دروغ بزرگ مهاجرت آریایی ها به ایران؟! اگه ايراني هستيد بايد اينو بخونيد.

ايران جهان را آغاز كرد




مکیاول سیاستمدار معروف ایتالیائی سده 16 در کتاب هنر جنگ مینویسد: اگر بخواهی ملتی را به بردگی بکشی، فرهنگ او یعنی هویت او را درهم بشکن، و اگر فرهنگ او غیر قابل خرده گیری بود، تا آنجا که بتوانی از ابزار دروغ استفاده کن و با دروغ آنرا از پای در بیاور، چون زمانی که ابزار راستی را در دست نداری، دروغگوئی بزرگترین عامل پیروزی است. استعمار با این شیوه سده ها به خوبی و با پیروزی نسبی در مورد ملل قاره کهن و بویژه ایرانیان برای در هم کوبیدن فرهنگ و هویت آنها انجام داده است. امروز در برابر پیدا شدن شیفتگی و کشش بی سابقه مردم ایران و ملل قاره کهن بویژه جوانان به سرگذشت نیاکان خود، امپریالیسم از ترس افتادن و گسترش سریع آن جهت بر پایی قدرت تاریخی قاره کهن، با ادامه راه استعمار برای درهم کوبیدن یا خنثی کردن این کشش، باز شیادان حرفه ای را وارد کار زار سرنوشت سازی کرده است، و با تیتر های استاد، مورخ، نویسنده، مجری تلویزیونی یا حزب های الکی، وارد میدان دروغ پردازی کرده، و هر روز از آستین گشاد خود دروغی را خارج می کنند، و آنرا بسوی مردمانی که از همه جا بی خبر نگه داشته شده ولی پاک و جستجوگر مانده اند هدف میگیرند. برای مقابله با این دشمنی ها لازم است هر جوان در تخصص خود، حرفه ای و حرفه ای تر شود، منجمله در علم جغرافی ـ تاریخ و گرایش های تاریخ و تاریخ اجتماعی تا راه نوین را برای ورود به قرن 21 بگشایند.


افسانه جابجایی و مهاجرت آریاییان از دشت های شمال آسیای میانه و پامیر و شمال هندوستان و پراکندگی آنان در خاورمیانه واروپا فریب و دروغ است، اروپاییان آنرا ساخته و پرداخته اند، تا ایران ها نتوانند بخوبی خود و تاریخشان را بشناسند. دلایل برای این اثبات این دروغ بسیار است، که تعدادی را ذکر می کنم، البته برای مفهوم بیشتر، مطالعه و پیگیری وبلاگ انوش راوید مهم می باشد..


مردم امروزه آن بخش های وسیع از شمال شرقی قاره کهن، هیچگونه مانندگی اندام و چهره با آریاییان اروپا خاور میانه ندارند، بیشتر به مردم خاور آسیا می مانند، که دیدگان کج و تنگ و گونه های پهن دارند. اگر بگوییم که این افسانه درست است، باید بپرسیم که اگر ایلی یا خانواده ای به هر بهانه و برهان از جایی کنده شده، و به جای دیگر کوچ می کنند، باید چپ و راست و بالا و پایین سرزمین خود را شناسایی نماید، و به بهترین موقعیت که برای زندگی مناسب است، مهاجرت کنند و بروند . در شمال و خاور پامیر و هندوستان پهنه گسترده و بارور و خرم چین و هند و آسیای جنوب شرقی را می توان دید که آبادتر از بخش های باختر یست که آریاییان بدانجا کوچ کرده اند. باید پرسید چرا آریاییان به سوی چین و هند و چین نرفتند، و به سوی باختر به راه افتادند. برای این پرسش پاسخ درستی وجود دارد، چون آریاییان از شمال آسیای میانه و پامیر کوچ را آغاز نکردند، که از آنجا به چپ و راست و بالا و پایین پراکنده شوند. هیچ گونه نشانه ای که کوچ را از نیمروز (خاور) نشانه و برهان باشد، در دست نیست و اگر هست درباره آنها به نادرست داوری گردیده، کوچ ها و مهاجرت ها مانند شهر سلاطین بوده است.


در چند سال گذشته آنچه در کناره رودخانه سن از زیر زمین بیرون آورده شده نشان می دهد که «گل» ها که خانواده ای آریایی هستند 7000 سال پیش در آنجا شهر نشین بوده و می زیسته اند این تپه از نژاد آریا هنوز به این نام خوانده می شوند، و کهن ترین یافته ای که در ایران از زیر خاک به دست آمده است نیز به 7000 سال پیش می رسد. نادرست است بگوییم که آریاییان 7000 سال پیش هم در ایران و هم در کناره رودخانه سن میزیسته اند. اگر آریاییان از خاور به راه افتادند اول در ایران و اندک اندک پس از گذر هزاران سال در کرانه پایانی اروپا نشیمن گرفته اند (شاید 7000). بنابر این کوچ آریاییان در زمانی بسیار دورتر شاید 20 ـ 15 هزار سال پیش آغاز گردیده است. هیچگونه یافته زیرزمینی از آن زمان یافت نشده، 15 ـ 20 هزار سال پیش با پایان دوره یخبندان زمین نیز هم آهنگ است. چنانکه می دانیم در زمانی نزدیک 15 ـ 20 هزار سال پیش سراسر بخش شمالی گوی زمین را سرما و یخبندان فرا گرفته بوده و بجز کرانه های بالایی دریای هند و عمان که بیشتر بوده، ماندگاری زیستن و تکامل گونه انسان را یاوری می کرده دیگر سرزمینها شایستگی کمتری برای زندگانی داشته اند.


