چگونه با امام زمان (عج) ارتباط داشته باشيم

[نارون1]

خبرگزاري آريا- حضرت آيت‌الله جوادي آملي در نوشتاري ضرورت و شيوه ارتباط شيعيان با حضرت ولي‌عصر (عج) را تشريح کرده‌اند.

به گزارش خبرگزاري آريا به نقل از سايت حوزه،هر خارق عادت يا کرامتي که به دست ناشناسي صورت مي‏گيرد و فيضي از ناحيه او به ديگران مي‏رساند، از سرچشمه فياض امام عصر(عج) جاري مي‏گردد؛ اما چنين نيست که آن ناشناس لزوماً وجود مبارک ولي‏عصر(عج) باشد بلکه آن حضرت شاگردان صالحي دارد که به امر ايشان گره از کار فروبسته ديگران مي‏گشايند.


به گزارش سرويس علمي وفرهنگي خبرگزاري حوزه، متن نوشتار معظم‌له به شرح ذيل است:

حيات انساني و معقول بشر در گرو پيوند با حقايق وَحْياني قرآن کريم است، چرا که وحي يگانه عامل زندگي‏بخش بشر و پيروي از دستورها و آموزه‏هاي آن، زمينه‏ساز باريابي به زندگي معقول و مطلوب است: ﴿استَجيبوا لِلّهِ ولِلرَّسولِ اِذا دَعاکُم لِما يُحييکُم﴾1؛ ﴿مَن عَمِلَ صلِحًا مِن ذَکَرٍ اَو اُنثي وهُوَ مُؤمِن فَلَنُحيِيَنَّهُ حَيوةً طَيِّبَة﴾.2

عترت طاهره که يکي از دو ثقل به جا مانده از رسول گرامي است، همتاي قرآن و همدوش آن است و بر همين اساس، احکامي که درباره قرآن ثابت است، در مورد عترت طاهره نيز ثابت خواهد بود، از اين‏رو ارتباط با امام عصر(عج) نيز زندگي‏بخش و تأمين کننده حيات معقول و مطلوب آدمي است، چون نبي مکرم اسلام‏صلي الله عليه و آله و سلم چنانچه قبلاً بيان شد عدم معرفت و پذيرش ولايت امام معصوم زمان را مايه مرگ جاهلي برشمردند و آنچه نبودش مرگ جاهلانه مي‏آورد، بودنش حيات عاقلانه را تأمين خواهد کرد و آن که معرفت و ولايت را فهميد، همواره خويش را در معرض ارتباط با امام معصوم عصر خويش مي‏نهد.


ارتباط با مقام شامخ ولايت و اتصال روح و قلب انسان با امام عصر(عج) خويش، نه تنها حيات معقول را تأمين مي‏کند بلکه نقايص بشر را نيز تتميم مي‏سازد، چرا که او کعبه حقيقي و حقيقت کعبه است: کعبه زميني، محاذي بيت معمور است و آن بيت برابر عرش خداست.

فرشته‏اي خاص مأمور بناي بيت معمور شد تا فرشتگاني که مقام انسانيت را به خلافت نشناختند و تسبيح و تقديس خويش را براي نيل به مقام خلافت الهي کافي دانستند و سپس با تنبيه خداوند به معرفت اوج مقام والاي انسان کامل بار يافتند، بر گرد آن طواف کنند و با اين عبادت، نقص کار خود را ترميم کنند.


ساختمان کعبه نيز براي طواف بر گرد آن جهت ترميم و جبران همه قصورها و تقصيرها به ويژه غفلت از مقام انسانيت، و سهو و نسيان يا عصيان در پيشگاه خليفة اللّهي انسان است3، از اين‏رو بهترين تنبّه براي طائفان غافل و حاجيان ذاهل و معتمران متساهل، تدارک جهل و جبران غفلت درباره خودشناسي و معرفت مقام شامخ انسان کامل و خليفه عصر حضرت بقية الله(عج) است، تا چون فرشتگان، طواف مقبول و سعي مشکور داشته باشند.



