تابستان و تب شالیزار در کمین شالیکاران

[ساناز فرهیدوش]

کشاورزان شمالی مراقب تب شالیزار باشند

تیر ۲۸, ۱۳۹۲ توسط : admin موضوع : آموزش سلامت, اخبار علمی پزشکی, بهداشت عمومي, مشروح اخبار, مقالات و تحقیقات پزشکی

ارسال نظر



همزمان با فرا‌رسیدن فصل برداشت برنج، عده‌ای از کشاورزان ایران به‌خصوص شالیکاران استانهای شمالی کشور در معرض یک بیماری عفونی مشترک انسان و دام به نام تب شالیزار قرار می‌گیرند.به گزارش خبرنگار سایت پزشکان بدون مرز ، بیماری تب شالیزار که به تب برنج، تب شالیکاران و با نام علمی لیتو سیپروز معروف است با تب و لرز و سر درد شروع می‌شود و در مراحل شدیدتر علائم دیگری مثل یرقان و نارسایی کلیه به آن افزوده می‌شود.
عامل این بیماری یک باکتری است که از طریق ادرار حیوانات آلوده مثل گاو و گوسفند و بعضی جوندگان مثل موش وارد آب‌ها و محیط اطراف می‌شود و می‌تواند ماه‌ها در آب زنده بماند همچنین آب راکد یک وسیله مهم دیگر برای انتقال این بیماری است.
عامل بیماری تب شالیزار در بدن تمام انواع پستانداران می تواند وجود داشته باشد که مهم‌ترین آنها موش، گاو، سگ و خوک است که در تمامی این حیوانات تکثیر شده و از طریق ادرار به محیط بیرون راه پیدا می‌کند.
بیماری لیتوسیپروزدر استان‌های شمالی کشور؛ گیلان، مازندران و گلستان بیش از بقیه استان ها شیوع پیدا کرده است.
این بیماری مخصوص جوامعی است که غالب افراد آن به کشاورزی و ماهیگیری اشتغال دارند . و اراضی شالیزاری و آب‌های سطحی مهم‌ترین عامل انتقال این بیماری محسوب می‌شوند.
وجود خراش در بدن و ارتباط با خاک آلوده مهم‌ترین عامل در انتقال این بیماری به انسان‌ها است و هموطنان عزیز گیلانی، گلستانی و مازندرانی به‌خصوص شالیکاران لازم است آمادگی لازم برای پیشگیری از این بیماری را در هنگام کار به داشته باشند .
البته به یاد داشته باشیم که بیماری تب شالیزار فقط شالیزاران را درگیر نمی‌کند و کسانی که بدون رعایت مسائل بهداشتی با حیوانات در تماس هستند نیز در معرض خطر این بیماری قرار دارند.
لازم به ذکر است از سال ۱۳۷۷ این بیماری ابتدا در استان گیلان شروع شد و به‌تدریج به سمت استان مازندران و گلستان گسترش پیدا کرد.
در زمان دروی برنج معمولا دست و پای کشاورزان توسط ساقه‌های برنج زخمی می‌شود. آنها در این مواقع دست و پای خود را نباید با آب‌های اطراف مزرعه یا چاله‌های ایجادشده شست‌وشو دهند. این آب‌ها ممکن است آلوده به ادرار جوندگان و حیوانات بوده و باعث ابتلا به این بیماری شود.
کشاورزان، دامداران، قصابان، صیادان و شناگران ازجمله کسانی هستند که باید به‌شدت مراقب سلامت پوست خود باشند.
با توجه به شیوع این بیماری در فصول بهار و تابستان لازم است پزشکان شاغل در مناطق شمالی کشور در هنگام معاینه بیماران حتی با علائم سرما‌خوردگی تب شالیزار را در ذهن داشته و در رابطه با محیط کار سوالات تکمیلی را پرسیده و بررسی های مفید برای رد این بیماری را انجام دهند.
ممکن است بیماران ابتدا دچارتب و لرز، درد شدید عضلانی، سر درد مداوم، تهوع و استفراغ و اسهال مراجعه نمایند که با گذشت چندین روز و در اواخر بیماری، با نا‌رسایی کلیه مواجه خواهند شد .
کارشناسان بهداشتی می گویند اطلاع رسانی کافی و مناسب از طریق رسانه‌ها می‌تواند در پیشگیری و حتی تشخیص بیماری توسط بیمار و اطرافیان بیمار و مراجعه به موقع و پیگیری درمانی به آنها کمک کند.
به اعتقاد کارشناسان،تب شالیزار از بیماری‌های باز پدید کشور ماست که به‌ویژه در مناطق شمال کشور شایع است و به دلایلی چون وجود کشاورزی سنتی، استفاده از فضولات دامی و دفع غیربهداشتی زباله و هم‌جایی سکونت انسان و دام در شرایط غیربهداشتی به‌وجود می‌آید. این بیماری در مناطقی که وضعیت بهداشتی و درمانی مناسبی ندارند تا ۲۰‌درصد موجب مرگ‌ومیر افراد مبتلا می‌شود.
‌برای جلوگیری از ابتلا به این بیماری، کارشناسان توصیه می‌کنند که کشاورزان یا دامداران در محیط‌هایی که گاو و گوسفند نگهداری یا به‌منظور چرا در آن وارد می‌شوند با پای برهنه وارد نشوند و به علف‌های آن دست نزنند و در مواقع ضروری استفاده از دستکش الزامی است.
کسانی که با آب و خاک و حیوانات در تماس هستند باید وجود هر نوع زخم یا خراش در دست و پا را جدی گرفته و از فرو بردن آنها در آب‌های آلوده و یا وارد شدن بدون محافظ به زمین‌های کشاورزی جدا پرهیز کنند.
به گفته پزشکان یکی از علمی‌ترین کارها در مواجهه با تب شالیزار این است که پزشکان در مورد علائم عمومی و یا شرح حال بیمار و با توجه به بومی و شایع بودن بیماری در این منطقه در فصول بهار و تابستان دقت بیشتری نشان دهند.