در جای جای کشورمان غذا, فرهنگ ,رفتار ,محصول و عادات و رسم و رسوم خاص خودش وجود دارد.بعضی چیزها و مسائل و رفتارها و وسایل و امکانات و فرصت ها هم که در کل کشور که هیچ در کل دنیا همگانی میباشند.شبکه های اجتماعی از طریق اینترنت و دیگر وسایل ارتباطی توانستند کل دنیا و مردمانش رو به هم مرتبط و وابسته کنند. سایتهای زیادی به جمع آوری اطلاعات خاصی از مردمان کشورهای مختلف مشغول هستند.ولی همه میدونیم که هیچوقت خلاقیت به پایان نمیرسه.
هر روز راهای کسب و کار و تجارت جدیدی پدید میاد که نشان دهنده وجود فرصت های بی نهایت در محیط پیرامون ما هست. تمرکز و توجه مان را به حوزه غذا میکشانیم.چیزی که هیچوقت کم و زیاد نمیشود.چیزی که هیچوقت کهنه نمیشوشد.از مد نمیافتد.کل دنیا خواستار دارد.تمام لحظات خواستار دارد.پس میتوان گفت توجه و خلاقیت در این حوزه سود همیشگی دارد. بحثی که ذهن مرا مشغول کرده شاید در جای جای دنیا استفاده شده باشد اما برای من جدید و جذاب است.
کاری که میتوان انجام داد رو میشه گفت زنجیره تجارت.ما در مرحله اول نیاز به جمع اوری اطلاعات داریم.چگونه؟از طریق افرادی که در کل کشور برای این کار متحد شده اند.هر کسی ویژگی های خاص غذایی شهر خودشو جمع آوری میکنه.میتونه از غذای خاصی گرفته بشه تا محصول زراعی خاص.میتونه از یک وعده کوچیک خاص برای صبحانه باشه تا یه دستور پخت مجللی برای پذیرایی از مهمان.
این اطلاعات پس از جمع اوری و بررسی و دقت در ویزگی های فرهنگی و محیطی هر شهر نتیجه گیری میشود.این محصولات قابلیت گسترش در جاهای دیگه ای از کشور را دارند که به دلایل مختلف این کار تا حالا انجام نشده بود.
مثال میزنم که بهتر درک کنیم.آش دوغ که تا چند سال پیش فقط در جاده فیروزکوه نزدیک پلیسراه گدوک پخته میشد و مسافران زیادی برای خوردن آون آش داغ در هوای سرد اونجا توقف میکردن الان در محل امامزاده هاشم هم فروش میرود که سود سرشاری هم برای فروشنده رقم زده است.این دقیقا نمونه ای از جابه جایی ارزش غذای محلی بود.حالا میتوان نتیجه گیری کرد که با جمع آوری اطلاعات غذایی خاص هر شهر میتوان شبکه ای بزرگ از تجارت غذایی رو در کشور ایجاد کرد و شرکت یکپارچه ای ایجاد کرد برای دریافت سودی که در این فرصت نهفته است.
در ادامه بیشتر توضیح میدم.دوستان اگه نظری دارید بفرمایید
علاقه مندی ها (Bookmarks)