معلم هر روز از نبودن چیزی خبر خواهد داد . همیشه می خواهد بداند بعد از آن كه چیزهایی گم شوند چه چیزها یی باقی می مانند . عینكش را روی بینی اش جا به جا می كند و می پرسد : حالا چند تا؟ من چیزی می گویم و از پنجره به ردیف درختان بلوطی كه موازی دیوار مدرسه سر به آسمان كشیده است نگاه خواهم كرد. معلم هم چنان پرسش های بی پایانش را ادامه می دهد و می پرسد : حالا به اندازه انگشتانی كه هستند آدم ها و بلوط ها و گنجشك ها و اسب هایی را كه آنجا در حیاط یا آسمان یا پشت دیوار می بینی نشان بده و من چیزهایی را كه می بینم نشان خواهم داد . با بودن و نبودن آن چیز هاست كه من باید قاعده حساب را یاد بگیرم. معلم می گوید : تو مالك كوشك مهر و هستی باید حساب سیاهه اموال كوشك را داشته باشی . ولی من جایی ما بین بودن ها و نبودن ها مبهوت می مانم . شاید چون آن قدر كوچك خواهم بود كه پاهایم به زمین نمی رسد . معلم می گوید ببین هیچ كس كلاه بر سر ندارد. دختر عمو منظر كلاه قرمزی كه بر سر من است با دست های كوچكش بر می دارد و می خندد. من این خنده را همیشه می شناسم . همیشه گلگون است . به خصوص وقتی كه بر لب های منظر كه زنی بالغ خواهد بود بنشیند. من كه حساب یاد بگیرم تازه شروع آن بهت در میان بودن و نبودن چیز هاست.?پدر هر بار می گوید امروز باید به فلان گاو? بند بروی حواست را جمع كن رعیت ها كلاه سرت نگذارند و من باید حساب درختی كه بریده یا بره ای كه گم خواهد شد داشته باشم پدر می گوید باید آدمی مثل من یك سوزن از اموال كوشك را حتی در یك خرمن سوخته پیدا كند. كه حتی رد یك رعیت گریز پا را بر آب بزند كه باید حساب اموات و موالید رعیت ها و رمه ها را داشته باشم و هیچ وقت هم معلوم نخواهد بود كه حق با كیست حق با پدر خواهد بود یا رعیت ها كه زانو بر زمین می زنند و می خواهند پاهایم را ببوسند . قسم می خورند كه حتی ارزنی از مایملك كوشك را ندزدیده اند . مبادا به پدر بگویم كه بره ای در مسیر چرا مانده? ومن هرگز به پدر نخواهم گفت كه آنها چیزی كم دارند. من فقط سیاهه? می نویسم و سیاهه ها بی شمار هستند. سیاهه درخت ها و سیاهه كلاغ ها و سیاهه قوها و سیاهه تیهوها و سیاهه بره ها و سیاهه رمه ها و سیاهه زن های آبستن . رعیت نوزادی كه به دنیا خواهد آمد ممكن است همان طور خون آلود در پلاسی پیچیده و فروخته شود. حتماﹰ خواهند گفت سقط شده است و حتی نشانی گور كوچكی را می دهند . من باید رد نوزاد مرده را تا گور كوچكی كه خواهد بود بزنم هر چند كه هرگز نخواهم توانست گور نوزادی را كه مرده یا نمرده نبش كنم . غروب خواهد بود و مثلاﹰ گله ای از صحرا می آید . حتماﹰ نمی شود كه به غروب نگاه نكنم برای همین خواهد بود كه بره ای در سایه روشن غروب به سیاهه نمی رود و پدر صدای زنگوله آن بره گمشده را در میان سیاهه اصوات زنگوله ها نخواهد شنید یا این كه كلاغی از میان فوج كلاغ های جاسوسش خبر گمشدن آن بره را برایش می برد. خبرهای دیگری هم هست كه به گوشش می رسد خبرهایی مثل اخبار گریه زن ها و لرزش شانه های رعیت ها وقتی كه پیشانی به خاك می گذارند كه هیچ تقصیری نداشته اند. این ها چیزهایی است كه صحت سیاهه را باطل می كند. برای همین چیزهاست كه پدر فریاد خواهد كشید و چكمه هایش را بر زمین خواهد كوبید كه می دانم همین كه سر بر خاك بگذارم كوشك را به باد می دهی . به خاطر این وقایع است كه تنخواه كوشك را می دزدم و می گریزم. مهم هم نخواهد بود كه به كجا.