بنا بر این بهتر است بگوییم که آرینها با دگرگونی آب و هوا و بهتر شدن زمین برای زیستن و فزونی یافتن شمار انسانها و کمبود جا در زمان های بسیار دور و دراز به چهار سوی خود کوچ کرده اند، باز پرسش اینست، از کجا؟ زیرا گفتیم که نشستگان دشت پامیر به سوی شمال و خاور نرفته اند. بسیار به اندیشه نزدیک است که آریاییان که نام خود را به سرزمینشان نیز (ایران) داده اند در 15 ـ 20 هزار سال پیش که آب و هوای زمین گرمتر شده و شایستگی بیشتر برای زیستن یافته است از ایران به چهار سوی خود کوچیده اند، از خاور به سوی هندوستان، از شمال به سوی روسیه امروز و قفقاز، سپس به سوی اروپا و از باختر به سوی بین النهرین و بالکان و یونان و از جنوب دریا هم نتوانسته است، از جنبش و کوچ آنان جلوگیری نماید، زیرا هم اکنون نشانه های زبان ایرانیان کهن در زبان بومی مردم «شیسل» دیده و شناخته می شود. پس این درست است که در 15 ـ 20 هزار سال پیش آریاییان از ایران برای یافتن جایگاه زیست بهتر به جنبش در آمده و هر خانواده ای به سویی که به آن دسترسی داشته کوچیده اند، واژه (زمین لاد) امروزه نیز درزبان یونانی کار برد دارد و به گوش میخورد این واژه همان زمین و سرزمین را به اندیشه و یاد می آورد که بخش (زمین) آن در خاور و بخش (لاد) یا (لند) در باختر جایگزین سرزمین و کشور شده است. به زبان دیگر ((ایرلند)) همان ایران زمین است، و زیباست اگر بدانید که بخشی از مردم آنجا خود را مانند خانواده ی «گیل» می دانند که همان «گیلک» ها هستند، که در شمال ایران هم زندگی میکنند. بنابر این از سرزمین ایران، نژاد آریایی کوچ کرده و زبان خود را در شمال آسیا و خاورمیانه و هندوستان و اروپا پراکنده است، و از آن زبان مادر می باشد، که گویش های آریایی امروز پدید آمده و در سراسر جهان ساخته و پرداخته شده اند.


در صحرای قره قوم ترکمنستان واقعیت تاریخی مهمی، 4000 سال است آرام در کناره جنوبی آمو دریا یا جیحون مابین شهر های تاریخی اورگنج، خیوه، بخارا، در زیر خاک خوابیده بوده. امروز شهر باستانی بسیار بزرگی از دل خاک سر بر آورده که خبر از 2000 سال پیش از میلاد می دهد زمانی که رودخانه از کناره آن می گذشت و شهری مهم و آباد بود در وسعت ده کیلومتر مربع بدون حصار که خبر از جمعیت بیش از یکصد هزار نفر را میداد، ولی تا کنون مساحت خیلی کمی کاوش شده است. 3800 پیش مسیر رودخانه عوض گردیده، و در ضمن رشد جمعیت شهر باعث شده بود مردم به جاهای دیگری هجرت کنند. فعلاً این شهر را بدلیل فراوانی آرامگاه ها و گبرستان های بزرگان شهر سلاطین نام نهاده اند.


آنچه که از آثار پیداست مردم آن زرتشتی بودند و آتشکده هایی در آن است و مدارکی که فعلاً آنها را آشکار نمی کنند و می گویند اولین محل پیدایش دین های ایرانی و هندی است. آثاری که از دل خاک بیرون آمده خیلی گویا و جالب هستند گبرستان ها و آرامگاه های زرتشتی، و همچنین می گویند مردم آن بعد از بی آبی بسمت ایران کنونی مهاجرت کرده اند. این قدیمی ترین مکان کشف شده با تمدن زرتشتی است، که با مطالعه و تحقیق آن، تاریخ به جاهای جدید برده می شود و چه بسا دانش گذشته ما را دگرگون نماید.


