روانه ها روی گل می نشینند و نقاط مثبت و جلوه های شیرین زندگی را می بینند، اما پشه هر جایی که آلودگی و گندیدگی است، آن جا می رود.
به جای پروانه ، پشه نباشید




زن و شوهری را تصور کنید که در خیابان قدم می زنند. زن پشت شیشه ی مغازه ای لباسی را می بیند و می پسندد؛ شوهر می گوید: برویم تا آن را بخریم، زن بر خلاف میل شدید خود می گوید: لازم نیست؛ می ترسم دیر به خانه برسیم و وقت کافی برای تهیه ی غذا نداشته باشم! شوهر هم بی خبر از میل باطنی زن به راحتی منصرف می شود؛ چرا که می پندارد زن همان منظوری را دارد که می گوید!

اما خانم دلش می خواهد که شوهرش اصرار کند و بگوید عزیزم تو در این لباس مثل فرشته ها خواهی شد. اما مرد اصرار نمی کند و حتی می پرسد: برای شام چی می خواهی درست کنی؟

یکی از آفات گفتگوی زن و شوهر ها، در لفافه سخن گفتن است؛ یعنی فرد به صراحت منظور خود را بیان نمی کند؛ بلکه چیزی می گوید؛ اما چیز دیگری در نظر دارد.

غالباً زنان بیشتر از چنین شیوه ای استفاده می کنند. زن انتظار دارد که همسرش منظوری را که در پشت سخن خود مخفی کرده است، به درستی دریابد؛ در حالی که در بسیاری از موارد، این انتظار او بر آورده نمی شود.

غالباً مرد به دلیل استفاده نکردن از این شیوه، نمی تواند به راحتی به منظور اصلی همسر خویش پی ببرد و همین امر کدورت و رنجش های بسیاری برای زن و به تبع آن برای مرد فراهم می آورد.

پس اگر می خواهید گفتگویتان ، عاقبت خوشی داشته باشد، به صراحت صحبت کنید.

آیا تا به حال دیده اید کسی در آلبوم خانوادگی خود، عکس های زشت نگه دارد؟ اگر عکس هم بد افتاده باشد، آن را به دور می اندازد.

یکی دیگر از آفت های گفتگو، یادآوری تلخی های گذشته است. مثلاً بعد از گذشت چندین سال، زن و یا شوهر، رفتار نامناسب دایی همسر را در مجلس بله برون به رخ می کشد و هنوز در صدد تلافی آن واقعه است. در حالی که بزرگواری و هنر واقعی انسان، در فراموشی تلخی ها و یادآوری پیوسته ی خوبی ها و شیرینی هاست.

بسیاری از زن و شوهرها همیشه یک مجموعه ی مرتب از شکایت آماده دارند، که به محض کوچک ترین برخورد، خود به خود، سلسله ی به هم پیوسته ی گله گذاری ها به جریان می افتد و تمام پرونده های راکد گذشته از بایگانی خاطرات بیرون می آید.

به یاد دارم یکی از مراجعین به من می گفت ، من مطمئنم که همسرم مرا دوست ندارد، چون برای من گل گلایل خریده، با تعجب از او پرسیدم: کی؟ گفت: سال 62!!! این خانم هنوز نتوانسته خاطره تلخ سی سال پیش را دور بریزد، پس چگونه انتظار دارد که زندگی شیرین و قشنگی داشته باشد؟

قطعاً مرور خاطرات تلخ، آفت زندگی است و نتیجه ای جز تلخ کردن و بی حاصل کردن گفتگویی را که می تواند شیرین و دلچسب باشد، نخواهد داشت.

بسیاری از اوقات ما قصد توهین به همسر خود را نداریم؛ اما ناآگاهانه از جملاتی استفاده می کنیم که همسرمان آن را توهین به خود تلقی می کند. استفاده از جملاتی مثل: «تو اصلاً به حرف من گوش نمی دهی» یا «تو آخر همان کاری که دوست داری انجام می دهی» و یا استفاده از عباراتی که اصولاً برای تحقیر و توهین به کار می رود؛ مثل «حیف من که بخواهم با تو بحث کنم» یا «تو هیچ وقت نمی فهمی» از این گونه جملات هستند.

استفاده از جملات توهین آمیز، نه تنها کار شما را پیش نمی برد، بلکه باعث خرد شدن همسرتان شده و او کینه شما را به دل خواهد گرفت.

این قسمت را بیشتر آقایان توجه کنند: اگر پیوسته به پیشنهادهای همسر خود پاسخ منفی بدهیم و یا در برابر نظرات او مقاومت کنیم، به نحوی وی را وا می داریم که دیگر اظهار نظری نکند و یا به تعبیر دیگر، رفتاری انفعالی داشته باشد.

حالت دیگر آن است که وی بر آن می شود که مقابله به مثل کند؛ یعنی به نحوی با ما رفتار کند که با او رفتار شده است. نهایتاً به دلیل چنین واکنشی از سوی ما، او ترغیب می شود که افراد دیگری را برای مصاحبت و گفتگو بر گزیند و چه بسا در این میان اسرار خانوادگی ما نیز در نزد نامحرمان فاش شود. در حالی که می توانستیم با نشان دادن کمی توجه به او و سخنانش، از قدردانی و همدلی صمیمانه ی وی بهره مند شویم.خواسته ها و سخنان همسر خود را گوش دهید، ضرر نمی کنید.



تمرکز بر نقاط ضعف و زیاده روی در ملامت از آفات دیگر گفتگو میان همسران است.زن و شوهر باید تا حد امکان از پرداختن به نقاط ضعف یکدیگر اجتناب کنند. تغافل بهترین شیوه در مقابل خطاهای کوچک و قابل گذشت است.

خطرناک ترین چیزی که رابطه ی گفتاری زن و شوهر را به هم می ریزد این است که خدای ناکرده زن و شوهر به جای پروانه بودن، پشه شوند. پروانه ها روی گل می نشینند و نقاط مثبت و جلوه های شیرین زندگی را می بینند، اما پشه هر جایی که آلودگی و گندیدگی است آن جا می رود. وقتی ما روی نقاط ضعف تمرکز کنیم، باعث دردسر و زحمت و گیر دادن به یکدیگر می شویم. متأسفانه برخی همسران به جای اینکه انرژی خود را صرف تعریف و تحسین دیگری کنند، فقط به سرزنش و ملامت یکدیگر می پردازند؛ غافل از اینکه با این نحوه از رفتار، آتش لجاجت و کینه را در خرمن زندگی خود مشتعل می کنند.

اما در مقابل خطاهای بزرگ و تهدید کننده، باید تا حد امکان سرزنش را کوتاه کرد. همان طور که امیرالمومنین(علیه السلام) در وصیت خود به امام حسین (علیه السلام) می فرماید: «هر گاه خواستی مذمت کنی، سخن را کوتاه کن.» همچنین در روایت دیگری نیز آمده است: «زیاده روی در ملامت آتش لجاجت را شعله ور می کند.»
با رعایت نکات فوق، از گفتگویی شیرین و دلچسب ، با همسر خود ، لذت ببرید.

تبیان