و پدر دوباره منتظر می ماند تا برگردم و من نمی خواهم كه هرگز برگردم پدر قاصد هایش را می فرستد و من آنها را در هر شكل و شمایلی كه باشند می شناسم. همه آنها می گویند كه پدرت پیغام فرستاده كه گناهت را بخشیده ایم تنخواهی كه از اموال كوشك دزدیدی از شیر مادر بر تو حلال تر به كوشك برگردد كه اگر بر نگردی رعیت ها همه اموال كوشك را مثل ملخ می جوند و چیزی برایت باقی نمی گذارند . لهذا اگر با? پای خودت به كوشك بر نگردی می گوییم تا نوكرها هر جا كه باشی تو را مثل یك اسیر به این جا بیاورند. پدر حتی خواهد فهمید كه من از آن كلاه ها و آر خالق ها و پاتاوه های چرمی قاصد هایش منزجرم . قاصد هایش وقت و بی وقت سر راهم مثل علف هرز می رویند و با همان لهجه كوشكی خواهند گفت كه پدرت دعا فرستاد و گفت اگر نیایی سنگ روی سنگ بند نمی شود خیلی زود خودت را به این جا برسان و امورات را اصلاح كن . جا و وقت آمدن قاصد هایش معین نیست یك وقت مثلاﹰ زیر نور چراغ گذر می ایستند یك وقت توی تاریكی اتاق كشیك خواهند داد .معلوم هم نخواهد بود كه چطور مثل سایه با اتاقم وارد می شوند كه هیچ كسی حتی همسایه ها نمی بینندشان . همین كه از پله ها بالا می روم و می خواهم كلید را از جیب شلوارم در بیاورم بوی گند توتونشان را حس می كنم . فكر این كه آنها با آن كلاه های مسخره و پاتاوه های چرمی آمده اند تا با من مذاكره كنند و مرا به راه بیاورند كه برگردم عصبانی ام می كند.همین كه می بینمشان كه در اتاقم نشسته اند و در تاریكی چپق می كشند عصبا نی ام می كند برای همین بر سرشان فریاد می كشم و بیرونشان می كنم . بعد ها حتماﹰ پدر آدم های متشخص را اجیر خواهد كرد.? آدم هایی كه لباس عالی بپوشند و ادكلن های خوشبو بزنند و كراوات های قیمتی داشته باشند و طوری هم به كفش هایشان واكس بزنند كه برق كفش هاشان چشم را بزند. در واقع آنها با آن جبروتشان نوكر پدر دهاتی من می شوند تا بیایند با من مذاكره كنند تا من برگردم و آن سیاهه های پایان ناپذیر را هم چنان بنویسم . چه فرق می كند چه فرقی خواهد داشت كه قاصد های پدر چه كسانی باشند شاید تنها فرقشان این باشد كه ممكن است من تنها به عرایض آنها گوش بدهم و آنها هم از چیزهایی مثل حقی که پدر بر ذمه فرزند دارد و مكافات دنیوی و اخروی تقاص تمرد پسر از امر پدر است می گویند و نهایتاﹰ توصیه می كنند كه وظیفه دار هستم تا به كوشك برگردم و امورات اصلاح كنم و من هم مثل همان چیز ها را می گویم و نتیجه می گیرم كه من دیگر اهل آن كارها نیستم بنابراین هرگز به كوشك باز نمی گردم .