* اي ايران، اي مرز پرگهر <> * اي خاكت سرچشمۀ هنر


* دور از تو انديشۀ بدان <> * پاينده ماني و جاودان


* اي دشمن از تو سنگ خاره‌اي من آهنم <> * جان من فداي خاك پاك ميهنم


* مهر تو چون شد پيشه ‌ام <> * دور از تو نيست انديشه ‌ام


* در راه تو كي ارزشي دارد اين جان ما <> * پاينده باد خاك ايران ما


* سنگ كوهت در و گوهر است <> * خاك دشتت بهتر از زر است


* مهرت از دل كي برون كنم <> * بر گو بي‌ مهر تو چون كنم


* تا گردش زمين و دور آسمان به پاست <> * نور ايزدي هميشه رهنماي ماست


* مهر تو چون شد پيشه‌ام <> * دور از تو نيست انديشه‌ام


* در راه تو كي ارزشي دارد اين جان ما <> * پاينده باد خاك ايران ما


پیدایش خط از ایران


صاحب‌ نظران خط و زبان های باستانی بر این عقیده‌اند كه منشاء پیدایش خط از غرب ایران یعنی جنوب بین‌النهرین و سرزمین سومر در نیمه دوم هزاره چهارم پ.م بوده. امّا فرضیه دیگری نیز در سالیان اخیر مطرح شد كه سیر پیدایش و تأثیر گذاری خط پروتو عیلامی (ما قبل عیلامی) را از شرق به غرب می ‌داند و معتقد است كه خط و نگارش تصویری ابتدا در حوزه دره سند و نواحی جنوب شرقی ایران به ظهور رسید و سپس به فارس و دشت خوزستان راه یافت. این فرضیه بر اساس كشف علائم پیكتوگرافیك و الواح پروتو عیلامی در كاوش های موهنجودارو شهداد، شهر سوخته، تپه یحیی، تپه ملیان و تپه قزیر، شكل گرفته است .فرضیه جدید به نظریه تك ریشه ‌ای بودن خط با تردید می ‌نگرد. تپه چغامیش دزفول را باید نخستین مركز در ایران دانست كه خط و كتاب، اول بار در آنجا ظاهر شده است. چغامیش تپه ‌ای است بزرگ كه در حاشیه دشت شوش و 25 كیلومتری جنوب شرقی دزفول واقع شده است. چغامیش یكی از مراكز مهم آغاز كتابت و شهر نشینی در ایران بشمار می‌رود و تعداد زیادی الواح گِلی (شمارشی) و قطعات و ظروف و كاسه‌های سفالی مشهور به (لبه واریخته) كه از سفالینه‌ های شاخص دوره آغاز كتابت است، از این تپه به دست آمد. وقتی انوش میگوید همه چیز از ایران شروع شده یک واقعیت است، پیدایش خط که در این چند جمله نوشتم جدید ترین برداشت باستان شناسان بین المللی می باشد.


الفبای عربی


ایرانیان، الفبای عربی را از روی الفبای کوفی ایرانی، که از روی الفبای کردی پهلوی رونوشت شده بود بنیاد نهادند. بیشتر از نیمی از واژه های کنونی عربی واژه های معرب شده از گویشها و زبان های ایرانی می باشد، و تنها بخش کمی از آن متعلق به اعراب میباشد. خود واژه عرب (ارب) در اصل ارپ، یک واژه پهلوی و به معنی بیگانه است. سرزمین عرب قبل از اسلام در دوران قبایل اولیه بسر می برد، و از هر گونه دانشی تهی بوده است، و تنها کشور عربی که کمی از دانش بهره داشت، دولت حیره بود، که این دولت را ساسانیان بنیان نهادند، و تماما تحت تاثیر ایران بود، حتا دولت یمن نیز بخشی از ایران بود. با توضیحات واقعی دیگر، عرب، ارب یعنی فرزند رب، مانند عجم، اجم یعنی فرزند جم، که در این قبیل موارد به اشتباه یا مغرضانه جهت ایجاد دشمنی بین ملل قاره کهن، عجم را گنگ گفته اند. واژه ها و گفته های هر دوره تاریخی را باید با اندیشه و دید آن دوره بررسی کرد، در حقیقت اصل این اسامی از دوران قبیله ای است نه ساخته بورژوازی استعماری.


ویس یا ویک در زبان پهلوی


ویس (vis) در زبان پهلوی به معنای شاهزاده است، همچنین برگردان دیگرش ناحیه می باشد. شهرها و روستا هایی که در نام آنها از واژه ویس استفاده شده است: شهرستان ویس در نزدیکی اهواز، روستای ویس آباد در نزدیکی قزوین، روستای ویست در جنوب گلپایگان، روستای ویسکه در خاور ایلام، روستای ویسمه در شمال اراک و روستای ویسیان در باختر خرم آباد. پسندیده است بدانیم روستاهای ویستان و ویک در استان زنجان و روستای ویسر در استان کردستان از ریشه وه (veh) و وهیک ( vehik) به معنای خوبی و بهی هستند (وه=به). با آرزوی خوبی و بهی برای همه انسانها بویژه ایرانیان در سال جدید خورشیدی، روزگار بر همه ویستان (بهستان) باد.


