حكيم ابوالقاسم فردوسي و مازندران

[م.محسن]

چنین گفت کز شهر مازندران / یکی خوشنوازم ز رامشگران

به بربط چو بایست بر ساخت / رود برآورد مازندرانی سرود

که مازندران شهر ما یاد باد / همیشه بر و بومش آباد باد

که در بوستانش همیشه گلست / به کوه اندرون لاله و سنبلست

هوا خوشگوار و زمین پرنگار / نه گرم و نه سرد و همیشه بهار

نوازنده بلبل به باغ اندرون / گرازنده آهو به راغ اندرون

همیشه بیاساید از خفت و خوی / همه ساله هرجای رنگست و بوی

گلابست گویی به جویش روان / همی شاد گردد ز بویش روان

دی و بهمن و آذر و فرودین / همیشه پر از لاله بینی زمین

همه ساله خندان لب جویبار / به هر جای باز شکاری به کار

سراسر همه کشور آراسته ز دیبا و دینار وز خواسته

بتان پرستنده با تاج زر همه نامداران به زرین کمر