1. مصیبت آدم (ع)

آدم (علیه السلام)، سرش را بلند کرد و به آمدن بی سر و صدای قابیل، چشم دوخت. سرش را کمی کج کرد که آمدن هابیل را پشت سر او ببیند ولی هابیل، پشت سر او نبود. پدر، برخاست و به چشمان آشفته ی قابیل چشم دوخت. چیزی عوض شده بود. پرسید: «پس هابیل کجاست؟» قابیل چشمانش را تنگ کرد و از میان دندانهایش گفت: «کجا باید باشد؟ همانجایی است که قربانی هایمان را تقدیم کردیم.» (1)


آدم (ع)، چیز دیگری نپرسید. از سرخی رمیده ی چشمان قابیل می شد بوی جنایت را حس کرد. سراسیمه به سمت مرکبش دوید و به سمت قربانگاه راند. در راه با یاد چهره ی معصوم هابیل، می گفت: «آه از دلم!» و مرکب، تندتر می تاخت. (2)

وقتی به گور تازه کنده شده ی هابیل رسید، ناباورانه از مرکب به زمین آمد و بر خاک او دست کشید و گریست و گریست و گریست. آنگاه نوحه خواند: «بعد از این، زمین چقدر زشت و تیره است...»(3)




2. مصیبت حسین (ع)

اوّل، ایستاد. بعد، خم شد و بعد شکست. زانوانش خم شد و کنار علی اکبر (ع)، گریان، به زمین افتاد. دایره ای دور او و پیکر چاک چاک جوانش می خندیدند و به زانو افتادنش را نظاره می کردند. دست زدن به علی (ع)، ممکن نبود. نمی توانست در آغوشش بگیرد. نمی توانست خداحافظی کند. پس؛ خم شد. صورتش را به صورت او چسبانید و روضه خواند: «خدا بکشد آنکه تو را کشت پسرم!» و شانه هایش لرزید. صدای شیون زینب (سلام الله علیها) از دور می آمد که «واویلا!» می خواند و به سمتش می دوید.

گونه اش از خون گونه ی علی (ع) رنگ گرفته بود و صورت علی (ع) از اشک پدر، خیس خیس بود. حسین (ع) صورتش را که بلند می کرد، گفت: «بعد از تو، علی! خاک بر سر دنیا...» (4)



مقایسه ی امام حسین (ع) به حضرت آدم (ع)

1. احترام ویژه ی ملائک به هر دو. برای حضرت آدم (ع) در هنگام خلقت و برای امام حسین (ع) از خلقت تا قیامت.
2. هر دو به داغ پسر مبتلا شدند. حضرت آدم (ع) خاک هابیل را دید و سید الشهداء (ع)، پیکر پاره پاره ی علی اکبر (ع) را. (5)





پی نوشت:
1. الروضة من الكافي، ترجمه رسولى محلاتى؛ انتشارات علمیه اسلامی، ج‏1 ؛ ص163؛ با استفاده از نرم افزار جامع الاحادیث نور 3/5
2. علل الشرائع، ترجمه مسترحمى ؛ نشر کتابفروشی مصطفوی؛ ص14؛ با استفاده از همان.
3. الخصال، ترجمه جعفرى، نشر نسیم کوثر، ج‏1 ؛ ص303
4. غم نامه كربلا، ترجمه اللهوف على قتلى الطفوف، ترجمه محمد محمدی اشتهاردی، نشر مطهر، ص: 138-139؛ با استفاده از همان.
5. شوشتری، جعفر، خصائص الحسینیه، نشر آرام دل، چاپ اول، صص 461- 467؛ با تلخیص.