سلام یا درود


فردی می گفت که درود بی معنی است، و سلام خوبه، یکی دیگر نوشت درود بگوید که زبان فارسی است. عزیزان، درود و سلام هر دو به یک معنی جا افتاده و جاری است، همچنین تشکر و سپاسگزاری، هر دو یک معنی را می دهد. هیچ کدام از این انبوه واژه ها و لغات که از دیر باز در قاره کهن بکار برده می شود از زبان ملتی خاص نیست، کسی بدرستی نمی داند، آرامی، نبطی، فارسی، عربی یا از دیگر زبان های این قاره است. کلیه واژه ها، اسامی و لغات، که توسط ملت های قاره کهن بکار برده می شود، مختص همین قاره است، و برای دانستن ریشه های آنها دانش واقعی زبان شناسی تاریخی لازم است.


من در اکثر این قبیل موارد برای ساکت کردن اندک شمار نق زن های پر ادعا، که حوصله دانایی قرن 21 را ندارند، ضمن دلایل نویسندگی و کسب تبادل اینترنتی، از همه واژه ها و یا ترکیبی از آنها استفاده می کنم. ما باید هویت خود را در قاره کهن و وابسته به آن بنگریم، باید وسیع تر فکر کرد، و واقعاً اندیشه خود را گسترش داد. دنبال بهانه های کوچک که این واژه عربی یا فارسی و ترکی است نباید بود، اغفال این ترفند های احمقانه دشمنان تاریخی را نباید خورد. در قاره کهن ما ایرانیان کاری بیشتر و بزرگتر از همه ملل و کشورهای این قاره داریم، از بدو تاریخ ما در مرکز قاره قرار داشتیم و چهار راه بودیم، بنا بر این در همیشه تاریخ وظیفه ما ایرانی ها برای حفظ تاریخ و جغرافیای قاره بیشتر بوده.


ضمن حفظ آزادی قلم و اندیشه فکر خود را جهت مدیریت نوین قاره در جهان قرن 21 بکار برید، و به خود اطمینان داشته باشید. بعلل مختلف مردم این قاره سلامت جسمی و فکری دارند، و به راحتی می توانند جایگاه مهم تاریخی قاره و ایران را بدست آورند. انگشت شماری که در وبلاگ ها تفرقه افکنی می کنند، و سعی دارند روشنفکران را به انحراف بکشانند، بدانید وظیفه و شغل آنها این است، با افشای این انگشتان بی اهمیت به جای مانده از دوران استعمار به پیش روید، و معلم باشید و درس نگرش های نو به جهان و آموزش قرن سنت گریزی بدهید. به تفسیر و تحلیل های عمیق و اصولی دست بزنید، اینکه سلام، فارسی یا عربی است، گمراهی مطلق است، الهام بخش جهان بوده و موج نو باشید.


داستان ایرانی شراب


در موارد مختلف، کشورها و سرزمین ها و ملتها داستانها و افسانه ها دارند که اکثر از روی یکدیگر و با تغییراتی گفته و نوشته شده است. تقریباً همه آنها غیر اصولی و غیر علمی است، و اگر آنها را بررسی کنیم، حیوانات هوشمند غیر قابل قبول، افراد و چیز های از آسمان و عالم غیب آمده، و... در آنها بسیار است. فقط انسان های ساده دوران قبیله ای و فئودالی این افسانه های دروغی را باور می کردند، و اگر امروزه کسی اینها را بعنوان تاریخ بپذیرد، در قهقرایی ذهنی بسر می برد. ولی می توان به تحلیل و بررسی تاریخ اجتماعی از این داستانها پرداخت، که در نهایت کمکی برای بدست آوردن تاریخ است. داستان ایرانی شراب:


شامیران فرمانروای خراسان که یکی از خویشان جمشید بود، در شهر هرات به سر می ‌‌برد، روزی در دامنة دشتی زیبا، خورگاه (خیمه) شاهی را برافراشته بودند. ناگهان شاهینی بانگ کنان از آسمان بر زمین نشست، شامیران از دور نگاه کرد ماری تنومند دید که در گردن شاهین پیچیده، و با سری آویخته آهنگ (قصد) آن می‌‌ کرد که شاهین را بگزد. شامیران به همراهانش گفت: ای شیر مردان، چه کسی این شاهین را از دست این مار می ‌‌رهاند و تیری را به درستی می‌‌اندازد؟ بازان پسر شامیران که بسیار دلیر و نیرومند بود، و در آن روزگار تیر اندازی چون او نبود، پای پیش نهاد و گفت: ای فرمانروا ، کار من است.