و حتماﹰ برای همین خواهد بود كه آن قدر آزاد باشم تا مثلاﹰ سوار بر جیپ لندروری بشوم و به سفر بروم و باز گردم نه این كه به سفر های دور, بلكه به جاهایی نزدیك مثل سیوند یا رونیز. آدمی مثل من تحمل سفر های دور را ندارد.همین كه من چند روز از اتاقم دور باشم احساس خستگی خواهم كرد و حتما پدر عادت هایم را می داند و نوکرهاش رد مرا در سفر هایم می زنند. این كه من به جایی مثل رونیز بروم . رونیز را می گویم . زیرا كه دور نیست سه ، چهارساعت بیش تر نباید باشد. دو، سه سیگار كه دود كنم به آنجا می رسم حتی اگر هوا تاریك شود. چون منطقه كوهستانی است شب خیلی زود فرا می رسد و هیچ چیزدیده نمی شود. جاده اش هم خاكی است ولی حتما در دست تعمیر است . این از تمهیدات پدر خواهد بود . مثلاﹰ عمله های راهساز جا به جا بر شانه های جاده آتش كرده اند. برای همین نمی شود با سرعت راند. از پشت بلوط كه بگذرم در شیب جاده سرازیر می شوم. سیاهی یكدست بلوط ها در دو طرف جاده نمایان است. خط سفید نور آنها را در افق آسمان جدا می كند. به پدر فكر خواهم كرد كه همیشه منتظر است . حتی حالا كه من به دنیا نیامده ام. حتما می داند كه من چموش هستم. سر به هوا هستم حتی حالا كه هنوز نطفه ام پا نگرفته است, پدر انتظار مرا می كشید . من كه هرگز به كوشك نرفته ام. روزی پدر سوار بر اسبش از كوه می آمد, از جایی روشن مثلاﹰ از یك خط سفید بر دامنه كوه سرازیر شد كه به كهورستان پشت دروازه كوشك رسید. مرا كه تركه مردی هستم دید. نشناخت. نباید می شناخت من كه هیچ وقت به دنیا نیامده ام تركه مرد فریاد زد و گفت هی خان به من گوش كن . من پسر تو هستم ولی حالا هزار هزار فرسخ راه از تو دورم.آن وقت تو این جا توی این كوشك پرت منتظر مانده ای . پدر از من پرسید:توكی هستی؟ من گفتم: غریبه نیستم پسر تو هستم . پدر سرش را روی زین اسبش گذاشت و های های گریه كرد و گفت : من در انتظار تو دارم پیر می شوم و تو به دنیا نمی آیی. تركه مرد گفت? كه تن من از حالا از جنس سایه است و نباید اسیر خاك شود. پدر گفت:تو اسیر خاك نخواهی شد.و از همین حرف ها زد كه اگر به دنیا نیایم به قاصد هایش می گوید تا مرا مجاب كنند كه به كوشك بر گردم كه اگر نیایی كوشك به باد می رود و رعیت ها مایملك كوشك را مثل ملخ می جوند و من از عهده كارها بر نمی آیم و تو باید بیایی و امورات را اصلاح كنی . تركه مرد هم گفت: این حرف از آن حرف هاست من اگر به دنیا بیایم اسیر خاك می شوم و در جایی ما بین ?ﮐﻬﻭرها و بلوط ها از نگاهش گریختم . از لا به لای بلوط ها و ?ﮐﻬﻭرها عبور می كردم تا به گران رسیدم. گران كولی زیبایی است كه رعیت های عزب را در آنﮐﻬﻭرستان آرام می كند. هر روز به سمتی می رود و در یك گاو بند می ماند به خصوص وقت های خرمن. رعیت ها كپر بر پا می كنند و او همان جا می ماند. هر روز صبح علی الطلوع تا غروب امورات رعیت ها را اصلاح می كند آداب عیش به جا می آورد . برایشان می رقصد و رعیت ها هم برایش با فه های گندم می برند تا او هم برای خودش خرمن كوچكی بر پا كند. گران توی ?