* چگونگي ارتباط با امام زمان(عج)

تشرف بي‏واسطه و مستقيم به محضر نوراني امام زمان(عج) لياقت و شايستگي‏هايي ويژه مي‏خواهد، از اين‏رو تنها اوحدي از موحدان به باريابي محضر مطهرش توفيق مي‏يابند.

هر خارق عادت يا کرامتي که به دست ناشناسي صورت مي‏گيرد و فيضي از ناحيه او به ديگران مي‏رساند، از سرچشمه فياض امام عصر(عج) جاري مي‏گردد؛ اما چنين نيست که آن ناشناس لزوماً وجود مبارک ولي‏عصر(عج) باشد بلکه آن حضرت شاگردان صالحي دارد که به امر ايشان گره از کار فروبسته ديگران مي‏گشايند و واسطه رسيدن فيض امام به آنان مي‏شوند.

آنچه براي همگان ضروري و ميسور است، ايجاد و حفظ ارتباط روحي و معنوي با آن حضرت است که در پرتو رعايت ادب حضور و ارتباط با آن حضرت تحصيل خواهد شد.


انجام دادن مستحبات و اعمال صالح به نيابت از آن حضرت و اهداي ثواب آن به ارواح طيّب عترت طاهره(عليهم‌السلام) از بهترين راه‏هايي است که مي‏تواند ارتباط انسان با آن وجود مبارک را تأمين کند و بهترين حالت در چنين نيابتي، آن است که انسان در برابر عمل خويش از آن امام خواسته‏اي نداشته باشد، چرا که از قدر عملش مي‏کاهد:

چون خواسته ما به قدر ادراک ماست و ادراک ما بيشتر به حجاب تمنيات ما محجوب است، مطلوب متوقّع ما نيز محدود خواهد بود، پس بهتر است که برابر اين ادب، به پيشگاه آن حضرت چيز خاصي را پيشنهاد ندهيم، زيرا او از آن دسته است که سجيّتهم الکرم4، بنابراين شايسته آن است که در انتظار عطاي او باشيم، چرا که آنچه آن حضرت به اقتضاي سجيّه کريم خويش عطا مي‏کند ماندني است.

البته اين سخن بدين معني نيست که انسان اگر مشکل خاصي دارد، با امام خويش در ميان نگذارد و از او نطلبد بلکه مقصود آن است که در انجام دادن اعمال صالح به نيابت از آن حضرت، طلبي نداشته باشد و پيشنهادي ندهد تا آنان درخور خويش عطا کنند؛ نه در اندازه مطلوب محدود ما.

آنان چون درخور خويش عطا کنند، هم قابليت و ظرفيت مي‏بخشند و هم مقبول و مظروف؛ و گاه گرچه به شخص عطا مي‏کنند، ظهور و فضل عطايشان جامعه‏اي را بهره‏مند مي‏سازد؛ مانند آنچه حضرت رضا(عليه‌السلام) به شاگرد خويش جناب زکريّا بن آدم در برابر استجازه او براي خروج از قم فرمود: شما در قم بمانيد.

خداي سبحان به برکت شما عذاب را از مردم قم برمي‏دارد، آن‏گونه که به برکت مزار پدرم عذاب را از ساکنان آن منطقه برداشته است.5 اين نمونه‏اي از آن عطاياست که به شخصي چنان لطفي مي‏کنند که چون پيکرش در زميني مدفون شود، آن برکت در تمام آن شهر جريان يابد.

از ديگر آداب حسنه در ارتباط با امام عصر(عج) ادب برخاستن به احترام نام مبارک ولي‏عصر(عج) است که در ميان شيفتگان و پيروان خاندان عصمت(عليهم‌السلام) سنّتي ديرپاست.


پي‌نوشت‌ها

1 ـ سوره انفال، آيه 24/

2 ـ سوره نحل، آيه 97/

3 ـ الکافي، ج4، ص188 ـ 187/

4 ـ برگرفته از زيارت جامعه کبيره که در آن ائمّه(عليهم‌السلام) چنين خوانده مي‏شوند عادتکم الاحسان و سجيّتکم الکرم (البلد الامين، ص 302؛ من لايحضره الفقيه، ج2، ص615).

5 ـ الاختصاص، ص87/