خروشی از کمان برخاست، بازان تیری انداخت چنانکه سرِ مار را در زمین دوخت و به شاهین هیچ گزندی نرسید. پرندة تیز پرواز که رهایی یافته بود، چند چرخ بر فراز آنها زد و در آسمان ناپدید شد. چند روز گذشت، شامیران از آن دشت، در گشت و شکار بود، که ناگاه سایه ‌ای بر روی خود یافت، سرش را بلند کرد، شاهینی که بر فراز سر او پرواز می‌‌کرد، دور شد و در همان جایی که مار مرده بود، بر زمین نشست. چیزی از منقارش بر زمین انداخت و دمی‌‌ به شامیران نگریست و بانگ برآورد. شامیران به همراهانش گفت: پنداری این همان شاهین است که از دست آن مار رهانیدیم و برایمان پاداشی آورده، زیرا منقار به زمین می‌‌زند، بروید و بنگرید و آنچه یافتید، بیاورید.


چند کس رفتند، شاهین پریده بود و تنها سه دانه در آنجا دیدند، شامیران دانایان و زیرکان را فرا خواند و آن دانه‌ها را به ایشان نشان داد: با این دانه هایی که شاهین برایمان پیشکش آورده، چه باید کرد؟ همگان هم رای شدند که دانه‌ها را باید کاشت و نیک نگاه داشت، تا پایان سال چه پدیدار آید. پس شامیران تخمها را به باغبان خویش داد و گفت: اینها را در گوشه ‌ای بکار و گردا گردش را پرچین کن تا چهار پایان راه نیابند، همچنین از گزند مرغان و پرندگان، به دور نگاه دار و همواره مرا از چگونگی‌اش آگاه کن.


نوروز ماه بود، چندی گذشت و شاخکی از این تخمها برجست، باغبان، شامیران را آگاه کرد، او با بزرگان و دانایان بر سرِ آن نهال شدند. همه گفتند: ما تاکنون چنین شاخ و برگی ندیده‌ایم! و بازگشتند. چون زمانی دیگر برآمد، شاخه ‌هایش بسیار شد و برگها پهن گشت و خوشه خوشه درآویخت. باغبان نزد شامیران آمد و گفت: در باغ هیچ درختی از این خرمتر نیست. شامیران به دیدار رفت و به جای نهال، درختی پر خوشه دید، شگفت ماند و گفت: شکیبایی باید کرد تا همۀ درختان را میوه برسد، تا دریابیم میوه این درخت چگونه می‌‌شود. پس به دانه‌ های غوره هم دست نبردند تا پاییز آمد، و میوه‌ هایی مانند سیب و امرود (گلابی) و انار رسید. شامیران به باغ آمد و دید که تاک مانند اروس، آراسته شده خوشه‌هایش بزرگتر گشته، و از سبزی به رنگ شبه (سیاه براق) درآمده بود، دانه ‌ها یکایک می‌‌ ریختند.


یکی از دانایان گفت: میوۀ درخت همین است و بیش از این، نخواهد بالید، از آنجا که دانه از خوشه ریختن آغاز کرد، نشانة سودمندی آبش می‌‌باشد. آبِ دانه‌ها را باید گرفت و در خمره کرد تا چه پدیدار آید. هیچکس دانه را به دهان ننهاد، می‌‌ترسیدند که زهر کشنده ‌ای باشد، آبشان را گرفتند و در خمره نهادند. چون شیره در خم به جوش آمد، باغبان به شامیران گفت: این شیره به نرمی ‌‌همچو دیگِ بی آتش می‌‌جوشد! هرگاه آرامید، مرا آگاه کن. سرانجام شیره از جوشش بازماند، همگان با دیدن رنگ دل انگیزش خیره ماندند، بسان یاقوت سرخ می‌‌تابید. یکی گفت: بهرۀ فرجامین این درخت، همین است، اما نمی‌‌دانیم که زهر است یا پادزهر؟! دیگری گفت: می‌‌توانیم بگوییم مردی خونی (محکوم به اعدام) را از زندان بیاورند و از این نوشاک به او بدهند تا چه پدیدار آید؟


زندانی را که ترسان از مرگ بود، آوردند و از آن نوشاک دادند، نوشید و کمی‌‌ روی ترش کرد. گفتند: جامی ‌‌دیگر می‌‌خواهی؟ آری! باز هم به او دادند. به پایکوبی و آواز و متلک گفتن درآمد! شکوه فرمانروا در چشمش سبک شد و گفت: یک جام دیگر بدهید و سپس هرچه می‌‌خواهید با من بکنید که مردان، مرگ را زاده اند! جام سوم را نیز نوشید، سرش گران شد و خوابید و تا روز دیگر به هوش نیامد. چون به هوش آمد، وی را نزد شامیران بردند، آن چه بود که دیروز خوردی و خویشتن را چگونه می‌‌دیدی؟ نمی ‌‌دانستم که چه می ‌‌خوردم اما خوش بود، کاش امروز نیز سه جام دیگر از آن می ‌‌یافتم. نخستین جام را به دشواری نوشیدم زیرا مزه اش تلخ بود، اما پس از آنکه در معده‌ ام جای گرفت، دلم آرزوی جامی‌‌ دیگر کرد. پس از جام دوم شادمانی و طربی در دلم پدید آمد، به گونه ‌ای که شرم از چشمم رفت و جهان پیشم سبک آمد. پنداشتم میان من و شما هیچ جداگانگی نیست و غمِ همۀ جهان بر دلم فراموش گشت. و سرانجام با نوشیدن سومین جام از آن نوشاک، به خواب خوش فرو رفتم.... شامیران با شادی و خرسندی، آن زندانی را آزاد کرد و از گناهش در گذشت.


