هیچ قدرتی نمی‌تواند مانع رسیدن به خواسته‌هایمان شود مگر خودمان

[محمد نظری گندشمین]

هیچ قدرتی نمی‌تواند مانع رسیدن به خواسته‌هایمان شود مگر خودمان

حتما تا حالا برات پیش اومده که چیزی رو از ته دلت و با تمام وجودت بخوای. آرزویی که ذره ذره وجودت نیاز به داشتنش را فریاد می‌زند. خواستن فقط یه معنی داره اونم توانستنه... چطور شد که امروز ما بدون اینکه متوجه بشویم، نخواستن رو با نتوانستن عوضی گرفتیم؟ چون به درستی پی نبردیم اون جاکه نتوانستیم به سبب این بود که واقعا نخواسته بودیم. اگر فقط بخوای و باور کنی که بهش می‌رسی کل قانونمندی‌های کائنات همسو با تو می‌شه. خواستن به تو نیرو و انرژی می‌ده که تموم درهای بسته رو به روت باز می‌کنه و تو رو با تلاشی تجهیز می‌کنه که با قدرتی عظیم فقط رو یه نقطه متمرکز شده که بی‌شک تو رو به کامیابی می‌رسونه. مهم ایمان و اعتقادت به خواستته، خواستن رویایی که فکر رسیدن بهش، عشق و تقلا و تلاش رو در تو زنده و صد برابر می‌کنه، همون که تو رو مشتاق تلاش می‌کنه. اگه چیزی که تو رو به تلاش کردن تشویق می‌کنه، همون شعله داغ اشتیاقه، دیگه هیچ مانعی تو رو نمی‌ترسونه، هیچ نگرانی دلت رو نمی‌لرزونه، همه خواسته‌هات توی یه هدف جمع می‌شه و آن هدف اولویت اولی است که همه چیز تابع اونه و اگه چیزی هست که این جور می‌خواهیش و این قدر برات عزیزه هیچی مانع رسیدنت به اون نمی‌شه. هیچ قدرتی تاب ایستادن مقابل خواسته قلبی تورو نداره. اگه عشقت به آرزو و هدفت در اون حد متعالی و بالای خودشه، اگه آرزوی رسیدن به خواسته‌ات اون طور تو رو بی‌تاب و بی‌قرار می‌کنه که شب و روز بهش فکر می‌کنی، از همین حالا تو رو می‌بینم که به خواسته‌ات رسیدی و اگه بهش نرسی مقصر فقط خودتی. هرچه خواسته تو متعالی و بزرگ‌تر باشه باید بهای بیشتری روی براش بپردازی، پس اگه به خواسته‌ات نرسیدی یا اون قدر برات ارزش نداشت و نمی‌خواستیش که همپای بهاش براش خرج کنی و سختی و رنجش را واسه رسیدن به گنجش به جون بخری یا تو روزمرگی و بطالت زیر خروارها یاس و ترس دفنش کردی و واسه تبرئه خودت وقتی یادش افتادی فقط سری از افسوس تکان دادی و گفتی افسوس که رویای من شدنی نبود. یادت باشه هیچ قدرتی غیر از خودت نمی‌تونه مانع رسیدن به خواسته‌هات بشه. وقتی با بی رحمی‌ به نا امیدی و یاس اجازه می‌دی رویا تو را ازت بدزده و با خودش ببره وقتی خودت واسه دفاع از رویات جلوی ترس‌هات نمی‌ایستی، از کی توقع داری برات این کار رو بکنه؟ وقتی اون خواسته برات اون قدر ارزشمند نبوده که بهای لازم رو بپردازی چطوری توقع داری اونو به رایگان و به سادگی به دست بیاری و به سادگی طعم شیرین رسیدن به آرزوی قلبیتو بچشی؟ و چه غم‌انگیز است که یه عمر فقط به خاطر ترس تو زندگی در جا بزنی که اصلا دوستش نداری، اون زندگی‌ای که با روحیات و خواسته‌ات هیچ تناسبی ندارد و فقط به خاطر اینکه جسارت ترکشو نداری، به خاطر اینکه جسارت کنار گذاشتن ترستو از یاد بردی و به طعم تلخ اشتباه عادت کردی تحملش می‌کنی. گاهی به سبب ترسی که بهش چسبیدیم حتی متوجه نیستیم ترس از یه اتفاق ممکنه خیلی وحشتناک و زجر آورتر رخداد اون اتفاق باشه و مثل یه عمر تحمل رنج واقعی به خاطر ترس از رنج احتمالی آینده کسی چه می‌دونه اگه با تموم وجودت برای رسیدن به رویات تلاش کنی چی پیش می‌آید؟ تنها فاصله تو با بزرگ‌ترین رویا‌ها و عزیزترین آرزوهات فقط خواست و اراده خودته! چون خواسته عمیق و قلبی تو به پشتوانه بیشترین تلاشت عامل شکوهمندترین تغییرات مثبت زندگیته. تا کی نرسیدن به آرزو‌هایت را گردن نتونستنی‌ها می‌اندازی؟ کافیه با خودت روراست باشی و کلاهتو قاضی کنی ببینی نخواستی یا نتونستی؟