به خانه زائو می رفت و طبابت های جزئی برای نوزاد و زائو می کرد
علاقه مندی ها (Bookmarks)