هدف اصلی چیست


دیده ام در بعضی از وب ها که به روش های سیاسی در جنبه های مختلف اداره می شوند، نام اینجانب را در پیوندها و جاهای دیگر ذکر کرده اند. بدین وسیله اعلام می کنم وبلاگ انوش راوید سیاسی نبوده، بلکه فقط در زیر مجموعه ها و گرایشات دانش گسترده جغرافی ـ تاریخ است، که در واقع جهت ایجاد نگرش های آموزشی و علمی با دیدی از بالا به این علم بوده و به هیچ عنوان جنبه سیاسی نداشته و نخواهد داشت. افرادی که در کارها و رهبری های اجتماعی و یا تحلیل های جامعه شناسی هستند، می بایست دور از دروغ های تاریخی و به درستی از واقعیت های تاریخ اجتماعی بدانند، تا بتوانند روش های مناسب را بیابند. شناختن ساختار های تاریخی اجتماع و امپریالیسم نو، سرمایه داری بی هویت، و تفاوت آنها با دوره های مختلف استعمار و بورژوازی و سرمایه داری فراملی امپریالیسم قرن 20 خیلی مهم است. اشتباه در دانستن گمراهی و تفسیر ها و مسیر های اشتباه را بدنبال خواهد داشت، برای رسیدن به اهداف ملی ایرانی و بین المللی قاره کهن، فقط دانستن واقعیت های تاریخی است. این را باید در نظر داشت بدون برنامه و نقشه های درست و صحیح و با حساب زمان های مناسب و آینده نگری و فکر سازی خود ساخته، نمی توان دست آورد مناسبی در تاریخ اجتماعی بدست آورد.


یکی از عوامل عقب ماندگی کشورهای جهان سوم در قاره کهن، آسیا، آفریقا، آمریکای لاتین اندکی میزان دانش و بینش سیاسی توده مردم می باشد، که موجب گردیده نیرو های کوچک خاصی در اینگونه ممالک، قدرت را بطور مطلقه در اختیار گیرند. معمولاً این گروه های حاکم با حمایت و پشتیبانی قدرت های بزرگ خارجی بر سر کارند و علاوه بر تأمین منافع سرمایه داران عمده داخلی کشور شان، حفظ سود جویی های قدرت های بزرگ خارجی را نیز جهت بقا وظیفه خود می دانند. دیگر عارضه کمبود آگاهی سیاسی مردم در اینگونه کشورها، غیر از تداوم مدت طولانی حکومت های پوشالی و فاسد، تغییر دولتها از طریق کودتا بوسیله گروهی غاصب تر است که انجام می گیرد. افرادی که قدرت را با انواع ترفندها و با کمک خارجی به دست گرفته اند، هیچ گونه ارتباطی با آزادی خواهی و منافع اکثریت افراد جامعه ندارد، و در بعضی اوقات اوضاع جامعه از قبل نیز وخیم تر می گردد. در بعضی از کشور های جهان سوم مظاهر ناشی از حاکمیت ملی مانند، پارلمان و دادگستری مستقل، احزاب سیاسی و سازمان ها، انجیوها و کانون های داوطلب اجتماعی مانند کانون های وکلا، نویسندگان و غیره دیده می شود، ولی بعلت عدم آگاهی مردم در امور اجتماعی نوین و سیاسی جاری، این سازمان ها نمی توانند آن طوری که باید نقش واقعی خود را جهت دمکراتیزه کردن ارکان جامعه ایفاء نمایند. بدیهی است بدلایل جغرافیایی و تاریخی نمی توان الگوی خاصی جهت حل مشکلات اجتماعی و سیاسی عموم کشور های جهان بطور یکنواخت ارایه نمود.


در تمدن های مختلف و حتی در دوره های مختلف تاریخی یک تمدن، رابطه ای که حکومت با جامعه دارد خصوصیات کاملاً متفاوتی داشته است. ارزش گذاری و فاصله بین یک زمینه سیاسی و یک ساختار اجتماعی به سبب نظام های گوناگون در دوران های مختلف یکسان نیست. مثلاً مالکان و یا طبقه اشراف در جامعه فئودالی قرون وسطی قدرت سیاسی و عمومی را در دست داشته اند، ولی در قرون جدید اروپا قدرت سیاسی کاملاً در دست بورژواها قرار گرفت. این در حالی بود که قاره کهن همچنان در دوران سازمان قبیله ای بسر می برد، و از قرن 20 قدرت بدست بورژوازی افتاد، که رقیب بیشتر فئودالی و کمتر قبیله ای داشتند. بنا بر این لازم است که رهبران سیاسی و اجتماعی بدرستی از واقعیت های تاریخی و تاریخ اجتماعی بدانند، و دروغ ها را تشخیص دهند و تماماً از ذهن و زمینه فکری خود دور بریزند. شاید این جملات کمی پیچیده بنظر آیند، ولی با مطالعه و پیگیری وبلاگ انوش راوید مفهوم آنها کاملاً بدست می آید.


