هم زیستی کپیتالیست؛ باز پرداخت شهر رونده ی آرشیگرام

[وحید 0319]

هم زیستی کپیتالیست؛ باز پرداخت شهر رونده ی آرشیگرام

سکونت مانند اکثر ژانرهای معماری برای ساخت و ساز دائم و طولانی مدت به زمین وابسته است. این پروژه امکان تولید گونه ی عشایری سکنی گزیدن را که باید در جایگاه یک محصول به جای معماری دیده شود, بررسی می کند. در دهه ی 1960 آرشیگرام یک شهر رونده را طراحی کرد که در آن یک جامعه ی کامل می تواند از یک مکان به دیگر مکان حرکت کند. گرچه این پروژه یک ایده ی بسیار خلاقانه بوده اما هم از منظر اقتصادی و هم تکنولوژیکی بیش از 50 سال عملی نشد." هم زیستی کپیتالیست" یک نسخه ی کوچک مقیاس از تصور یوتوپیایی آرشیگرام, یک واحد حمل و نقل قابل سکنی برای ساکنین جهان است. این سکونت گاه یکی از محصولات انسان مصرف کننده می باشد, مانند لپ تاپ, آی پاد و تلفن او. در سال 1984 ویلیام گیبسون در رمان سایبرپانک – سبکی علمی تخیلی در یک خرده فرهنگ بی قانون از یک جامعه ی سرکوبگر تحت سلطه ی تکنولوژی کامپیوتر- با عنوان " نئورمنسر" جهانی که در آن مرزها وتعاملات بین ماشین و انسان غیر ممکن می باشد تجسم بخشیده است. او یک جهان نه چندان دور از ما, که در آن انسان ها به حداقل فضای زیستی نیاز داشته را توصیف می کند. در این جهان واقعیت مجازی گستره ی نامحدودی از فضا را فراهم می آورد. تنها وجه سنتی این طرح سر پناهی از عناصر طبیعی است.هدف این پروژه طراحی یک سازه ی متحرک می باشد که می تواند مداوماً پیکربندی شهری یک سایت بخصوص را تغییر دهد. خانه در قامت یک پارازیت خوش خیم که شهر را به واسطه ی تقاضای مصرف کنندگان دگرگون و غنی خواهد کرد, نمود یافته است. اولین پروژه از دو پروژه ی متفاوت یک خانه ی ییلاقی تابستانی است که به جبهه هایی از یک ستون رباتیک متغییر متصل است. هدف اصلی فرصت های برنامه ریزی شده ی جدید از طریق تعامل خانه های ییلاقی و ستون آن می باشد, باز پیکربندی از کیفیات تکتونیک میزبانی که تحت تأثیر مهمان خود است.طرح پیشنهادی دوم یک واحد زیستی بسیار انعطاف پذیر است که در مناطق باقی مانده ی پیکربندی شهری در جزایر قناری در شهر نیویورک جای می گیرد. مقصد توریستی سابق که در حال حاضر میزبان واقعیت های متعدد و در عین حال به ظاهر ناسازگار است. این محله یک زمین بازی بی نقص برای گونه ی جدیدی از سازه است . ما این فضا را به مثابه کلونی سازی شکاف های جزایر قناری توسط واحد های پارازیتی به وسیله ی تکنولوژی و برآمده از تقاضاهای مصرف کنندگان خلق کردیم.مجتمع مسکونی وسیله ای غایی شد تا برای مالکین خود توانایی تغییر و باز شکل دادن محیط را فراهم آورَد. مصالح تشکیل دهنده برای این رشد شهری پراکنده توسط شرکت های خصوصی توسط خرید و فروش و نقل و انتقال تهیه شد. سرانجام این گونه ی نو از سکونت گاه نقش های متفاوتی بازی خواهد کرد. فضای درون یک فضای خصوصی و بالقوه خواهد بود. در حالی که فضای خارجی به شکل پیوسته در تعامل با بافت و در پی تغییر آن است.

... ... ... ...