همه چیز درباره غازها و اردک ها

[Sa.n]

همه چیز درباره غازها و اردک ها

اردک ​ها و غازهای مهاجر معمولاً چهرۀ زیبایی به پارک​ها و رودخانه​های جهان می​بخشند و طرفداران زیادی دارند. اردک​ها به صورت گروهی یا جفتی زندگی می​کنند ولی غازها تمام زندگی خود را تنها با جفت خود می​گذرانند. این پرندگان جالب نزدیک آب زندگی می​کنند و هنگام مهاجرت می​توانند چندصد کیلومتر بدون وقفه پرواز کنند و چه در حالت شنا و چه در حالت پرواز حالت بدن خود را طوری تنظیم می​کنند که با کمترین مقاومت آب یا هوا روبرو شوند. لهجۀ اردک​ها در مناطق مختلف متفاوت است. در حالی که اردک​های شهری برای غلبه بر صداهای شهر تقریباً جیغ می​زنند، اردک​هایی که در طبیعت زندگی می​کنند، صدای نرم​تری دارند.
پرهای خارجی اردک​ها و چربی موجود روی آنها مانند عایق عمل کرده و آنها را در مقابل سرما حفظ می​کند. در نزدیکی دم اردک​ها غده​ای وجود دارد که وظیفۀ آن ترشح چربی است. اردک​ها این چربی را روی پرهای خود می​مالند. به این ترتیب، پرهای خارجی مانند عایق عمل کرده و از نفوذ آب و سرما به پرهای داخلی جلوگیری می​کنند. پرهای داخلی بسیار نرم​تر هستند و بدن پرنده را گرم نگه می​دارند. اردک​ها از پاکیزگی لذت می​برند و مرتب پرها و لانۀ خود را تمیز و مرتب می​کنند. طول عمر در اردک​ها و غازهادر طبیعت، اردک​ها تا ۱۲ سال و غازها تا ۲۵ سال عمر می​کنند. انتخاب همسر و تولید مثل در اردک هااردک​ها معمولاً در زمستان به دنبال همسر می​گردند. پرندگان نر با نمایش پرهای زیبای خود سعی می​کنند توجه اردک​های ماده را به خود جلب کنند. در بهار، پرندگان ماده همسر ایده​̣آل خود را به محل جفت​گیری که از قضا جایی است که خود از تخم در آمده​اند می​برند.
تعداد تخم​هایی که یک پرندۀ ماده می​تواند بگذارد، به مدت زمان تابش خورشید بستگی دارد. در دامداری​های صنعتی، از این واقعیت سوء استفاده کرده و برای بالا بردن تعداد تخم​ها پرورشگاه​ها را با نور مصنوعی تا ۱۷ ساعت در روز روشن نگه می​دارند.
در طبیعت، پرندۀ ماده بعد از گذاشتن تخم​ها روی آنها می​نشیند تا آنها را گرم کند و آقای اردک وقت خود را با سایر آقایان گروه می​گذراند! جوجه​ها در ۲۸ روز از تخم در می​آیند و تنها چند ساعت پس از تولد می​توانند با مادر خود شنا کنند و اگر مادر خود را از دست بدهند می​توانند به تنهایی تا فاصلۀ ۱.۵ کیلومتر به جستجوی آب بروند. غازها حیوانات وفادار و عاطفیغازها حیوانات بسیار وفاداری هستند. بر خلاف بسیاری از حیوانات، غازها پیمان همسری را برای تمام عمر می​بندند. اگر غازی همسر خود را از دست بدهد، از جفت​گیری با هر غاز دیگر درمنطقه​ای که همسرش در آن جان باخته است خودداری می​کند. بسیاری از غازها پس از مرگ همسر تا آخر عمر (۲۵ سالگی) از انتخاب همسر دیگر سرباز می​زنند و بیوه می​مانند!
غازها از همسر و فرزندان خود به شدت مراقبت می​کنند به طوری که اگر همسر یا یکی ازجوجه​های آنها مریض شود، تمام وقت خود را در کنار فرد مریض خانواده می​مانند حتی اگر گروه کوچ کند و مجبور شوند تمام زمستان را همانجا بمانند و حتی اگر این وفاداری به قیمت جان آنها تمام شود.
