ناهنجاری های خلقی ایرانیان

[maziyar787]

به نام خدا

سلام دوستان دفعه قبل موضوعی داشتیم تحت عنوان دین شاد می کند یا غمگین و هدف نهایی این بود که بفهمیم که دین نوعی نگرش زیبا به زندگی است که به صورت شخصی برای هرکس به نوعی دوستی اش با خدا را رقم می زند و اگر درست شناخته شود مثل داشتن یک دوست همراه در زندگی موجب شادی و اعتماد به نفس می شود و در صورت شناخت غلط و اجباری (یعنی دین داشتن صرفا به جهت دین پدر و مادر ) موجب رنج و احساس پوچی و یا دل زدگی از زندگی می ش ود

اما این بار می خواهیم تحت عنوان<< ناهنجاری های خلقی ایرانیان >> صحبت کنیم. آمار نشان می دهد که ایران افسرده ترین کشور جهان است .این موضوع من را خیلی رنج می دهد و اگه بخواهیم همش را به دین نسبت بدیم دروغ بزرگی گفتیم البته ما ایرانی ها در خود دین نیز تحریفاتی انجام دادیم که به موقش آن ها را می گویم اما موضوع ما خود ما ایرانی ها است. خوب اولین چیزی که می تونم بگم اینکه این مشکل از تفکر ما به زندگی است ما همش عادت کردیم که سراغ غم ها برویم و موقع انجام یک کار کلی موضوع دیگر است که ذهن ما را مشغول می کند برای مثال اگه خدایی نکرده یکی از بستگان فردی بیمار باشد فکر می کند اگه هر لحظه به فکر بیما ری فرد نباشد دوستش نداره و خود خواهی کرده در صورتی که این موضوع غلطه باید هر لحظه در حال زندگی کرد و موقع عیادت فقط به بیمار کمک کرد و در موقع دیگر فعالیت ها فقط همون فعالیت ذهن ما به کار گیرد و هر چی که در گذشته و آینده اتفاق افتاده و خواهد افتاد را فراموش کنیم

اگر بخواهیم مثال دیگری بزنیم می توانیم از دور همی هایمان صحبت کنیم اکثر ایرانی ها وقتی دور هم جمع می شوند تمام فکرشان این است که مثلا به مهمان بد نگذره یا این که یک وقت غذا شور یا بد نباشه خوب واضحه که این تفکرات اضافی و رنج دهنده ی ما است و پیشنهاد من اینکه بدانیم ما مسئول اتفاقات زندگی نیستیم وظیفه ما فقط اینه که درحال حاضر بهترین زندگی ممکنه را بکنیم و در کنار خانواده مان از زندگی لذت ببریم و هرچی به غیر از کاری که الان انجام می دهیم را فراموش کنیم البته من هم به عنوان یک ایرانی از این موضوع در امان نیستم و این مشکلات را دارم و می دانم فراموش کردن دیگر اتفاقات متاسفانه برای ما سخته

لذا از همه دوستان خواهش مندم تجربیات خود را به کار گیرند و من را در ایجادی نگرشی شاد در زندگی ما ایرانی ها کمک کنن د

[Sa.n]

ضمن عرض سلام و سپاس از ایجاد این تاپیک
این که می فرمایید تعارفات زیاد هست در خانواده های ایرانی کاملا درسته و چیزی بوده که از گذشته تا به حال وجود داشته
به نظر من باید حد تعادل در این موارد رعایت بشه در غیر این صورت موجب معذب شدن مهمان و میزبان میشه
اگر خیلی کم تعارف بشه قطعا با فرهنگی که ما ایرانی ها داریم مهمان معذب خواهد شد و برعکس
این تعارفات جزئی از مهمانی حساب میشن و حتی من دیدم زمانی رو که میزبان تعارف نکرده و مهمان احساس اضافی بودن و بی احترامی نسبت به خودش کرده و ناراحتی پیش اومدده
زمانی که قرار باشه این تعارفات برداشته بشه و نباشه باید هم مهمان و هم میزبان با هم رو در بایستی نداشته باشن تا هر دو راحت باشن اما در مجالس رسمی من به شخصه ندیدم که این تعارفات صورت نگیره و یک چیز نورمال هست همه جا
به همین خاطر هم همه از یک مهمانی دوستانه بیشتر از یک مهمانی رسمی استقبال می کنند
موفق باشید

[maziyar787]

ضمن عرض سلام و سپاس از ایجاد این تاپیک
به نظر من باید حد تعادل در این موارد رعایت بشه در غیر این صورت موجب معذب شدن مهمان و میزبان میشه
اگر خیلی کم تعارف بشه قطعا با فرهنگی که ما ایرانی ها داریم مهمان معذب خواهد شد و برعکس
این تعارفات جزئی از مهمانی حساب میشن و حتی من دیدم زمانی رو که میزبان تعارف نکرده و مهمان احساس اضافی بودن و بی احترامی نسبت به خودش کرده و ناراحتی پیش اومدده
موفق باشید

سلام و ممنون که در بحث شرکت کردیند
ببینید به نظر شما این بد نیست که ما نسبت به خود انقدر بد بین هستیم مثلا از هر کی بپرسید که نظرت رو راجع به خودت بگو میگه:من آدم خوبی نیستم و در مقابل هر کی از خودش خوبی بگه میگن خود خواهه و در صورتی که خودخواهی تعریف دیگری داره
یا همون مهمانی که شما فرمودید خیلی بده که آدم بی دلیل احساس اضافه بودن بکنه این اعتماد به نفس پایین ما رو می رسونه و من دوست دارم به یه صورتی اعتماد رو در خودم و دیگران زیاد کنم حالا به نظر شما چون این فرهنگ ایرانی ها هست نباید تغییرش بدهیم؟

[Sa.n]

سلام و ممنون که در بحث شرکت کردیند
ببینید به نظر شما این بد نیست که ما نسبت به خود انقدر بد بین هستیم مثلا از هر کی بپرسید که نظرت رو راجع به خودت بگو میگه:من آدم خوبی نیستم و در مقابل هر کی از خودش خوبی بگه میگن خود خواهه و در صورتی که خودخواهی تعریف دیگری داره
یا همون مهمانی که شما فرمودید خیلی بده که آدم بی دلیل احساس اضافه بودن بکنه این اعتماد به نفس پایین ما رو می رسونه و من دوست دارم به یه صورتی اعتماد رو در خودم و دیگران زیاد کنم حالا به نظر شما چون این فرهنگ ایرانی ها هست نباید تغییرش بدهیم؟

من هم با نظر شما کاملا موافقم
اما این چیزی هست که جزئی از فرهنگ ما شده
تغییر دادنش واقعا سخته ، اگر هم بخوایم چیزی رو تغییر بدیم باید اول از خودمون شروع کنیم
اعتماد به نفس کاملا شخصیه و برخی دارن و برخی دیگه ندارن
نمیشه گفت نداشتن اعتماد به نفس مربوط به جامعه میشه
شاید بشه گفت که نداشتن اعتماد به نفس قسمتیش مربوط به جامعه هست اما قسمت اعظمیش مربوط به خود فرد میشه