اخلاق نظامی

[Capitan Totti]

درود بر شما
درین تاپیک در مورد اخلاقیات یک نظامی می حرفیم

ايمان
((ايـمـان )) از واژه ((اَمـِنَ))، بـه مـعـنـاى آرامـش خـاطـر و زوال دلهـره گـرفته شده و در اصطلاح بر گرويدن به ((شريعت مقدّس اسلام )) و ((گرايش نـفـس بـه حـق و تـصـديـق آن ))¹ اطـلاق شـده اسـت . بـه اين بيان كه انسان ، به آنچه ازسـوى خـدا فـرود آمـده و حـقّ اسـت ، اعـتـقـاد راسـخ پـيـدا كـنـد و آن را از دل و جان خويش باور داشته باشد و از آن پيروى كند.
در قـرآن مـجـيـد، هر جا از ((ايمان )) و ((مؤ من )) سخن به ميان آمده ، معناى بالا مراد است ؛ گرچه بـندرت گرايش به غيرخدا را هم ـ كه ناحق و كفر است ـ با واژه ((ايمان )) يادمى كند.² ولى درواقـع چـنـيـن ايـمـانـى ، ايـمـان انـحـرافـى و نـاصـواب اسـت كـه استعمال آن نيز مقيّد خواهدبود.
حقيقت ايمان
در صـدر اسلام ، به غلط اين پندار براى برخى پيدا شده بود كه اگر نزد پيامبر(ص ) به يگانگى خدا و پيامبرى رسول اكرم (ص ) گواهى دهند، مؤ من شده اند، ولى قرآن مجيد، پرده از چنين پندار غلط برداشت و اعلام كرد:
((قـالَتِ الاَْعـْرابُ امـَنـّا قـُلْ لَمْ تـُؤْمـِنـُوا وَ لكـِنْ قـُولُوا اَسـْلَمـْنـا وَ لَمـّا يـَدْخـُلِ الاْ يـمـانُ فـى قُلُوبِكُمْ...))³
عربهاى باديه نشين گفتند: ايمان آورديم . بگو ايمان نياورده ايد، بلكه بگوييد اسلام آورديم و هنوز ايمان داخل دلهايتان نشده است .
بـرايـن اسـاس ، ايـمـان واقـعى تنها به گفتن : ((اَشْهَدُ اَنْ لا اِلهَ اِلا اللّهُ وَ اَشْهَدُ اَنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ اللّهِ)) حـاصـل نـمـى شـود، گـرچـه گـفتن اين كلمات مقدس ـ از روى باور قلبى ـ گام نخست در دسـتـيـابـى بـه ايـمـان اسـت . رسـول خـدا(ص ) حـقيقت ايمان را در سه پديده به هم پيوسته ، ترسيم كرده ، مى فرمايد:
((اَلاْ يمانُ مَعْرِفَةٌ بِالْقَلْبِ وَ قَوْلٌ بِاللِّسانِ وَ عَمَلٌ بِالاَْرْكانِ))⁴
ايمان عبارت است از: شناخت قلبى ، گفتار زبانى و كردار با اعضا و جوارح .
اگـر آدمـى ، مـزه چـنـيـن ايـمـانـى را بـچـشـد، خـدا و پـيـامـبـر(ص )، مـحـبـوب دل ايـن فـرد مى شوند و حتّى اگر به دست كافران در آتش هم بسوزد، دست از ايمانش برنمى دارد.⁵
امير مؤ منان (ع ) نيز در سخنى ((ايمان )) را با ((اخلاص )) برابر دانسته كه تعبير ديگرى از ايمان واقعى است :
((اَلاْ يمانُ اِخْلاصُ الْعَمَلِ))⁶
ايمان ، خالص ساختن عمل است .
هـر چـه ايـمـان شـخـص ، قـويـتـر گـردد، در واقـع ، خـدا را بـيشتر و بهتر مى شناسد و صفات جـلال و جـمـال او را بـهـتر درك مى كند تا آن جا كه به درجه اى مى رسد كه كسى جز خدا را مؤ ثر در وجود نمى بيند و هر فعل و انفعالى را در قبضه قدرت و وسعت علم او مى يابد. در نتيجه از هـمـه قـطع اميد كرده ، تنها به او اميدوار مى گردد و جهت همه آرزوهايش به سمت خدا منعطف مى گردد. امير مؤ منان (ع )، در اين باره مى فرمايد:
((لا يَصْدُقُ ايمانُ عَبْدٍ حَتّى يَكُونَ بِما فى يَدِاللّهِ اَوْثَقُ مِنْهُ بِما فى يَدِهِ))⁷
ايـمـان بنده اى صادق (و حقيقى ) نيست ، مگر به آنچه نزد خداست مطمئن تر باشد تا به آنچه در دست خود دارد.
اركان ايمان
كاخ ايمان بر چهار پايه و ستون استوار گشته كه در سخن حضرت على (ع ) مشهود است :
((اَلاْ يمانُ عَلى اَرْبَعِ دَعائِمَ؛ عَلَى الصَّبْرِ وَالْيَقينِ وَالْعَدْلِ وَالْجِهادِ...))⁸
ايـمـان بـر چـهـار پـايـه اسـتـوار اسـت : صـبـر و يـقـيـن و عدل و جهاد.
بـرايـن اسـاس ، يـك چـهارم ايمان در ميدانهاى جهاد (اصغر و اكبر) به دست مى آيد كه ضرورت بحث آينده را ايجاب مى كند.