راه های تامین بودجه، برای ساخت نمونه ابتدایی از ایده...(تجارب واقعی شما)

[عرفان سلیم زاده]

به نام خدا

راه های کنونی تامین بودجه حهت ساخت نمونه ابتدایی از ایده...

چکیده:
در این راهنما به بحث و تجربیات خودتون در مورد راه های مختلفی که عملا برای تامین بودجه ساخت نمونه اولیه از اختراع موفق بودند می پردازیم.

مقدمه:

ایده پردازی شیرین ترین قسمت اختراع کردن است. نه هزینه ای دارد،نه کاغذ بازی های رسمی و نه دوندگی های مختلف...
اما این بخش رو میتوان کوچک ترین و کم اهمیت ترین بخش پروژه دانست. حتی اگر ایده خودتون رو هم در اداره ثبت اختراعات، ثبت کنین اکثرا در تحقق بخشیدن به آن ایده ناتوانید.
شما پیش از هرکاری باید اقدام به ساخت نمونه اولیه از ایده خودتون کنین بعد تازه به این فکر باشید که نظر نهاد های علمی کشور رو جهت طراحی و ساخت و تست نمونه مهندسی شده ایده شما رو که به نمونه محصول شهرت دارد جلب کنین.
مشکل اصلی در ساخت نمونه اولیه از ایده یکی بودجه است و دیگری نبود امکانات فنی و افراد با تجربه.
در این تاپیک به بحث و بررسی این موارد می پردازیم صد البته با تکیه به تجارب دوستان و افراد مختلف.
سعی کنین از ارائه راه حل هایی که هنوز تست نکردید پرهیز کنین این تاپیک جای انعکاس تحربه است.

در قدم اول عنوان پروژه خودتون رو نوشته و سپس راهی که به کمکش توانستید نمونه ابتدایی از ایده خودتون رو بسازید شرح دهید.
اینکه بودجه رو چطور تعریف کردید؟ چه مقداری رو برای ساخت نمونه اولیه پیش بینی کردید و رقم واقعی و نهایی چقدر شد؟
امکانات فنی مورد نیاز خودتون رو از کجا پیدا کردید؟ افراد با تجربه مورد نیاز تون رو از چه راهی جذب کردید و چه پیشنهاداتی به آنها دادید؟
ضمائم و عکسی هم اگر بود خوشحال میشیم درج کنین.

[ab.bb]

تا الان n بار پروپزال نوشتم و درخواست بودجه کردم.بعضی هم به درخواست خود اساتید نوشته بودم؛منتها هیچ وقت دانشگاه پول نداده.هزینه همه طرحا رو هم خودم با زحمت جمع کردم. تنها کمکی که دانشگاه تا الان بهم کرده؛ اجازه استفاده از کمپرسور هوا رو بهم داده.
برای جواب باقی سوال ها هم این موضوعات رو مطالع کنید.
ساخت موتور پالس جت سوپاپ دار
موتوراسترلینگ
توربین تسلا
موتور بخار

[مسعود ابراهیمی]

با درود .
بهترین روشی که یافتم کار کردن بود ! حتی اگر کارش به دلم هم نچسبید ولی بخاطر درآمدش وارد آن حیطه کاری شدم . از برنامه نویسی سیستم های مالی و اداری بگیرید تا امنیت داده ها تا طراحی برد و حتی بستن شبکه و ... . هم خرج زندگی در اومد و هم تونستم با مانده های کمش تجهیزات و لوازم بخرم . مضاف بر آن کمک های مالی برخی اطرافیان و گاهی وام های بی ربط با مقوله ابداع ولی راهگشا . مثل وام خرید لوازم منزل و ... همچنین یافتن کسانی که کارگاه های صنعتی دارند و حاضرند با رقم های بسیار کم و تنها از روی علاقه و محبت نمونه سازی هایی برایتان انجام دهند و یا برخی قسمتهای طرح را نمونه سازی کنند ( این یکی خیلی با ارزش و مفید بوده ) .
بدترین راه هایی که آزمودم هم اینهاست :
- نوشتن پروپوزال و طرح و ... برای فرماندار و رییس و معاون و ... مدیر فلان شرکت یا کارخونه و ... و صحبت با آنها .
- جلب نظر و استفاده از سرمایه گذاری که به هیچ عنوان وجه نوآوری را درک نمی کند و تنها به افزایش سرمایه در مدت مشخص می اندیشد . (این یکی میتونه نابودتون کنه )

با سپاس

[نو آور]

...بدترین راه هایی که آزمودم هم اینهاست :
- نوشتن پروپوزال و طرح و ... برای فرماندار و رییس و معاون و ... مدیر فلان شرکت یا کارخونه و ... و صحبت با آنها .
- جلب نظر و استفاده از سرمایه گذاری که به هیچ عنوان وجه نوآوری را درک نمی کند و تنها به افزایش سرمایه در مدت مشخص می اندیشد .

با سپاس

پیرو گفته های دوست گرامی؛ می خواستم یک تحلیل از چرائی این قضیه در ایران داشته باشم چون علی الظاهر، این روند خلاف عقل سلیم است.

