بوسیدن ضریح از باب تکریم است نه اعتقاد به ربوبیت

[kamanabroo]

بوسیدن ضریح از باب تکریم است نه اعتقاد به ربوبیتعبادت و پرستش آن است که انسان در مقابل موجودى خضوع کند با این اعتقاد که او به طور مستقل سرنوشت جهان یا انسان و یا بخشى از سرنوشت آن دو را در دست دارد و به تعبیر دیگر، رب و مالک جهان و انسان است.




گرایش به دین از اصلی ترین و کهن ترین گرایش های انسانی است که تاریخ از آن یاد می کند؛ با این وصف و در حالی که دین گروی به صورت یک پدیده فراگیر جهانی درآمده است، جویندگان حقیقت می خواهند این عطش فطری خود را از طریق آخرین صاحب شریعت آسمانی، پیامبر اکرم (ص) و عترت مطهر (ع) ایشان فرا بگیرند. از این رو در سلسله مباحثی منشور عقاید امامیه از لسان آیت الله جعفر سبحانی در حوزه های مختلف و در قالب اصول ارائه می شود.

اصل سى و دوم
مقصود از تدبیر، همان اداره جهان و انسان در کلیه شئون و جهات، اعم از دنیا وآخرت، از حیث تکوین و تشریع است. بنابر این تدبیر امور بشر در تمام شئون منحصراً از آنِ خداوندِ یکتاست.
اینک به وجه دوم توحید ربوبى (تدبیر در تشریع) توجه کنید:
تدبیر در تشریع
همان گونه که در پهنه تکوین خداوند یگانه مدبر است، و تدبیر جهان آفرینش و زندگى انسان در دست اوست (تدبیر تکوینى) همچنین هر نوع امور مربوط به شریعت نیز ـ اعم از حکومت و فرمانروایى، تقنین و قانونگذارى، اطاعت و فرمانبردارى، و شفاعت و مغفرت گناهـ همگى در اختیار اوست، و هیچکس بدون اذن او حق تصرف در این امور را ندارد. ازینروى توحید در حاکمیت، توحید در تشریع، توحید در اطاعت و... از شاخه هاى توحید در تدبیر شمرده مى شوند.

بنابر این اگر پیامبر به عنوان حاکم بر مسلمین برگزیده شده، این گزینش به اذن پروردگار بوده است و درست به همین علت مى باشد که اطاعت او مانند اطاعت خدا لازم شمرده شده، بلکه عین اطاعت خداست. مى فرماید:مَنْ یُطِعِ الرسولَ فَقَدْ أَطاعَ اللّهَ) (نساء/80) و نیز مى فرماید:وَ ما أَرْسَلْنا مِنْ رَسُول إِلاّلِیُطاعَ بِإِذنِ اللّهِ)(نساء/64).چه،اگر اذن و فرمان الهى نبود، پیامبر نه حاکم بود و نه مطاع، و در حقیقت، حکومت و اطاعت او تجلیگاه حکومت و اطاعت خدا است.

ضمناً از آنجا که تعیین تکلیف از شئون ربوبیت است، هیچکس حق ندارد به غیر آنچه که خدا فرمان داده است داورى کند:وَ مَنْ لَمْ یَحْکُمْ بِما أَنْزَلَ اللّهُ فَأُولئِکَ هُمُ الکافِرُونَ) (مائده/44).
همچنین شفاعت و بخشش گناهان از حقوق مختص خدا است،و هیچکس نمى تواند بدون اذن او شفاعت کند، چنانکه مى فرماید: (مَنْ ذَا الّذی یَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلاّ بِإِذْنِهِ) (بقره/255) و نیز مى فرماید:لا یَشْفَعُونَ إِلاّ لِمَنِ ارْتَضى) (انبیاء/28).

