لطفاً همه تفسیر کنید :

["VICTOR"]

["VICTOR"]

یکم امروز زیاد تصویر ګذاشتم چون واقعاً قشنګن و پشت هر کدوم کلی مفهومه که بیان کنید زیباست و مفهومی ...

["VICTOR"]

لحظه ای در خود فنا شو تا بقا پیدا کنی .

از خاقانی پرسیدند: خدا را کجا دیدی؟

گفت: آنجا که خود را ندیدم...

اگر جای خود را به خدا دهی، خدا هستی خود را به تو خواهد داد...

["VICTOR"]

مهر و سخنی که در یک شاخه گل است ، در سبد سبد شکوفه نیست . حکیم ارد بزرگ

احتیاجی نیست که خیلی فیلسوف باشی عارف باشی خداشناس باشی خدا همه جوره قبولت داره فقط برو و یه جمله بهش بگو بگو دوسش داری همین کافیه به خدا کافیه خدا بزرگه نه به اندازه ای که انسانها میسازند خدا فراتره خدا عاشقه عاشق هممون یه لحظه اگه قبولش نداری اگه فکر میکنی خدا نیست برو دنبالش به خدا منم 19 سال ازش بی خبر بودم ولی دیدمش احساسش کردم با تمام وجود فقط بخواه اگه کم اودی برو سمتش خدا پیشته همینجاست

نکته ش تو ګل و شکوفه بودن هست به نګاه من ...

در با تجربه بودن ګل و نو رسیده بودن شکوفه ...

شکوفه ممکنه به میوه تبدیل بشه اما ګل ، ګل باقی می مونه ، این شکوفه ست که باید از تجربیات ګل بهره ببره ، ګل هست که وقتی به کمال زیبایی و شکوفایی میرسه از بین میره (من الآن به ذهنم نمیرسه ګل به چیز خاصی تبدیل بشه مګر ګیاه دارویی ) و این شکوفه هست که درس میګیره و به میوه تبدیل میشه و این میشه نوعی بقا یعنی در حالت شکوفه بودن از بین نمیره (متوجه منظورم شدید؟ )

این یه جور بود ...

مدل دیګه اش شاید بشه ګفت راجع به این که آدم یک شاخه رو دنبال کنه و به اوج و کمال اون شاخه برسه مثل ګل که در نهایت شاخه شکوفا میشه!
از طرفی به دنبال شاخه های مختلف نباشه که از هر چیزی یکم فرا بګیره (مثل من ) و به جایی نرسه مثل یه عالمه شکوفه که در نهایت از روی درخت با یه ذره باد به پایین میریزن!!!

دو مثالم به نوعی نقیض هم بودن ، در اولی ګل فدا میشد در دومی به کمال می رسید

و مدل های دیګه