_ هشتاد درصد اقتصاد در کشور ما دولتی است. لذا دولت خودش یک رقیب برای بخش خصوصی است. مثلا وزارت دفاع ما، خودش تجهیزات خودش را می سازد. آهنگری، ریخته گری، نجاری، آبکاری، انواع کارگاه و کارخانه ساخته است. حتی در پروژه های پیمانکاری عادی حوزه خدمات هم، با بخش خصوصی رقابت می کند.
حالا یک نخبه می رود، در می زند و مثلا می گوید من تکنیک ساخت یک وسیله مهم دفاعی را به دست آورده ام. این نخبه، عملا یک رقیب برای در و دکان آنهاست و نه چیز دیگر. این در حالی است که مثلا وزارت دفاع آمریکا، هر آنچه نیاز دارد، از ناو هواپیمابر و جنگنده رادار گریز و زیر دریائی گرفته تا مهمات و حتی کلاهک هسته ای را، تنها با انجام تشریفات کامل مناقصه، به بخش خصوصی کشورش سفارش می دهد. در فضائی کاملا سالم و رقابتی. حتی در قالب ارگانی به نام darpa از نخبگان جسته و گریخته دارای ایده های ناب هم حمایت می کند...دولتی کوچک اما بسیار کارآمد.

_ دولت ما عمده درآمدش از محل فروش نفت، گاز و فرآورده های بالادستی بر پایه مواد معدنی است. این دولت نیاز چندانی به مالیات ندارد و اصلا تا کنون به دنبال ساز و کار دقیقی نرفته که ببیند هر کدام از اتباعش، چقدر دارائی و یا درآمد دارد. این دولت چند دهه است نفت می فروشد و ظرف این مدت، به مرور با پولهای یا مفت نفت، انواع و اقسام صنایع و کارخانجات تولیدی تاسیس کرده و کاملا چاق و ناکارآمد شده است. مدیرانی هم که بر این شرکتها ریاست می کنند نه بر اساس شایستگی و نخبگی، که بر اساس روابط جناحی و گروهی، داشتن کارت فعال و سابقه رزم و ... انتخاب شده اند. بنابراین، این مدیران نه نیاز به نوآوری دارند و نه اصلا حرف یک نخبه مخترع را درک می کنند. ضمنا ساز و کار یک سیستم اداری و دولتی، ذاتا دست و پای یک مدیر را برای پذیرش ریسک تعامل با یک فرد نخبه می بندد. بنابراین ؛ مدیر دولتی ترجیح می دهد تا اگر به قطعه یا تکنولوژی خاصی نیاز دارد، مستقیم آن را از خارج کشور وارد کند... بدون دردسر، راحت و تمیز، حتی اگر ده برابر هم گرانتر از نمونه داخلی باشد، هیچ ناظری نیست تا کوچکترین ایرادی از وی بگیرد. گاهی حتی پورسانتی شیرین هم، از جانب نماینده واردکننده کالای برند خارجی به او تعلق می گیرد.
تا کنون هیچ کسی به چشم ندیده که یک مدیر دولتی، در پی دست به سر کردن یک نخبه، از سوی مدیران رده بالاتر خود، بازخواست شده باشد.

_ بازار سرمایه هم در خدمت ایده های نو کارآفرینان و نوآوران نیست. بروید تحقیق کنید اصلا چند درصد سرمایه های بورس و فرابورس در کشور ما، در اختیار تولید است.

_ در مورد سرمایه گذاران عادی هم، آنها عادت کرده اند به کسب درآمد با حاشیه سود زیاد و ریسک کم ناشی از سوداگری و رانت؛ در نظر بگیرید که در صحنه اقتصاد کشور ما؛ کوهی از پول نفت در کشور هست در مقابل یک تپه کوچک پول ناشی از سایر فعالیتهای تولیدی یا خدماتی مردم. در چنین وضعیتی، این سرمایه است که می تواند سهم بیشتری از این کوه پول را به سر سفره شما هدایت کند و نه نوآوری و فن آوری.

_ بانکها هم در کشور ما، مشغول جذب سپرده های مردم و استفاده از آنها در بنگاهها و شرکتهای تابعه خودشان هستند. هیئتهای مدیره آنها هم به مرور آموخته اند که با خرج مقادیری پول در راهروهای مجلس و وزارت خانه ها، با آرامش به این روند ادامه بدهند.

بنابراین برای یک نخبه باهوش در این اوضاع، به ویژه اگر نتواند به خارج از کشور برود و یا یک کانال رانتی در داخل کشور پیدا کند، تنها راه باقیمانده، تلاش برای کشف و پاسخ به یک نیاز واقعی در میان مردم عادی کوچه و بازار است که البته آنها هم حداکثر، بیست درصد gdp کشور ما را بر عهده دارند.
برای مدیران تازه کار دولتی هم پیشنهاد می کنم قبل از گماشته شدن پشت یک میز ریاست دولتی یا شبه دولتی، یک دوره «کلاس آموزش دست به سر کردن نخبگان ایرانی» را بگذرانند.

[مسعود ابراهیمی]

... مدیر دولتی ترجیح می دهد تا اگر به قطعه یا تکنولوژی خاصی نیاز دارد، مستقیم آن را از خارج کشور وارد کند... بدون دردسر، راحت و تمیز، حتی اگر ده برابر هم گرانتر از نمونه داخلی باشد، هیچ ناظری نیست تا کوچکترین ایرادی از وی بگیرد. گاهی حتی پورسانتی شیرین هم، از جانب نماینده واردکننده کالای برند خارجی به او تعلق می گیرد.
تا کنون هیچ کسی به چشم ندیده که یک مدیر دولتی، در پی دست به سر کردن یک نخبه، از سوی مدیران رده بالاتر خود، بازخواست شده باشد.

_...
برای مدیران تازه کار دولتی هم پیشنهاد می کنم قبل از گماشته شدن پشت یک میز ریاست دولتی یا شبه دولتی، یک دوره «کلاس آموزش دست به سر کردن نخبگان ایرانی» را بگذرانند.

درود بر شما