این حیوانات به شدت عاطفی هستند. یک غاز پس از مرگ همسر یا بعد از ناامید شدن از در آمدن جوجه​ها از تخم از گروه جدا می​شود و مدت​ها سوگواری می​کند. زندگی اردک​ها و غازها در مزارع صنعتیاردک​ها و غازها برای گوشت، تخم و همچنین، یک غذای اسف​بار فرانسوی به نام “پاتۀ جگر پرچرب” (Pate de foie gras) پرورش داده می​شوند. شرایط زندگی اردک​ها و غازها در پرورشگاه​ها به همان بدی زندگی مرغ​ها و بوقلمون​هاست ولی این موجودات بخت برگشته یک بدشانسی دیگر هم آورده​اند و آن این است که از چند هزار سال پیش جگر اردک​ها و غازهای مبتلا به چربی خون به مذاق برخی خوش آمده است و فرانسویان دست به ابداع غذایی به نام پاتۀ جگر پرچرب زده​اند. برای تهیۀ این غذا که هنوز جزء منوی غذای بسیاری از رستوران​های چهارستاره و پنج ستاره در دنیاست، میلیون​ها اردک و غاز سالیانه به طور مصنوعی به بیماری جگر مبتلا می​شوند به این ترتیب که روزانه دو یا سه بار یک لولۀ آهنی یا پلاستیکی از دهان حیوانات وارد معدۀ آنها می​شود و مقدار زیادی غذا داخل معدۀ آنها ریخته می​شود. به این ترتیب، پس از سه تا چهار هفته جگر به ۱۰ برابر حجم معمولی خود می​رسد طوری که پرنده دیگر قادر به حرکت نیست. خوراندن اجباری غذا می​تواند باعث خون​مردگی​های دردناک، پارگی یا زخم در دهان یا دستگاه گوارشی و حتی ترکیدن جگر شود. حیواناتی که زنده می​مانند پس از ۳ تا ۴ هفته کشته می​شوند. این پرندگان در قفس​های کوچک نگهداری می​شوند طوری که حتی قادر به چرخیدن در آن نیستند. در نتیجۀ اعتراضات مکرر طرفداران حقوق حیوانات، تهیۀ این غذای نکبت​بار در برخی از نقاط دنیا مانند برخی کشورهای اروپایی و برخی از ایالت​های آمریکا ممنوع شده است. خوشبختانه پاتۀ جگر اردک و غاز در سفرۀ ایرانیان جایی ندارد ولی سوء استفاده از اردک​ها در ایران به شکل دیگری رواج دارد. هر ساله پرورش دهندگان اردک​ها، هزاران هزار جوجه اردک یک یا دوروزه را راهی بازار می​کنند. این جوجه اردک​ها غالباً با رنگ​های شیمیایی نیز رنگ می​شوند تا با رنگ​های صورتی، نارنجی، آبی و بنفش توجه کودکان بیشتری را به خود جلب کنند. خود این رنگ شیمیایی باعث بیماری بسیاری از جوجه​ها و مرگ تعداد زیادی از آنها می​شود. متاُسفانه تعداد زیادی از مردم درک درستی از احتیاجات طبیعی این حیوانات ندارند و آنها را به عنوان هدیه برای کودکان و نوه​های خردسال خود خریداری می​کنند. آنچه در چند روز بعد اتفاق می​افتد، کاملاً قابل پیش​بینی است. یک جوجه اردک که تمام مدت فشرده یا انگولک شده است با پا یا بالی شکسته در یکی از اتاق​های خانه می​میرد تا کودک خردسال اسباب​بازی دیگری پیدا کند. خریداری این جوجه​ها توسط افرادی که شرایط نگهداری آنها را ندارند، نه تنها باعث آزار و مرگ این حیوانات دوست داشتنی می​شود بلکه باعث تشویق این صنعت برای ادامۀ این قضیه و حتی پرورش تعداد بیشتری جوجه در سال​های آتی می​شود.

Asemoni.com