بنابر این، از دیدگاه اسلامى، خرید و فروش اوراق مغفرت به تصور اینکه فردى غیر از مقام ربوبى مى تواند بهشتى را بفروشد یا عذاب اخروى را از کسى باز دارد، آن گونه که در مسیحیت رایج بود، کارى بى اساس است، چنان که مى فرماید:فَاسْتَغْفَروا لِذُنُوبِهِمْ وَمَنْ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلاّ اللّه) (آل عمران/135).
با توجه به آنچه گفته شد،، یک فرد موحد باید در امور مربوط به شریعت، خدا را تنها مرجع و مدبر بداند مگر آنکه خود خدا کسى را براى فرمانروایى و بیان تکالیف دینى برگزیند.

اصل سى و سوم
توحید در عبادت، اصل مشترک میان تمام شرایع آسمانى است، و به یک معنا، هدف از بعثت پیامبران الهى تذکر و یادآورى این اصل بوده است، چنانکه مى فرماید:وَلَقَدْ بَعَثْنا فِی کُلِّ أُمَّة رَسُولاً أَنِ اعْبُدُوا اللّهَ وَاجْتَنِبُوا الطاغُوتَ) (نحل/36): در میان هر امتى پیامبرى را برانگیختیم تا به مردم بگوید خدا را بپرستید و از پرستش طاغوت دورى گزینید. همه مسلمانان در نماز به توحید در عبادت گواهى داده و مى گویند: (إِیّاکَ نَعْبُدُ)(الفاتحه/5).

بنابراین، در اینکه فقط باید خدا را پرستش کرد و از پرستش غیر او دورى جست، سخنى نیست و با این قاعده کلى یک نفر هم مخالفت ندارد. اگر سخنى باشد درباره برخى از امور است که آیا انجام دادن آنها مصداق عبادت غیر خداست یا نه؟ براى رسیدن به داورى قطعى در این زمینه، باید به تعریف منطقى عبادت پرداخته و عملى را که تحت عنوان پرستش قرار مى گیرد از عملى که به عنوان تعظیم و تکریم انجام مى شود، جدا سازیم.

تردیدى نیست که پرستش پدر و مادر وانبیا و اولیا حرام و شرک است و در عین حال تکریم و تعظیم آنان لازم و عین توحید مى باشد: (وَقَضى ربُّکَ أَنْ لا تَعْبُدُوا إِلاّ إِیّاهُ وَ بِالوالِدَینِ إِحساناً)(اسراء/23). اکنون باید دید عنصرى که «عبادت» را از «تکریم» جدا مى سازد چیست، و چگونه یک عمل در بعضى مواقع (مانند سجده ملائکه بر آدم و سجده فرزندان یعقوب بر یوسف)عین توحید بوده ولى همان عمل در مواقع دیگر (مانند سجده در برابر بتها) عین شرک و بت پرستى است؟ پاسخ این سؤال از بحثى که قبلاً درباره توحید در تدبیر انجام گرفت، آشکار مى گردد.

عبادت و پرستش (که از غیر خدا نفى و نهى شده است) آن است که انسان در مقابل موجودى خضوع کند با این اعتقاد که او به طور مستقل سرنوشت جهان یا انسان و یا بخشى از سرنوشت آن دو را در دست دارد و به تعبیر دیگر، «ربّ» و «مالک جهان و انسان» است.

ولى اگر خضوع در مقابل موجودى از این نظر صورت گیرد که وى بنده صالح خدا و صاحب فضیلت و کرامت و یا منشأ احسان و نیکى در مورد انسان است، چنین عملى تکریم و تعظیم خواهد بود نه عبادت. اگر سجده فرشتگان یا فرزندان یعقوب، رنگ شرک وعبادت غیر خدا را نپذیرفت، به علت همین بود که خضوع مزبور با اعتقاد به عبودیت و بندگى ولى همراه با کرامت آدم و یوسف (و در عین حال، کرامت و بزرگوارى آنان در درگاه الهى)سرچشمه گرفته بود، نه از اعتقاد به ربوبیت و پروردگارى آنان.