ﮐﻬﻭرها تركه مرد را دید فكر كرد كه من رعیت عذب هستم كه دارم دنبالش می گردم . گفت : هی پسر داری دنبال كی می گردی . من گفتم: من حالا حتی یك جنین هم نیستم . چه برسد به این كه یك رعیت بالغ باشم. من سایه یك مرد به دنیا نیامده هستم كه دارم در خاك پرسه می زنم. ولی باید پسر ماه خان بشوم. همه اش صدای ماه خان را می شنوم كه گریه می كند و می گوید : زود باش بیا.من هم برای همین آمدم سر راهش ببینم چه طور آدمی است اصلاﹰ حرف حسابش چیست و چه می گوید. وقتی دیدمش از همان حرف ها زد كه دارم پیر می شوم و دست تنها مانده ام و كوشك دارد به باد می رود و هیچ كس هم نیست تا امورات را اصلاح كند و من هم حالا حالا ها قصد ندارم اسیر یك چنین جایی شوم. هر جا كه بخواهم می روم و می آیم و هیچ كس هم نیست كه از من حساب كتاب بخواهد. در ثانی من به تن كدام زن بروم كه مكافات نداشته باشد. همه آن زن ها به غرفه خان می روند شاید من راهم را گم كنم و به تنشان بخزم ومرا به دنیا بیاورند . ولی من راه های این حوالی را خیلی خوب بلدم. به این سادگی ها به دام آنها نمی افتم.عمله های راهساز جاده را بسته اند . بشكه های خالی قیر گذاشته اند. جاده انحرافی را نخواهم دید. توقف می كنم. سه نفر از عمله ها ایستاده اند. پلاس بر سر كشیده اند. یكی شان به طرف جیپ می آید. فقط چشمانشان مثل چشم گربه در تاریكی سو سو می زند. یكی شان می پرسد: حتماﹰ دارید به رونیز می روید می گویم : بله آقا . می گوید: جاده را داریم تعمیر می كنیم باید از این راه انحرافی بروید. كمی راه طولانی تر می شود. عیبش این است كه كمی سنگلاخ است . ولی خوب شما جیپ دارید جیپ هم كه شاسی های بلندی دارد دست تكان می دهد ومن به جاده سنگلاخ می پیچم و همان طور خواهم رفت و به گران فكر می كنم كه به آن تركه مرد گفت : هی پسر شاید تو اخلاق و كردار پدرت را نداشته باشی كه زنی مثل مرا به نظر نمی آورد. گفتم: معلوم است من صدای ساز كولی ها را دوست دارم . هر چند كه همه زن ها سروته یك كرباس باشند.گران گفت: آخر عاقبت چی؟ بالاخره تو كه باید به دنیا بیایی من گفتم : شاید هم اصلاﹰ نیایم. ببینم آخر عاقبت كارم چی می شد. گران گفت: كاشكی برایم فرق نداشت كه به تن چه كسی بروی. راستش برای من چه فرق داشت كه با تن چه كسی به دنیا بیایم. گران گفت : همه زن های كوشك بخت و اقبالشان را امتحان می كنند شاید بختشان بلند باشد و تو را به دنیا بیاورند . ای كاش من هم می توانستم بخت واقبالم را امتحان كنم . اگر این اتفاق بیفتد و تو به تن من می آمدی یك عمر دعا گویت خواهم بود كنیزی ات را می كردم . من گفتم : خوب حالا كه این طور است اگر خواستم به دنیا بیایم فقط باید تو به دنیا بیاوری ام. راستش برای من فرق ندارد كه چه كسی مرا به دنیا بیاورد .گران گفت: ولی خان هم آدمی نیست كه به این آسانی سراغ مرا بگیرد. من هم گفتم: برو به خان بگو به آن نشانی كه آن تركه مرد سر راهت را گرفت و گفت تن من حالا از جنس سایه است تصمیم گرفته كه گران به دنیا بیاوردش.