تیربار اشکاس shkas اولین تیربار هوابرد شوروی

[M@hdi42]

به نام خدا

SHKAS



تیربار SHKAS شکل نیمونیک Shpitalny-Komaritski Aviatsionny Skorostrelny می باشد. طراحی این تیربار از سال

1930 آغاز شد. هدف از طراحی این تیربار ساخت یک تیربار با قدرت و حجم آتش بالا بود. شوروی به یک تیربار سبک

با حجم آتش بالا مخصوص استفاده در هواپیماهای خود نیاز داشت. از آنجایی که فلسفه اصلی طراحی این تیربار ،

حجم آتش بالای آن بود ، به همین خاطر از مکانیسم مسلح سازی چامپر چرخشی و یا همان رولوری استفاده شد.

طراح این تیربار نیز بوریس اشپیتالینی بود که در سال 1932 طراحی آن را تکمیل کرد. تولید انبوه این تیربار از سال 1934

آغاز گردید. این تیربار از گلوله های 7.62x54R میلیمتری استاندارد شوروی استفاده می کرد. وزن خالی این تیربار معادل

10.5 کیلوگرم بود که وزنی سبک و ایده آل برای این تیربار به حساب می آمد. برای اولین بار هواپیماهای I16 والنتیر و

I153 شوروی به این تیربار مجهز شدند. از آنجایی که مهمترین آیتم که این تیربار به منظور آن ساخته شده بود ، نواخت

آتش بود ، به همین دلیل یک رولور مجهز به 10 چامپر شلیک برای این تیربار در نظر گرفته شده بود که به واسطه این رولور

این تیربار قادر بود 1800 گلوله در دقیقه را شلیک کند که از این نظر رقمی بسیار جالب توجه بود. اما از آنجایی که این تیربار

اولین تیربار ساخت شوروی بود که از مکانیسم رولوری استفاده می کرد ، به همین دلیل طراحی این تیربار ضعف هایی نیز

به همراه داشت که یکی از مهمترین آنها گیر کردن های بی مورد بود. موارد بسیاری از گیر کردنهای این تیربار گزارش شده

بود. حتی در برخی موارد زمانی که هواپیماهای روسی در حال درگیری با هواپیماهای دشمن بودند و در حساسترین مرحله

که می خواستند با هواپیمای دشمن درگیر شود ، درست در همین لحظه تیربار دچار گیر می شد. شوروی در دور آخر جنگهای

پاتریوتیک ، در سالهای پایانی جنگ جهانی دوم که حمله شوروی به آلمان آغاز شده بود ، نوع جدیدی از این تیربار را طراحی کرد

که در آن عیب های نمونه های قدیمی برطرف شده بود. همچنین یک نمونه جدید با نام اولترا اشکاس نیز طراحی کرد که ریتم

آتش آن معادل 3000 گلوله در دقیقه بود. این دو نمونه تیربار تا پایان جنگ جهانی دوم به طور فعالی توسط هواپیماهای شوروی

مورد استفاده قرار می گرفتند. به دلیل مکانیسم خاص این تیربار ، امکان استفاده از آن در جنگ های زمینی میسر نبود. چرا که

این تیربار به سرعت داغ می کرد و زمانی که از آن در جنگ های زمینی استفاده می شد ، پس از مدت کوتاهی پس از شلیک

داغ می کرد و از کار می افتاد. اما زمانی که این تیربار در هواپیماها مورد استفاده قرار می گرفت ، به دلیل اینکه در معرض هوای

سرد ارتفاعات قرار می گرفت ، می توانست مدت بیشتری بدون داغ کردن به فعالیت خود ادامه دهد. اما با این حال در جنگ هایی

که مابین شوروی و آلمان نازی در مرز لهستان رخ داد ، روس ها به مقیاس محدودی از این تیربار علیه آلمانی ها استفاده کردند.

با پایان یافتن جنگ جهانی دوم شوروی شروع به بهینه سازی این تیربار کرد. اما مدتی بعد اتفاقاتی افتاد که روند بهینه سازی این

تیربار را متوقف کرد. ورود نسل جدید جنگنده های جت از سوی کشورهای غربی از یک سو و از سویی دیگر طراحی جنگنده های

جت در خود شوروی باعث شد که استفاده از این تیربار در هواپیماهای جت که قادر بودند از سرعت صوت نیز عبور کنند ، ناکارآمد

جلوه کند. واقعیت امر چنین بود که این تیربار دیگر تکافوی نیازهای هواپیماهای پر سرعت جت را نداشت و نمی توانست به خوبی

در آنها مورد استفاده قرار گیرد. علی الخصوص که جت های ساخت کشورهای غربی اکثرا مجهز به تیربارهای 12.7 میلیمتری و

توپ های 20 میلیمتری بودند و این تیربار قادر به مقابله با آنها نبود. از این رو کمی پس از پایان جنگ جهانی دوم این تیربار رسما

از خدمت ارتش رخ کنار گذاشته شد.

این تیربار هرچند دارای نقائصی بود که البته در مدلهای بهینه شده آن برطرف شد ، اما با این حال اولین تجربه شوروی در ساخت تیربارهای

رولوری با ریتم آتش بالا به شمار می رفت. به جز جنگ جهانی دوم ، در جنگ های داخلی اسپانیا پیش از آغاز جنگ جهانی دوم نیز از این

تیربار استفاده شد.

بمب افکن های سنگین و همچنین هواپیماهای ترابری شوروی از این تیربار به منظور محافظت از خود در برابر جنگنده های دشمن استفاده می کردند.

















هواپیمای I16 که از این تیربار استفاده می کرد.







هواپیمای والنتیر که در جریان نبرد خالخین گول شرکت داشته است





I153





فقط برای میلیتاری
استفاده با ذکر نام تهیه کننده و سایت میلیتاری امکانپذیر است.