استدلال ها و استنباط های قیاسی


وبلاگ جنبش برداشت دروغها از تاریخ ایران بر پایه دروغ های تاریخی نمی باشد، بلکه در ضدیت کامل با کلیت دروغ و مخالف سرسخت دروغ های تاریخی است. منابع و مطالب کتاب هایی که اصالت واقعی و صحیح بودن مطالب آنها مشکوک می باشد، فقط به منظور بررسی چگونگی نوشته هایشان استفاده می شود. آنچه که امروزه برای علوم انسانی بویژه تاریخ و تاریخ اجتماعی مسئله ساز شده، انبوه دروغها و ترفندها می باشد، که هر کس به فراخور حال و موقعیت خود بکار برده است. بنابر این برای تصفیه و پاکسازی می بایست از روش های اصولی استفاده کرد، تکیه بر مشکوک و تکرار طوطی گونه مطالب، همان گمراهی تاریخی است. بدین جهت باید در نظر داشت، استدلال ها و استنباط های قیاسی، که همراه تحلیل های عمیق و داده های واقعی تاریخی و آماری است، نهایت به تکوین تعلیل های جدید، برابر اصول علمی می انجامد، که در تمام مراجع ذیصلاح مسند و منبع به حساب می آید، که اساس و پایه وبلاگ انوش راوید بر این مبنا می باشد. مثلاً در مقالات وبلاگ از ذکر مستقیم و یا نوشتن کلاسیک انبوه زیرنویس منابع خود داری شده، ولی با استفاده از واژه های کلیدی کتب داری اهمیت، امکان فراهم آوردن ذهنی برای حرفه ای ها فراهم شده است. مبتدی های مرتبط با این دانش، ضمن مطالعه و پیگیری وبلاگ، بعد از مدتی خود می توانند، رمز و راز یا در واقع علم وبلاگ را بیابند و درک کنند. همیشه خواهش کرده ام، افرادی که علاقه و یا دانشی در تاریخ و تاریخ اجتماعی ندارند، این وبلاگ را مطالعه نکنند، و اگر اشتباه وارد شده اند، سریع خارج شوند، چون سردرگم می شوند.


*********


* ندانی که ایران نشست منست <><> جهان سر به سر زیر دست منست *


* هنر نزد ایرانیان است و بـــس <><> ندادند شـیر ژیان را بکــس *


* همه یکدلانند یـزدان شناس <><> بـه نیکـی ندارنـد از بـد هـراس *


* دریغ است ایـران که ویـران شــود <><> کنام پلنگان و شیران شــود *


* نبـاشد چو ایـران تن من مـبـاد <><> چـنین دارم از موبد پــاک یـاد *


* همـه روی یکسر بجنگ آوریـم <><> جــهان بر بـداندیـش تنـگ آوریم *


* همه سر بسر تن به کشتن دهیم <><> به از آنکه کشـور به دشمن دهـیم *


* چنین گفت موبد که مرد بنام <><> بـه از زنـده دشمـن بر او شاد کام *


* اگر کشت خواهد تو را روزگــار <><> چه نیکـو تر از مرگ در کـار زار *


نبرد نو پدید


تهاجم فرهنگی و جنگ نرم


از گذشته های دور تهاجم فرهنگی و جنگ نرم به موازات هم وجود داشتند، اما امروزه عده ای با سادگی آنها را جدا از هم می دانند. این دو پدیده نه ابزار مخصوصی هستند، نه تاکتیک مخصوص دارند، بلکه بر اثر تفاوت تمدنی و فرهنگی ایجاد می شود. همیشه ملتها دوست دارند، برتری خود را به دیگران ثابت کنند، در گذشته ها این برتری ها را در دین و عقیده می دانستند، اما از زمان استعمار و امپریالیسم برتری تکنیکی و مادی حرف اول را می زند. این ساده اندیشی بیشتر است، که تهاجم فرهنگی را در نوع لباس پوشیدن و رفتار غریب یا گوش دادن به نوعی خاص موزیک و امثال دانست، یا جنگ نرم را با نوشته ها و گفته های چند سایت و تلویزیون خارجی یا دو سه هک و این قبیل دانست.


