بررسی سیر تحولات و تغییرات درآمایش سرزمین



الف- ستیران در دهه ۵۰:"بهره وری از سرزمین"

مفهوم عملیاتی این تعریف شناسایی قابلیت ها و امکانات سرزمین بوده است وگزینه های استفاده از آنها را طرح و بررسی می کند. به عبارتی با ادبیات مرسوم آمایش، "فعالیت یابی" محور اصلی در این تلقی برای بهره وری از سرزمین می باشد وهمچنین مقولات مربوط به جمعیت جنبه حاشیه ای دا شته و کمتر مورد توجه قرار گرفته است.

وظائف آمایش

د ر این تلقی وظائف آمایش سرزمین عمدتا شناسایی قابلیتها و امکانات و طراحی گزینه های امکان پذیر،برای بهره برداری از آنها و انتخاب گزینه مناسب می باشد.
جایگاه آمایش در نظام تصمیم گیری
آمایش سرزمین در آن دوران دارای جامعیت و خصلت بین بخشی بوده است و به عنوان سندراهنماوبالادست بخشهای مختلف مورد توجه قرار داشته است وارائه گر یک برنامه توسعه ملی با دید درازمدت بین بخشی ،بین منطقه ای بوده است.

جایگاه آمایش در نظام تشکیلاتی

در سال ۱۳۵۱دفتری تحت عنوان ” دفتر بهره‌وري سرزمين“ يا ” تنسيق سرزمين“ بوجود آمد كه بعدها با عنوان ” بوم آرايي“ به سازمان برنامه انتقال يافت و آمايش سرزمين نام گرفت وبعدها در سال ۱۳۵۳مركزي تحت عنوان عنوان ” مطالعات و برنامه‌ريزي آمايش سرزمين“ در جوار دفتر برنامه‌ريزي منطقه‌اي ايجاد شدو اين دو به صورت دو واحد مطالعاتي در رابطه تنگاتنگي با هم شروع به كار كردند .

ب- دفتر برنامه ریزی منطقه ای در دهه ۶۰

تنظیم رابطه بین انسان و فعالیت های انسان در فضا به منظور بهره برداری بهینه از قابلیتها و امکانات بر اساس ارزشهای اقتصادی است.مفاهیم عملیاتی این طرز تلقی ناظر بر مقولاتی مثل فعالیت یابی برای مکانها،مکان یابی برای فعالیتها،تناسب بین مقیاس جمعیت و ظرفیت توسعه پذیری در هر منطقه،الگوی سازماندهی فضا،الگوی اسکان جمعیت و مدیریت سازمان فضایی توسعه بوده است.

وظائف آمایش

در این تلقی وظائف آمایش سرزمین با تاکید بر تناسب بین جمعیت و ظرفیت توسعه پذیری در هر مکان و حفاظت از محیط زیست می باشد. در این تعریف آمایش سرزمین تصویر درازمدت مرحله توسعه یافتگی سرزمین را برای هدایت روند سازماندهی فضایی توسعه ارائه می نماید.

جایگاه آمایش در نظام تصمیم گیری

در مصوبه برنامه اول توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، مقوله آمایش بعنوان بخشی از برنامه میان مدت پنج ساله مطرح شدکه در همان زمان معتقدين به دیدگاه آمايش، زیر دست قرار گرفتن یک دیدگاه جامع، کلان و دراز مدت را بعنوان زیرمجموعه برنامه های میان مدت اقتصادی چه بلحاظ مضمون و چه به لحاظ افق نگرش، غیر اصولی دانستند.
وعلیرغم طرح شدن آمایش سرزمین در برخی از مقاطع تهیه برنامه توسعه اقتصادی به لحاظ ماهیت برنامه های متعارف اقتصادی – اجتماعی، فرآیندهایی از تهیه برنامه که فرصت مطرح شدن دیدگاه آمایش سرزمین و مشارکت آن را فراهم می کرد، مطرح نگردید و کماکان آمایش سرزمین از یک مشارکت جدی و نتیجه بخش محروم ماند .

جایگاه آمایش در نظام تشکیلاتی

تجربه دفتر برنامه ریزی منطقه ای: انجام وظيفه آمایش سرزمین توسط سازمان برنامه و بودجه آغاز شد و در اين رابطه دفتر برنامه‌ريزي منطقه‌اي ذيل معاونت امور مناطق سازمان تشكيل گردیدو مامور انجام اين مطالعات شد.
متاسفانه پس از سال ۱۳۶۸به دليل ابهام در جايگاه تشكيلاتي طرح آمايش، مطالعات بار ركورد و توقف نسبي مواجه شدو وزارت مسكن و شهرسازي به رغم تصميم‌گيري‌هاي گذشته كه منجر به تعيين جايگاه منطقي انجام برنامه‌ريزي آمايش سرزمين در برنامه و بودجه شده بود همواره پس از انقلاب جايگاه اين مطالعات را در تداخل با وظايف مسكن و شهرسازي اعلام كرده و ترديدهايي را در اين زمينه مطرح مي‌نمود از اين رو برحسب دستور رئيس جمهور رسيدگي به اين مسئله در دستور كار شوراي اقتصاد قرار گرفت وبررسيهاي اين شورا منجر به تصويب پيش‌نويس لايحه‌اي شد كه جايگاه قانوني آمايش سرزمين را در سازمان برنامه وبودجه تعيين مي‌نمود.