با توجه به این ضابطه مى توان درباره احترام و تکریمى که مسلمانان در مشاهد مشرفه به اولیاى مقرّب الهى مى گذارند قضاوت و داورى کرد. پیداست که بوسیدن ضرایح مقدسه یا اظهار شادمانى در روز ولادت و بعثت پیامبر (صلى الله علیه وآله وسلم)، جنبه تکریم و اظهار محبت به پیامبر اکرم (صلى الله علیه وآله وسلم)را دارد، و هرگز از امورى چون اعتقاد به ربوبیت او سرچشمه نمى گیرد. همچنین مسائلى چون سرودن اشعار در مدایح و مراثى اولیاى الهى، حفظ آثار رسالت و ساختن بنا بر قبور بزرگان دین نه شرک است و نه بدعت. شرک نیست زیرا سرچشمه اعمال، محبت و علاقمندى به اولیاى الهى است(نه اعتقاد به ربوبیت آنان); بدعت نیز نیست زیرا اعمال مزبور مبناى قرآنى و حدیثى دارد که همان اصل لزوم محبت و مودّت به پیامبر و خاندان او باشد، و اعمال تکریم آمیز ما در روزهاى ولادت و بعثت، جلوه اى از بروز این مودت است (توضیح این امر، در بخش مربوط به بدعت خواهد آمد).

متقابلاً سجده مشرکان بر بتها از این جهت منفى و مطرود بود که از اعتقاد به ربوبیت و کارگردانى بتها و اینکه قسمتى از سرنوشت مردم در دست آنها است، سرچشمه مى گرفت، و مشرکین لااقل عزت و ذلت و مغفرت و شفاعت را در دست آنها مى دانستند.

[نارون1]

سلام

یه سوال داشتم :

وقتی به زیارت امام رضا (ع) میریم ، مثلا چیزی رو از امام رضا بخوایم اشتباهه ؟


ممنون از شما

[kamanabroo]

سلام

یه سوال داشتم :

وقتی به زیارت امام رضا (ع) میریم ، مثلا چیزی رو از امام رضا بخوایم اشتباهه ؟


ممنون از شما

سلام
خیلی سوال کلیدی خوبی پرسیدین
چون وهابیت ملعون از همین قضیه گاهی شیعیان رو ازار میده. و آنها معنای توسل رو درک نمی کنند و قبول ندارند.

توسل به ائمه معصومین اشکالی نداره. چون دستور خود خداست.

ببینید در اصل ما باید همه چیز رو از خدا بخواهیم چون همه چیز در دست اوست.

اما خود خداوند بخشی از ولایت خودش رو به ائمه اطهار و .. عطا کرده تا مردم بتوانند از این طریق خواسته های خودشون رو مطرح کنند.

ما وقتی از ائمه چیزی رو می خواهیم چون اراده ائمه رو در راستای اراده خداوند می دونیم و می دانیم اگر ایشان لطفی به ما بکنند در سایه اذن الهی و رحمت خداست و نگاه ما به ائمه مثل نگاه ما به خداوند نیست که مستقل بدونیم ایشان رو در کرامت و لطف و عطایی که به ما دارند.

در حقیقت ائمه علیهم السلام واسطه فیض الهی هستند. یعنی اگر کسی می خواهد رحمت پروردگار رو به سمت خودش جلب کنه باید از این واسطه ها یعنی ائمه اطهار اقدام بکنه.

[جوان ایرانی]

خب بحث خوبیه
یه سوالی که من با خیلیا بحث میکردم این بود ما چه نیازی داریم که با واسطه با خدا حرف بزنیم چرا ائمه رو واسطه قرار میدیم
این خودش تبعیض نیست؟

[سمیه نجفی]

سلام
اين بحث توي كلاساي ما هم زياد شده واساتيد محترم هم اينطوري گفتن

اينكه ما به ائمه متوسل ميشيم واونارو واسطه قرار ميديم بخاطر اين هست كه خداوند اونقدر عظيم وبلند مرتبه هستش و انسانها بخاطر اينكه به كمال نرسيدند

