تاریخچه ای از سینه زنی

[ماری مریم]

این گونه نوحه گری، ابتدا به صورت فردی بوده، اما با مرور زمان به شکل گروهی و دستجات سوگواری در آمده است.


سینه زنی از مراسم سنتی عزاداری برای امام حسین(ع) و دیگر ائمه مظلوم است که همراه نوحه خوانی و با آهنگی خاص صورت می گیرد.

اصل این سنت به ویژه در میان عربها رواج داشته است. بعدها به صورت موجود در آمده که با انتخاب نوحه های سنگین، دست بر سینه می خورد. به فردی هم که بر سینه خود زده و عزاداری می کند،« سینه زن» می گویند.

این گونه نوحه گری، ابتدا به صورت فردی بوده، اما با مرور زمان به شکل گروهی و دستجات سوگواری در آمده است.

دسته گردانی و سینه زنی و نوحه خوانی که در زمان صفویه رایج شده و توسعه پیدا کرده بوده، در عصر قاجار، به ویژه در زمان ناصر الدین شاه با آداب و تشریفات و تجمل بسیار برگزار می شد.

دسته های روز با نقاره و علم و بیرق و کتل، و دسته های شب با طبق های چراغ زنبوری و حجله و مشعل به راه می افتاد و در فواصل دسته سینه زنها سینه می زدند.

منبع

[Majid_GC]

این گونه نوحه گری، ابتدا به صورت فردی بوده، اما با مرور زمان به شکل گروهی و دستجات سوگواری در آمده است.


سینه زنی از مراسم سنتی عزاداری برای امام حسین(ع) و دیگر ائمه مظلوم است که همراه نوحه خوانی و با آهنگی خاص صورت می گیرد.

اصل این سنت به ویژه در میان عربها رواج داشته است. بعدها به صورت موجود در آمده که با انتخاب نوحه های سنگین، دست بر سینه می خورد. به فردی هم که بر سینه خود زده و عزاداری می کند،« سینه زن» می گویند.

این گونه نوحه گری، ابتدا به صورت فردی بوده، اما با مرور زمان به شکل گروهی و دستجات سوگواری در آمده است.

دسته گردانی و سینه زنی و نوحه خوانی که در زمان صفویه رایج شده و توسعه پیدا کرده بوده، در عصر قاجار، به ویژه در زمان ناصر الدین شاه با آداب و تشریفات و تجمل بسیار برگزار می شد.

دسته های روز با نقاره و علم و بیرق و کتل، و دسته های شب با طبق های چراغ زنبوری و حجله و مشعل به راه می افتاد و در فواصل دسته سینه زنها سینه می زدند.

منبع

آنچه از تواریخ صدر اسلام بر می آید سینه زنی مرسوم نبوده ست

و به صورت مموردی اتفاق افتاده است از جمله عایشه

می گوید : « . . . (زماني كه پيامبر خدا از دنيا رفت،) من به همراه بقيه زنان پيامبر سينه مي زديم و من به صورتم مي زدم. »

تاريخ الأمم و الملوك طبری، ج2، ص232

و بعد از اون دیگر در دوران صفویه بود که رونق گرفت به همراه بقیه موارد

[ماری مریم]

فلسفه سينه زدن و زنجيرزدن چيست و از چه زماني رايج شده است؟

صورت عزاداري به شکل معين مثلا در قالب سينه زني و زنجير زني و ... به نحو مستقيم ريشه روايي ندارد و گويا شکل برپايي مراسم عزاداري، به خود مردم واگذار شده است تا با انطباق اصول کلي دين و راهنمايي ائمه اطهار (ع) و بزرگان دين با عرف محلي، تکريم و تجليل شايسته از ائمه معصومين (ع) بجا آورند، و راه افتادن دسته هاي سينه زني از زمان آل بويه در ميان شيعيان رايج گرديد.

در عصر صفوي نيز دسته هاي سينه زني همراه با خواندن اشعار با آهنگ يک نواخت -که در سوگ امام حسين (ع) سروده شده بود- در کوچه ها و خيابان مي گشتند. دراين عصر براي افزايش هيجان مردم و هر چه شکوهمندتر شدن دسته هاي عزاداري، نواختن طبل و کوبيدن سنج معمول گرديد و ادوات جنگي -که در ميدان رزم کاربرد داشت- به اين گونه مجالس راه يافت. شيپورزني، علم گرداني، حرکت دادن کتل، مورد استفاده سوگواران قرار گرفت

از جمله چيزهايي که بعد از اين عصر به دسته هاي سينه زني اضافه شد، عبارت بود از خون آلود کردن سر و صورت با تيغ زدن و قمه زدن به فرق سر با توجه به گزارش هايي که در عصر قاجار موجود است، اين عمل در آن زمان معمول و رايج بوده است

از تحول در شيوه هاي سينه زني و زنجير زني، استفاده مي شود که اين مسأله از خواست هاي اجتماعي و بافت هاي جامعه، فرهنگ و آداب آنها سرچشمه مي گيرد، البته سزاوار است که اصل و اساس اين نوع سينه زدن ها پذيرفته شود، زيرا در جوشش احساسات و عواطف و تحريک هيجان اثرات مثبت دارد.

منبع