زرتشت یک مرد جهانی

[Capitan Totti]

زرتشت یک مرد جهانی

شاهان هخامنشی در سنگ نوشته های خود به ((پارسی پسر پارسی و آریایی از نژاد آریایی)) بودن خود می بالند. یشت ها و وندیداد از فر و مردم و سرزمین آریایی یاد می کنند و به ویژه مهر یشت از مهربانی های مهر ایزد بر کشورهای آریایی سخن می گوید(آبان یشت ۴۹/۵۸/۶۹/۱۱۷ تیر یشت ۶/۳۶/۵۸/۶۱ مهر یشت ۱۳۴ زامیاد یشت ۱۴۳ وندیداد ۵۶/۶۹ فرگرد ۱۹ و ۳۹) نوشته های کهن هندیان به ویژه ویدها هم نژاد آریایی را بسی برتر و نا آریایی را بسی پستتر می شمارند. زبان سنسکریت هم که زبان خدایان است.
همچنین مردمان باستانی دیگر نژاد و زبان خود را ستوده دیگران را نکوهیده اند. برخی دین ها و کیش ها هم خدایان خود را فقط پشتیبان و طرفدار خود می شناختند و باور به برتری نژادی و کیشی شگفتی داشتند. به هر حال هر ملتی بسی از خود راضی بوده به خود می بالید و به زبان کیش خود برتری می فروخت و چنان می پنداشت که خدا (اگر یگانه پرست بود) فقط و فقط دوست آن است و از ملت های دیگر بیزار و حتی با آنان دشمنی می ورزد. در چنین زمان و محیطی زرتشت بر می خیزد و دین بنیاد می گذارد و آیین خود را روا می سازد و اجتماع نوینی پدید می آورد. ولی هیچ از نژاد و زبان نامی نمی برد. در نظر او کوچکترین واحد اجتماعی خانه است نه یک فرد بزرگترین واحد جهان است نه نژاد.اهورامزدا خدای همه است نه خدای مردمی به ویژه گو که در زمان ((سازمان ملل متحد)) چنین کاری بس به نظر عادی می رسد ولی برای آن زمان و آن محیط بس شگفت آور است همان اندازه شگفت آور که امروز برتری جویی نژادی برخی از مردم جهان.
این والاترین نشانه های جهان بینی و بزرگ منشی آن پاک مرد است و این روحیه در سرتاسر یسن ها دیده می شود و پیروان وی تا زمانی دراز این جهان بینی و بزرگمنشی را نیک نگه داشته اند. در جایی که بسیاری از دین ها و کیش ها جز خود همه دین ها و کیش ها را گمراه کننده یا نادرست یا از کار افتاده می خوانند سراینده رادمنش و واقع بین یسن ۱۲ تنها اجازه ای که به خود می دهد این است که بگوید ((دین اهوری زرتشتی از همه دین هایی که هستند و خواهند بود بزرگ ترین و زیباترین است.)). به عبارت دیگر دین های دیگر را نیز کوچ نمی شمارد. حتی فروردین یشت که می توان گفت نخستین نوشته ی کیش زرتشتی است که از کشورهای آریایی و نا آریایی (ایران و انیران) یاد می کند با کمال بی طرفی به فروهر همه ی زنان و مردان راستکار آن کشورها درود می فرستد و آنان را گرامی می دارد. همین آزادمنشی است که مانند آن را در کوروش بزرگ جلوه گر می بینیم و کمابیش در دیگر شاهنشاهان هخامنشی و اشکانی نیز می یابیم.