لبوس وودز، غایت شناسی حضور انسان و فضیلت کژْ نگریستن
غالبا امثال لبوس وودز را متهم به وهن معماری می کنند و با برچسب هایی همچون غیر واقعی، خیالی، کانسپچوال و . . . نسبت شان با معماری در وجه مادی و عینی اش را رقیق می سازند، اما شاید فقط زاویه نگاه باشد که فرق کند، یعنی ان ها احتمالا فضا، مکان، ترکیب بندی و دیگر عناصر متشکله معماری را بر سیاق و از منظری ببینند که غریب، دور و وهمی در نظر اید.تصویر پیش امده تصویری بی نهایت جذاب از زاویه ای غریب است که توسط عکاس ساکن ونکوور بیل مک اون برداشته شده است، عکس دخمه ای را در دل معدنی نشان می دهد با پوسته ها، نردبان و پله کان هایش، که در یک چیدمان فضایی جذابیتی دلهره اور یافته اند؛ جهانی افقی که در یک خود ارتباط گونگی و از درون تفسیر شوندگی مغروق است و البته بی نهایت شبیه به اتدهای لبوس وودز می باشد، مخصوصا در اثاری که سعی کرده است جهان پس از مداخله غالبا ویرانگر انسان را نیز بکاود و تصویر نماید. این هیبت ها از جهان پسا ویران شده ی صنعتی انسانْ مبنا، در اثار عکاسی ادوارد برتینسکی نیز تبلوری واضح و عیان دارند.
اتدی از لبوس وودز و آبارا
عکس از ادوارد برتینسکی
عکس از ادوارد برتینسکی