حس خوب توجه

[محمد نظری گندشمین]

حس خوب توجه

خیلی وقت‌ها در اطراف ما ماجراهایی اتفاق می‌افتد که می‌بینیم، اما به بهانه‌های مختلف از آن می‌گذریم. ماجراهایی که در آن لحظه مربوط به دیگران است و در زمانی دیگر شاید برای ما اتفاق بیفتد. در این‌گونه ماجراها، کسانی برای لحظه‌های خاص نیاز به کمک دارند اما آشنایی را در آن اطراف نمی‌بینند. بعضی از این مشکل‌ها زیاد سخت نیست و با کمی یاری حل می‌شود، اما شتابی عجیب ما را عبور می‌دهد و ما می‌گذریم، با آنکه می‌بینیم. از خیابان می‌گذریم و کسی را می‌بینیم که چیزی را برپشت دوچرخه‌اش بسته است که کج شده و در حال افتادن است. در آن لحظه شاید خیلی‌های دیگر هم مثل ما آن صحنه را می‌بینند، اما تعداد زیادی از آنها نیز مثل ما آن‌قدر نگاه می‌کنند تا بسته بیفتد. در بعضی از این ماجراها می‌توان کسانی را نیز دید که توقف می‌کنند و بسته را می‌گیرند تا نیفتد و صاحبش فرصت کند با استفاده از کمک غریبه‌ای آشنا بسته را سرجایش محکم کند. این کمک شاید چند دقیقه بیشتر طول نکشد، اما ارزش زیادی دارد. خیلی وقت‌ها در کوچه و خیابان رهگذرهایی را می‌بینیم که تکه‌ای کاغذ در دست به چپ و راست و بالا و پایین نگاه می‌کنند، ظاهرشان داد می‌زند که در جست‌وجوی جایی هستند. خیلی‌ها از کنارشان عبور می‌کنند و زحمت پرسیدن به خود نمی‌دهند. البته نه همه، چرا که بعضی وقت‌ها کسی پیدا می‌شود که جلو می‌رود و می‌پرسد آیا دنبال جایی هستی؟ کجا را می‌خواهی؟ در آن لحظه اگر به چهره طرف نگاه کنی، خواهی دید که چقدر خوشحال است از اینکه بالاخره کسی پیدا شده تا راه را به او نشان دهد و جست‌وجو تمام شود. اینکه پس از یک نگاه اتفاقی حس نیاز غریبه‌ای رهگذر را احساس کنی و بدون دعوت برای کمک بروی، احساس خوبی را به همراه دارد که به تدریج تبدیل به یک باور می‌شود؛ باوری که به ما می‌گوید با دیگران آن‌طور رفتار کنید که انتظار دارید دیگران با شما رفتار کنند. احساس نیاز تنها در مشکلات بسیار بزرگ مطرح نیست. این حس در بسیاری از ماجراهای عادی اطرافمان نیز حضور دارد و ما را در برابر مجموعه‌ای از انتخاب‌ها قرار می‌دهد. تکرار حس خوب توجه به نیازهای دیگران و کمک کردن تا جایی که امکانش باشد، زندگی را به‌شکلی دیگر به نمایش می‌گذارد. ارزش این حس را زمانی درک می‌کنیم که خود در جایی به کمکی کوچک و مفید نیاز پیدا کنیم. پیدا شدن غریبه‌ای که بدون انتظار پاداش نیاز ما را احساس کرده و برای کمک پیش می‌آید، لبخندی بر لب‌های ما می‌نشاند که معنایش لذت بردن از روابط واقعی انسانی است. در این‌گونه لحظه‌هاست که از احساس تنهایی دور می‌شویم، حتی اگر در جایی غریب باشیم. بخشی مهم از زیبایی زندگی، آرامشی است که در چنین لحظه‌هایی فرا می‌رسد. علیرضا رستگار

همشهری انلاین