امام زمان ؛ تکمیل کننده سفر امام حسین علیه السلام

[طلیعه طلا]

حضرت مهدي (عج)، امام حسين (ع) را اين‏گونه توصيف فرموده است:

«کنت للرسول ولداً و للقرآن سندا و للامّة عضُدا و في الطاعة مجتهدا حافظا للعهد و الميثاق ناکبا عن سبُل الفسّاق تتاوّة تأوّه المجهود طويل الرکوع و السجود زاهداً في الدنيا زهد الرّاحل عنها ناظراً بعين المستوحشين منها؛ 1

تو اي حسين! براي »رسول خدا« فرزند و براي »قرآن« سند و براي »امت«، بازويي بودي. در طاعت خدا تلاشگر و نسبت به عهد و پيمان، حافظ و مراقب بودي. از راه فاسقان سر بر مي‏تافتي. آه مي‏کشيدي؛ آه آدمي که به رنج و زحمت افتاده است. رکوع و سجود تو طولاني بود. زاهد و پارساي دنيا بودي؛ زهد و اعراض کسي که از دنيا رخت بر کشيده است و با ديده وحشت زده بدان نگاه مي‏کردي».

در اين عبارت، بسيار جالب و جامع، جد بزرگوار خود امام حسين (ع) را با ده عنوان وصف کرده است:

امام حسين (ع) فرزند رسول خدا است؛
او سند و پشتوانه قرآن است؛ هر آنچه در قرآن، در قالب الفاظ است، در وجود مطهر امام حسين (ع) رؤيت و مشاهده مي‏شود؛

توان اسلام، امامت است و امام حسين (ع) بازوي پرتوان امّت و دين اسلام در همه اعصار است؛
در راه اطاعت پروردگار، سخت کوش و تلاشگر بود. عبادت آن حضرت (نماز و دعاء خصوصاً دعاي عرفه) مايه اعجاب است.

آن بزرگوار، نگه‏دار عهد و ميثاق است و با خدا و خلق او در عهد و پيمان، استوار و ثابت و باوفا است؛
آن حضرت از راه و روش فاسقان روي گردان بود و از راه مسامحه و مداهنه وارد نمي‏شد؛

آه امام حسين (ع) دردمندانه بود؛ مانند کسي که بار سنگيني از غصه دردل دارد و درد سينه‏اش جراحتي التيام ناپذير است؛
آن حضرت رکوع‏ها و سجده‏ هاي طولاني داشت. که نمونه‏ هاي آن در تاريخ ثبت و درج شده است؛

سيد الشهدا (ع)، نسبت به دنيا زاهد و بي علاقه بود. و زهد با عمل اين خاندان معنا مي‏گيرد؛
نظر او به دنيا، نظر وحشت زدگان بود و آنجايي‏که نظر ديگران به دنيا نظر عاشقانه بود، نظر آن حضرت به دنيا، مانند انسان وحشت زده بود. 2




حضرت مهدي تکميل کننده سفر امام حسين

يکي از رابطه‏ هاي دقيق بين اين دو امام همام (ع) و قيامشان، مرکز حکومت آن دو است. امام حسين (ع) از مکه به جانب کوفه، رهسپار بود و شايد با رسيدن به کوفه، مانند پدر بزرگوار خود آن‏جا را مقر حکومت خويش قرار مي‏داد؛ ولي سپاهيان يزيد، راه را بر آن حضرت بستند و او در دوم محرم، در کربلا منزل نمود.

زماني که خورشيد تابناک مکه، ظهور کند، کوفه را به عنوان مقر حکومت خود بر خواهد گزيد. امام محمد باقر (ع) مي‏فرمايد: «مهدي قيام مي‏کند و به سوي کوفه مي‏رود و منزلش را آن‏جا قرار مي‏دهد».3

هم چنين مي‏فرمايد:«هنگامي که قائم ما قيام کند وبه کوفه برود، هيچ مؤمني نخواهد بود، مگر آن که در آن شهر، در کنار مهدي سکونت مي‏گزيند، يا به آن شهر مي‏رود». 4
ابوبکر حضرمي مي‏گويد: به امام محمد باقر يا امام صادق (ع) گفتم: کدام سرزمين پس از حرم خدا و حرم پيامبرش با فضيلت‏تر است؟ فرمود: «اي ابابکر! سرزمين کوفه که جايگاه پاکي است و در آن مسجد سهله قرار دارد و مسجدي که همه پيامبران در آن نماز خوانده‏اند. آن جا عدالت الهي پديدار مي‏گردد و قائم به عدل و قيام کنندگان پس از او از همان جا خواهند بود. آن‏جا، جايگاه پيامبران و جانشينان صالح آنان است».5

