نانو حامل ها برای انتقال ژن

[sevda_sj]

نانوحامل­ها برای انتقال ژن- ساختار پلیمر، لیگاندهای هدفمند و رهایش کنترل شده:

هدف از ژن درمانی انتقال مواد ژنتیکی به داخل سلولها بویژه تغییر دادن وظایف­شان توسط افزایش یا کاهش بیان ژن موردنظر می­باشد. دو روش اصلی برای انتقال مواد ژنتیکی مانند DNA یا RNA به درون سلول­ها شامل: وکتورهای ویروسی و وکتورهای غیر ویروسی می باشند.

اگرچه وکتورهای ویروسی یک ابزار مؤثر برای انتقال (transfection) هستند، استفاده دارویی شان با نگرانی­های ایمنی جدی مانند ایمونوژنسیتی و
جهش ­زایی درجی به خطر می­افتد.

از این رو وکتورهای غیرویروسی که قادر به تشکیل نانوحامل­هایی برای انتقال نوکلئیک­اسید می­باشند یک آلترناتیو بالقوه جذاب به علت ایمونوژنسیتی پائین یا عدم ایمونوژنسیتی ارائه می­دهند که امکان این را دارند که براحتی با توجه به تغییرات حامل کوچک شده و انعطاف پذیری داشته باشند.
هدف مروری دادن یک نمای کلی از وکتورهای غیرویروسی رایج به ویژه وکتورهای بر پایه پلی کاتیونیک که در حال حاضر در انتقال ژن به کار می روند. یک بخش اصلی تشریح و طبقه بندی پلی کاتیونهایی مثل پلی لیزین­ها، پلی اتیلن ایمین­ها، پلی (بتا-آمینواستر)ها، دکسترانها، دندریمرها و دیگر پلی کاتیونها است.

بخش دوم تمرکز بر روی تغییرات کمپلکس­های DNA- پلیمر (پلیپلکس ها) با لیگاندهای هدفمند برای انتقال ژن به درون سلولها، ویژگیهای جذب و سمیت کاهش یافته است. بیان ژن کوتاه مدت استفاده از کمپلکس­های کاتیونی را به خاطر غیرفعال سازی و تخریب DNA آنزیمی محدود می کند.
با وجود این ژن درمانی کارا نیاز به رهایش کنترل شده و بیان ژن موردنظر دارد. برای غلبه بر انجام تکراری و غلظت­های بزرگ، چندین تحقیق برای تولید سیستم­های انتقال ژن پایدار با استفاده از مواد زیست سازگار پلیمری سنتزی و طبیعی مختلف انجام شده­اند.

بنابراین تمرکز بخش پایانی بر روی مواد زیست سازگار پلیمری مانند پلی(لاکتید-کو-گلیکولید) با خصوصیات بیولوژیکی مطلوب انجام شد. قابلیت زیست تخریب­پذیری و زیست­سازگاری منجر به ایمونوژنیتی پائین شد. به علاوه، چندین تکنولوژی رهایش پائین شامل نانو و میکرو ذرات به خوبی استاندارد و کشت های in situ ، با توجه به پتانسیل­شان برای استفاده دارویی مورد بحث واقع گرفتند.

برای دریافت مقاله انگلیسی همراه با ترجمه فارسی روی گزینه دانلود کلیک کنید.

دانلود