همان گونه که گفتم، تهاجم فرهنگی و جنگ نرم از زمان پیدایش بشر وجود داشته است، اقوام و ملتها با دروغ گفتن و رجز خوانی در تاریخ و دین ها جنگ نرم راه می انداختند، و سلیقه خود را با تهاجم فرهنگی اجبار می کردند. تا قبل از ورود استعمار ما ایرانیها بیش از هر ملتی در تهاجم فرهنگی و جنگ نرم در طول تاریخ پیروز بودیم، دلایل این مهم در تمدن ایرانی نهفته است، که در ایران و ایرانیها گفته ام. موفقیت ایران تا زمانی بود، که ملت های قاره کهن و سرزمین های پیرامونی قاره، در تمدنی که در ساختار های تاریخی اجتماع نوشته ام، هم ردیف یا پائین تر از ایران بودند. اما با ورود استعمار که رده تمدنی بالا تر نسبت به ایران داشت، توانایی رقابت در جنگ نرم و تهاجم فرهنگی از دست رفت، یاد آوری نمایم تمدن برتر در تاریخ اجتماعی دلیل بر فرهنگ برتر نمی باشد، در این باره قبلاً در وبلاگ توضیح نوشته ام. این نداشتن توانایی در رقابت و مبارزه و نبرد تا امروز همچنان باقی است، اما در قرن 21 جهان دارد متحول می شود، و از تمدن قرن 20 عبور می کند، و وارد تمدن کنترل انرژی می گردد، که کاملاً با گذشته متفاوت است، می بایست در این باره بخوبی دانست، تا توانست دست بالا را داشت.


برای شناسایی و مقابله با هر کدام از این دو خط موازی، اشخاص متخصص در علوم مربوطه نیاز است، وارد شدن تمام مردم یا مردمانی که خود را همه فن حریف می دانند کار اشتباهی می باشد، و در نهایت سرانجام ندارد. در دانایی نوین قرن 21 ابتدا باید دانست، تهاجم فرهنگی و جنگ نرم چیست، و زیر مجموعه کدام علوم است، تحلیل علمی آنها چگونه می شود. آیا افرادی که، امور فنی و حرفه ای، پزشکی و داروئی، نظامی و داوری، غیره و غیره دارند، صلاحیت برای بررسی و تحلیل داده های و مبارزه با این دو فرم را دارند. اگر در این دانش کوتاهی شود، مانند غلام خطا کار قاجار بتوپ نبرد نو بسته شده، و به هبیون و نیستی فرستاده شده. بعد از شناخت نیرو ها و دست اندر کاران این علم، آنها باید با تشخیص زوایا و نقاطی از تاریخ تا به امروز و آینده با کمک تحلیل گران روان جامعه، پی سازی بینش نو در پدافند ملی میهنی نموده، همچنین مقدار و اندازه لازم برای دانستن اطلاعات مربوطه را در اختیار عموم بگذارند. بعد از شناخت صحنه ها و سنگر های متوجه شده چگونه تاکتیک هایی لازم است، و چه استراتژی باید پیشه کرد، آیا این یک نبرد نو پدید است.


از نظر انوش راوید این یک نبرد نو پدید است، زیرا تا کنون علمی شناخته شده نبود و پنهانی کار خودش را می کرد. چند سال است پیگیر بزرگترین جنگ نرم، یعنی دروغ های تاریخ هستم، متوجه شده ام کسی به این جنگ مهم نرم تاریخی اهمیت نداده بود. جنگ نرمی که از دو هزار سال پیش آغاز شده و در وبلاگ کاملاً توضیح داده ام، حتی دشمنان در گذشته ها با دادن کلیک سفید را سیاه کردند. در این کارزار تاریخی ایران با داشتن فرهنگ برتر تا قبل از استعمار پرت و پلاها و رجز خوانی های دشمنان را دفع و بی توجهی می کرد، و با نوروز و شاهنامه فردوسی و مولوی و حافظ و خیام و انبوهی از شاعران و نویسندگان ایران جنگ نرم را برده بود. تا اینکه سر و کله استعمار از قرن 16 پیدا شد، و با ورود تمدن جدید اما ایران هنوز مرحله ای عقب تر از اروپا بود، بنابر این نتوانست در مقابل نوع جنگ نرم که دروغها و رجز خوانی های تاریخی بود پیروز شود. ایران خیلی سریع به توپ سرنوشت بسته شد، و کلی دروغ های تاریخی وارد کتاب های درسی شد، دشمنان خوشحال که فهمیدند می توانند براحتی ایران را در جنگ نرم شکست دهند. تا اینکه وبلاگ و اینترنت وارد کارزار شد، و انوش راوید جان دوباره گرفت، دست به افشا گری های گسترده درباره دروغ های تاریخی زد، که مورد توجه کارشناسان واقعی تاریخ و تاریخ اجتماعی قرار گرفته است، و در نظرات و پیوند ها بخوبی مشخص است. با یک جمع بندی براحتی متوجه می شویم این یک نبرد نو پدید است. آیا بمنظور پاتک می بایست خط قرمز یا دایره بسته کشید