راه های عیدانه برای فرار از جدل

[zoh_reh]

راه‌های عیدانه برای فرار از جدل

---

بسیاری از بگومگوهای ما حاصل جدل است. جدلهایی که هیچ مشکلی حل نمی کنند و فقط موجب خستگی روح و از بین رفتن محبتها می شوند، اگر جدل و باتلاقهای آن را بشناسیم بهتر می توانیم از افتادن در این بحثهای بیهوده و اعصاب فرسا خودداری کنیم.

---

جدل به معنای ستیزه ، کشمکش ، بحث و گفتگو است ‍(لغتنامه معین) و مراد از آن گرفتار شدن در بحثهایی است که برای ثابت یا نفی کردن حرفی یا چیزی است اما نه با روش علمی و با استدلال کردنی آرام، بلکه در جدل، استدلالها خصمانه و تحکم آمیز هستند.

کسانی که اهل مجادله هستند نمی توانند روابط خوبی با دیگران داشته باشند روابط آنها همواره از این مسئله آسیب می بیند. این افراد اگر هم محبوبیتی به دست آورند آن را از بین می برند. زیرا جدل به شدت دشمن محبت است.
شخصی که جدل می کند غالبا فردی با استعداد و حساس است. این افراد استعداد سخن وری و بیان خوبی دارند اما نمی توانند از این استعداد به خوبی استفاده کنند. مثل این است که کسی اسلحه دارد اما با آن به خودش شلیک می کند. کسی که جدل می کند انسان کمرو و ضعیفی نیست. شهامت دارد، اهل استدلال است و... اما متاسفانه بی تجربه و فاقد برخی مهارتهای لازم در استفاده از کلام است.

در این بحث می کوشیم تا با ارائه راهکارهای عملی ،مهارت فرار از جدل را به همسران بیاموزیم تا از بگومگوهای خانوادگی کاسته شود:
در مواقع عصبانیت یا بدحالی از توجه دقیق به کلمات همسرتان بپرهیزید: وقتی عصبی یا ناراحت هستید یا وقتی از کلام همسرتان رنجیده می شوید، از گیر دادن به کلمات او بپرهیزید. بیشتر جدل ها از دل جمله های قبلی برخاسته می شود. در یک لطیفه نوشته بود وقتی با زنان صحبت می کنید فقط بگویید چشم چون هر چیز دیگری که بگویید سرآغاز بحث دیگری خواهد بود.
کسانی که اهل جدل هستند هر کلمه ای را به دقت فلسفی بررسی می کنند و اصرار دارند تا کمترین اشتباه افراد را در استفاده از کلمات بررسی کنند. اینها همه از مصادیق جدل هستند. برای فرار از جدل لازم است از بررسی لغت به لغت جملات طرف مقابل پرهیز کرد و با نگاهی کلی برخورد کرد.
بهتر است همواره از بحثهای طولانی پرهیز شود و همیشه راجع به چیزهایی که در آن با هم اختلاف داریم، مختصر و کوتاه صحبت کنیم



از اثبات کردن یا نفی کردن تحکم آمیز پرهیز کنید: استدلال کردن و منطقی صحبت کردن خوب است اما وقتی دلایل منطقی و قابل قبولی نداریم نباید استدلال کنیم. بسیاری از استدلالهای ما تحکم آمیز است یعنی سعی می کنیم با بلند کردن صدا و اصرار کردن بر بحث و نشان دادن خشم، حرفمان را ثابت کنیم نه با دلایل قابل قبول. این نوع بحث کردن از طایفه جدل محسوب می شود. بنابراین وقتی با کسی بحث می کنید و از آن بحث احساس ناخوشایندی احساس می کنید و به نظرتان می رسد که طرف مقابل به دلیل رعایت حال شما ، تاییدتان می کند ،بدانید که دوباره در یکی از باتلاقهای جدل گرفتار شده اید.

از بحثهای اعتقادی بپرهیزید: اگر در مسائل اعتقادی با همسرتان اختلاف دارید از بحث کردن در این زمینه خودداری کنید. بحثهای اعتقادی مخصوصا اگر با احساسات ما پیوند زیادی داشته باشند، همواره به جدل کشیده می شوند. بهتر است راجع به این موضوع با هم بحث نکنید. اگر می توانید از همسرتان دعوت کنید به خاطر محبتی که بین شماست در مواردی که خیلی برایتان مهم است مراعات حال شما را بکند. به عبارت دیگر سعی کنید از کانالهای عاطفی او را مجبور به ملاحظه و مراعات کنید . در این موارد بحث کردن فقط به مقاومت و مخالفت او خواهد افزود مگر اینکه خلقیات او را به خوبی بشناسید و با در نظر گرفتن آن، مهارت زیادی هم در اثبات درستی حرفتان داشته باشید.


از طولانی کردن بحث ها بپرهیزید: گاهی اوقات بحثی که شروع می کنیم خوب است و از آن بوی جدل نمی آید بلکه هر دو طرف پذیرش خوبی نسبت به حرفهای هم نشان می دهند اما طولانی شدن بحث به صلاح نیست و همه چیز را خراب می کند. بهتر است همواره از بحثهای طولانی پرهیز شود و همیشه راجع به چیزهایی که در آن با هم اختلاف داریم، مختصر و کوتاه صحبت کنیم.

صبر و سکوت را تمرین کنیم : مهارت استفاده به جا از سکوت یکی از شاهکارهای فرار از جدل است. انسان عاقل با فرد عصبانی سربه سر نمی گذارد؛ بسیاری از توهین ها را نادیده می گیرد؛ احساسات دیگران را درک می کند، و می فهمد که بسیاری از حرفها بر مبنای احساسات مقطعی بیان شده اند. به همین دلیل به راحتی در مقابل این دسته از حرفها سکوت می کند و با آنها درگیر نمی شود. اگر صبر را تمرین کنیم و مخصوصا یاد بگیریم در مقابل خشمهای مقطعی و زودگذری که به ما دست می دهد، صبور باشیم از دام بسیاری از جدل ها رهایی پیدا می کنیم. لازم نیست هر چیزی را با کلام اثبات کنیم خیلی از چیزها را باید با عمل به دیگران فهماند و برای تفهیم برخی چیزها هم باید فقط صبر کرد.

انسیه نوش آبادی

بخش خانواده ایرانی تبیان