هنوز به اون درجه نرسيدند كه بخوان مستقيما از خدا درخواست كنن

اينطوري به شان ومنزلت خداوند پي ميبريم و نقش ائمه در زندگي ما و داره تفاوت انسانها با ائمه و افراد عادي هم نشون ميده به ارتباط امامان با خداوند هم اشاره ميكنه

[kamanabroo]

خب بحث خوبیه
یه سوالی که من با خیلیا بحث میکردم این بود ما چه نیازی داریم که با واسطه با خدا حرف بزنیم چرا ائمه رو واسطه قرار میدیم
این خودش تبعیض نیست؟

سلام

تبعیض که نیست بر عکس یه جور لطفه.

لطف هست از این جهت که ما بندگان خدا معصوم که نیستیم و با همین زبان و قلب گنهکارمون وقتی می خواهیم با خدا حرف بزنیم در صد اجابت دعامون پایین میاد

اما وقتی ذوات مقدسه معصوم رو واسطه قرار بدیم . یعنی خواسته هامون رو از ائمه می خواهیم که این بزگواران با پاکی وجودشون برای ما از خداوند طلب کنند و خداوند دعای ایشان رو اجابت می کنه.

خیلی برکت های دیگر ی در این واسطه بودن ائمه هست. اینکه ما با یک همنوع درد و دل می کنیم و می تونیم راحت تر ارتباط روحی بر قرار کنیم


مسئله دیگری که هست اینه که ما مجبور نیستیم حتما ائمه رو واسطه قرار بدیم. یعنی هر کسی بخواد با خدای خودش راز و نیاز کنه می تونه مستقیم حرف بزنه و خواسته هاش رو از خدا بخواد. این هم خوبه و درسته.

اما ائمه یه جوری ما رو پیش خداوند شفاعت می کنند که زودتر به نتیجه می رسیم...

در روایتی هست که ظاهرا از امام صادق ع سوال شد که : مگر بین شما اهل بیت فرقی هست؟ حضرت فرمود نه ما همه نور واحد هستیم. بعد اون شخص سوال کرد پس چرا از بین اهل بیت فقط امام حسین علیه السلام کشتی نجات شد؟

حضرت در جواب فرمود: همه ما کشتی نجات بشر هستیم اما کشتی حسین علیه السلام هم سریعتر حرکت می کند و هم وسیع تر است...


یه پیشنهاد هم داشتم برای خودم شما و همه دوستان

اینکه زیارت جامعه کبیره رو حتما یکبار هم که شده بخونیم. مهم اینه که بفهمیم این زیارت چی داره می گه. یعنی حتی اگر این یکبار خوندن ما یک هفته هم طول بکشه می ارزه.

ترجمه اش رو بخونیم اونوقت می بینی که چقدر زیبا اهل بیت علیهم السلام رو معرفی کرده.

بیشتر معرفت پیدا می کنیم و مهرشون به دلمون می شینه. بعد دیگه خودمون دوست داریم هر وقت می خواهیم با خدا حرف بزنیم از طریق اهل بیت اقدام کنیم...


زیارت جامع کبیره + ترجمه

[kamanabroo]

سلام
اين بحث توي كلاساي ما هم زياد شده واساتيد محترم هم اينطوري گفتن

اينكه ما به ائمه متوسل ميشيم واونارو واسطه قرار ميديم بخاطر اين هست كه خداوند اونقدر عظيم وبلند مرتبه هستش و انسانها بخاطر اينكه به كمال نرسيدند

هنوز به اون درجه نرسيدند كه بخوان مستقيما از خدا درخواست كنن

اينطوري به شان ومنزلت خداوند پي ميبريم و نقش ائمه در زندگي ما و داره تفاوت انسانها با ائمه و افراد عادي هم نشون ميده به ارتباط امامان با خداوند هم اشاره ميكنه

سلام
ممنونم از توضیح خوبی که دادید