ج- دفتر آمایش و برنامه ریزی منطقه ای د ر دهه ۷۰:"مهندسی ترتیبات بهره وری بهینه از ظرفیت های اجتماعی"

این تلقی ازآمایش سرزمین ترکیبی از تلقی های قبلی می باشد و کاملترین معنی را در بردارد. و این تلقی ناظر بر دو امر هندسه وجغرافیا،سازمان فضایی را در ارتباط با ظرفیت های اجتماعی می بیند.در مقایسه با تعریف اول ظرفیت های اجتماعی را وسیعتر و جامع تر از سرزمین می بیند.درک بهتری ازسرزمین را به مثابه ظرف را تلقی می کند که درآن عنصر قابلیتهای منابع طبیعی و برجسته است اما ظرف های اجتماعی مفهوم وسیعتری از ترکیب اقتصاد،اجتماع و فرهنگ را بدست می دهد که در معنای عملیاتی آن پیشرفته تر از مفاهیم قبلی است. دراین تعریف فضا و انسان و فعالیت هایش درحالت تجریدی ملحوظ شده اند در این تعریف در حالت کلان و عام تر، اقتصاد به معنی مادی ظرفیت های اجتماعی است و فرهنگ بخش معنوی آن ومفهوم سرزمین به یک تلقی انسانی تر،فرهنگی تر و اجتماعی ارتقا یافته و هندسه ترتیبات ،ناظر بر مقولات جمعیتی ونظام اسکان، می باشد که اگر ،ترتیبات بهره وری بهینه رادر تقابل بین سه مقوله انسان ،فضا و فعالیت بدانیم به نسبت تعاریف دیگر عام تر ولی تخصصی تر است.
وظایف و شمول آمایش سرزمین
در این تلقی فراتر از سرزمین، مقولات اجتماعی (فرهنگی،اجتماعی،اقتصادی) اهمیت بیشتری می یابد و وظائف آمایش سرزمین ارائه دیدگاه درازمدت و برنامه توسعه با سازگاری های لازم بین ابعاد اقتصادی،اجتماعی،فرهنگی،مح یطی- فضایی می باشد.
جایگاه آمایش در نظام تصمیم گیری
درابتدای برنامه سوم توسعه، باافزایش توجه دولت به مقوله آمایش،بحثی تحت عنوان پیشبردآمایش و برنامه در کنار یکدیگر مطرح گردید. و دوره جدید کار گروه آمایش از سال ۱۳۷۷آغازشد. در این مرحله درون دستگاه تصمیم گیری تحرک بسیارزیادی به مقوله آمایش داده شد و جایگاه آمایش بیش از پیش مشخص گردید و جهت حفظ این جایگاه به عنوان یک مرجع تنظیم دیدگاه درازمدت توسعه ملی مورد توجه قرار گرفت وبه عبارت دیگر،بحث تنظیم روابط بین برنامه ریزی بخشی و منطقه ای کنار گذاشته شد وآمایش سرزمین از موضعی فراتر از ابزار هماهنگی روابط بین برنامه ریزی بخشی و منطقه ای ودرجایگاه بالاتری طرح گردید.
جایگاه آمایش در نظام تشکیلاتی
تجربه دفتر آمایش و برنامه ریزی منطقه ای:در سال ۱۳۷۱شورایعالی اداری تکلیف تقسیم کار بین سازمان بر نامه وبودجه ووزارت مسکن و شهرسازی را روشن ساخت. قراربراین شد که "سازمان بر نامه و بودجه مسئول انجام مطالعات آمایش سرزمین و وزارت مسکن و شهرسازی متصدی تهیه طرح کالبدی ملی و منطقه ای باشد".
در این دوره انجام مطالعات آمایش سرزمین زير نظر معاونت اقتصادي و هماهنگي سازمان برنامه وبودجه آغاز شد.ودر ضمن انجام مطالعات با هماهنگي، و مشارکت های معاونت شهرسازي وزارت مسكن و باعث ارغام دو ديدگاه آمايش سرزمين و توسعه كالبدي گردید.

د- مرکز آمایش و توسعه پایدار در دهه ۸۰،
جایگاه آمایش در نظام تصمیم گیری
در مراحل نخستین تهیه برنامه چهارم توسعه، سند چشم انداز دراز مدت توسعه ملی تصویب شد و رویکرد آمایش سرزمین ونگرش به ابعاد منطقه ای و فضایی توسعه، نقش و اهمیت بیشتری پیدا کرد.
در این برنامه به آمایش سرزمین به عنوان یک سند راهبردی فرادست که چهارچوب کلی و تقسیم وظایف ملی هر یک از استانهای کشور را در قالب نظریه پایه توسعه استان ترسیم می کند،اشاره شده است.
بدون ترديد برنامه چهارم اقدام به طراحی و ارائه نوآوري هايي کرده است که یکی از آنها توجه به آمايش سرزمين بطور جدی می باشد. از نشانه های این توجه تصویب مصوبه ضوابط ملی آمایش سرزمین در سال ۱۳۸۳ و در واقع محور قرار گرفتن آمایش سرزمین در برنامه پنجم توسعه اقتصادی و اجتماعی – فرهنگی می باشد.
جایگاه آمایش در نظام تشکیلاتی
ودر سال ۱۳۸۳مرکزی به نام" مرکز آمایش و توسعه پایدار" در سازمان برنامه و بودجه.تاسیس گردیدکه در حال حاضرمسئول انجام فعالیتهای مرتبط با آمایش سرزمین می باشد.