آیا مغز ما بعد چهارم را می تواند ببیند؟

[ایده پرداز]

موفقیت ۲۰۰۹ آواتارنشان داد که علاقه مندان به سینما تفاوت بین فیلم های دو بعدی و سه بعدی را در ک می کنند و راضی هستند که پول بیشتری برای این به روز رسانی بپردازند. اکثر ما به دیدن فیلم های دو بعدی خو گرفته ایم. گرچه شخصیت ها در صفحه نمایش با عمق و بافتی باید ظاهر شوند ولی تصویر در واقع مسطح است. اما هنگامی که عینک های سه بعدی را به چشم
می زنیم جهانی را می بینیم که شکل دارد جهانی که می توان وارد آن شد. می توانیم وجود داشتن در چنین دنیایی را به خاطر اینکه در آن زندگی می کنیم تصور کنیم. اشیا در زندگی روزانه ما ارتفاع، عرض و طول دارند. اما بعضی که فقط زندگی را در دو بعد درک می کنند فهم دنیای سه بعدی می تواند برای آنها غیرممکن باشد و بر اساس گفته بسیاری از محققان این دلیلی است بر اینکه ما نمی توانیم بعد چهارم یا فراتر از آن را ببینیم. فیزیکدانان این فرض را دارند که حداقل ده بعد وجود دارد اما اکثریت ما هرگز آنها را ندیده ایم. به خاطر اینکه فقط زندگی را در سه بعد می شناسیم و مغز های ما نمی داند که چگونه به دنبال چیزی بیشتر بگردد. در سال ۱۸۸۴، ادوین ای ابوت رمانی را منتشر کرد که مشکل دیدن ابعاد بیشتر از آنچه که هست را توضیح می داد. در داستان مسطح : افسانه بسیاری از ابعاد (Flatland: A Romance of Many Dimensions,”) ابوت زندگی مربعی را در جهان دو بعدی توضیح می دهد. زندگی در دو بعد بدین معنی است که مربع توسط دایره ها، مثلث ها و مستطیل ها پوشانده شده است اما مربع به نظر می رسد خطوط دیگری هم دارد. یک روز مربع کره ای را می بیند. در اولین نگاه کره فقط مانند دایره ای برای مربع می ماند و مربع نمی تواند کره را درک کند هنگامی که تو درباره اشیای سه بعدی توضیح می دهد. سرانجام کره مربع را به جهان سه بعدی می برد و مربع به آنچه که وجود دارد پی می برد. او نه فقط خطوط را می بیند بلکه تمام اشکال را با عمق می بیند. با جسارت تمام مربع از کره می پرسد که چه چیزی فراتر از جهان سه بعدی وجود دارد. کره وحشت می کند. کره نمی تواند جهان را فراتر از این چیزی که هست درک کند و در این مسیر در برابر خواننده می ایستد. مغزهای ما آموزش ندیده اند تا چیزی را فراتر از آنچه که در جهان ماست ببینند و احتمالا چیزی از بعد دیگری درک کند.
اما بعد دیگر چیست؟ عرفا از آن به عنوان مکانی که ارواح در آن زندگی می کنند یاد می کنند چون آنها مقید به قوانین زمینی نیستند. در تئوری نسبیت خاص انیشتین، وی بعد چهارم را زمان می داند اما ذکر می کند که زمان از فضا جداشدنی نیست. هواداران داستان های علمی تخیلی ممکن است یکی بودن زمان و فضا را بشناسند و در واقع ایده تسلسل زمان فضا برای نویسندگان علمی تخیلی قرن هاست که محبوب است. انیشتین ثقل را به عنوان خم شدن در فضا در زمان توضیح می دهد. امروز بعضی فیزیکدانان بعد چهارم را توضیح می دهند چون هر فضایی عمود بر مکعب است و مشکل جایی است که اکثر ما نمی توانیم آن را به صورت عمود بر مکعب تجسم کنیم.
محققان از ایده های انیشتین بهره بردند تا مشخص کنند که آیا می توانیم در زمان سفر کنیم. در حالی که قادریم در هر جهتی در جهان سه بعدی حرکت کنیم اما فقط در زمان رو به جلو می توانیم حرکت کنیم. بنابراین سفر به گذشته تصور می شود که نزدیک به غیر ممکن است گرچه بعضی محققان هنوز به کرم چاله هایی امید بسته اند که در بخش هایی مختلف فضا و زمان را به یکدیگر متصل می کنند.اگر نمی توانیم از بعد چهارم برای سفر در زمان استفاده کنیم و اگر حتی نمی توانیم بعد چهارم را ببینیم پس چه سودی برای ما دارد که درباره آن بدانیم؟ درک ابعاد بالاتر به مانند اهمیت ریاضی و فیزیک است چون کمک می کنند تا جهان را درک کنیم. برای نمونه تئوری ریسمان (String theory) متکی بر حداقل ده بعد است که تا به حال نیز دوام آورده است. برای این محققان پاسخ ها به مسائل پیچیده جهان سه بعدی ممکن است در بعد بعدی و یا فراتر از آن یافت شود.

[کاساندان]

چه مطلب سختی است!!!درکش یرایم مشکل است!!!!