امام صادق (ع) از مسجد سهله ياد کرد و فرمود: «آن خانه صاحب ما (مهدي موعود) است؛ زماني که با خاندانش در آن‏جا سکونت گزيند». 6
از مجموع اين روايات فهميده مي‏شود که شهر کوفه، پايگاه اصلي فعاليت‏ها و مرکز فرمانروايي امام زمان (عج) خواهد بود، پايگاهي که زماني مقر حکومت اميرمؤمنان (ع) بود و امام حسين (ع) به آن سو مي‏رفت.




ياري امام حسين، ياري امام مهدي

يکي ديگر از جلوه‏ هاي روشن ارتباط بين اين دو اختر تابناک آسمان ولايت و امامت ياري نمودن امام حسين (ع) است که در حقيقت اين ياري، نصرت امام عصر (عج) مي‏باشد. امام حسين (ع) در اين زمينه در شب عاشورا به اصحاب خود فرمود:

«... و قد قال جدّي رسول الله (ص): ولدي حسين يُقتل بطفّ کربلا، غريباً وحيداً عطشاناً فريداً.


فمن نصره فقد نصرني و نصر ولده الحجة (ع)...؛ همانا جدّم رسول خدا[(ص)] فرمودند: فرزند من حسين‏[(ع)]در زمين کربلا، غريب و تنها، عطشان و بي‏کس، کشته مي‏شود، کسي که او را ياري کند مرا ياري نموده و فرزندش مهدي [(ع)]را ياري نموده است...«. 7
فرشتگانِ ياور امام حسين، ياوران مهدي

يکي از ويژگي‏هاي قيام يوسف زهراء، برخورداري از نصرت الهي به وسيله فرشتگان است. شيخ صدوق (ره) در روايت ريّان بن شبيب، از حضرت امام رضا (ع) نقل مي‏کند:

«و لقد نزل الي الارض من الملائکة اربعة آلاف لنصره فوجدوه قد قتل فهم عند قبره شعث غُبر الي ان يقوم القائم فيکونون من انصاره و شِعارُهم يا لثاراتِ الحسين؛8

به تحقيق چهار هزار فرشته براي نصرت و ياري حسين [(ع)] به زمين فرود آمدند. آنان هنگامي که نازل شدند، ديدند حسين [(ع)] کشته شده است، از اين رو، ژوليده و غبارآلود در نزد قبر آن حضرت، اقامت کردند و همچنان هستند تا اين که قائم، قيام کند و آنان از ياوران و سپاه آن حضرت خواهند بود و شعارشان يا لثارات الحسين است».


به راستي، چه ارتباطي ميان اين دو کوکب درخشان آسمان ولايت - که ملک و ملکوت، عرش و فرش همه از يگانگي آن دو سخن مي‏گويند - وجود دارد. هر کجا حسين (ع) است، مهدي (عج) نيز هست و هر کجا مهدي (عج) است، حسين (ع) نيز مي‏باشد. ذکر و نام آن يکي، با ياد و نام ديگري قرين و عجين است. از امام زمان (عج)؛ سيد الشهدا (ع) را مي‏طلبند و از سيد الشهداء امام زمان را.

• 1. بحارالانوار، ج 101، ص 239، ح 38
• 2. خلاصه قسمت دهم مقاله آية الله کريمي جهرمي، در مجله جان جهان
• 3. قصص الانبياء، راوندي،ص 80؛ بحارالانوار، ج 52، ص 225؛ چشم انداز، ص 170
• 4. بحارالانوار، ج 52، ص 385؛ غيبة طوسي، ص 275 بااندکي تفاوت؛ چشم‏انداز، ص‏170
• 5. کامل الزيارات، ص 30؛ مستدرک الوسائل، ج 3، ص‏416؛ چشم انداز، ص 170
• 6. کافي، ج 3، ص 415؛ ارشاد، ص 362؛ التهذيب، ج 3، ص 253؛ غيبة طوسي، ص 283؛ وسائل الشيعه، ج 3، ص 532؛ بحارالانوار، ج 52، ص 331
• 7. معالي‏السبطين، ج‏1، ص‏208؛ رياض‏القدس، ج 1، ص‏263؛ سحاب‏رحمت، ص 342
• 8. امالي صدوق، مجلس 27؛ بحار الانوار، ج *44 ص 285؛ مجله جان جهان، ص 35