پدر هم هر روز در جستجوی من مثل یك ورزای مست بود كه تن زمینی را شیار می كرد. شاید من، راهم را گم كنم و به تن زنی بخزم ولی من به تن هیچ زنی نمی رفتم. زن ها هم هر روز در جستجوی رد پایی از من چیزی مثل یك تلنگر یك لرزش مثل لرزیدن یك باله، یك ماهی كوچك در تنشان بوده اند تا پوست تنشان بلرزد، به معنی حضور من در تن آنها ولی من به تن هیچ كس نمی رفته ام. گران هم ماه ها حوالی كوشك پرسه می زد شاید خان را ببیند. ولی خان را نمی دیده تا روزی كه به پشت دروازه كوشك رفته و كوبه كوبیده و هوار كشیده كه به ماه خان بگویند گران كار واجب دارد. نوكرها? هم رفته اند و به خان گفته اند. خان تعجب كرده و رو نشان نداده صدقه ای فرستاده و گفته بروید بهش بگویید از زمین های من بروبیرون. رعیت های مرا آلوده گناه نكن .گران می گوید من هیچ? وقت از كسی صدقه نگرفته ام . همیشه كاری برای رعیت هایت انجام داده و اجرت گرفته ام.حالا هم به كوشك تو آمده ام تا پیغامی از پسرت بهت برسانم نمی خواهی بشنوی برگردم. ماه خان كه این حرف ها را شنیده می گوید:بروید بیاوریدش ببینم چه می گوید . نوكرها هم درهای بزرگ كوشك را باز كرده و گران به كوشك وارد شده و گران كه به كوشك وارد می شود گالش چرمی به پا داشته و شلیته قرمزی پوشیده چشمانش را هم مثل همیشه سرمه می كشد.پدر از طارمی سر می كشد و می گوید: هان گران رعیت های ما بست نیست كه سراغ ما را می گیری. چه خوابی برای ما دیده ای . چند بار باید به تو بگویم كه زمین های من جای تونیست هان؟ گران هم می گوید: زمین های تو معبر است. پدر پرسیده چه عرضی داری كه بگویی زود باش بگو و راهت را بگیرو برو.گران هم می گوید: من فقط قاصدم . پیغام پسرت را آورده ام كه به من گفت تا به شما بگویم كه فقط گران می تواند مرا به دنیا بیاورد.پدر اولش خندیده و گفت : پسر من یك فوج زن نجیب را به نظر نیاورده به تن تو لكاته پا می گذارد؟گران هم می گوید: من كه او را دیدم اولش فكر كردم رعیت سر گردانی است ولی بعد گفت كه پسر شماست و پیغام داد تا به شما بگویم كه به آن نشانی كه آن تركه مرد در ﻛﻬﻭرها سر راهت را گرفت و گفت تن من حالا از جنس سایه است فقط باید گران مرا? به دنیا بیاورد و لا غیر.پدر هم خیلی فكر می كند و می گوید معلوم است كه تو حرمت ما را نگه نداشته ای و به این جا آمده ای. گران هم گفته كه ماه هاست هیچ تنابنده ای را به خود ندیده. پدر پرسیده حالا اگر معامله سر گرفت و خلف ما میلش قرار نگرفت كه به تن تو بیاید تكلیف چیست. گران هم گفته هر كاری شرط و بیعی دارد خان، ?نیامدش هم مكافات داشته باشد. شرط آمدنش این باشد كه ما خاتون كوشك باشیم نیامدنش هم هر چه قصد خان باشد فرق ندارد پدر هم قبول كرده و گفته الساعه در غرفه ای توی اشكوب بالا بیتوته كن.و من در تن سایه های كوشك بودم تا صدای چكمه های پدر بیاید كه از پله های? كوشك بالا می رود و به غرفه گران برود و گران را ببیند كه جایی رو به روی? آینه ایستاده و چشمانش را سرمه می كشد. من صدای پدر را شنیدم كه پرسید: اگر این طورهاست پس چرا زودتر از این ها نیامدی. مثلاﹰ چند سال پیش كه جوان تر بودم تا زودتر پسر مرا به كوشك بیاوری و من دست تنها نباشم . چرا؟ حالا كه من دارم پیر می شوم هان؟ گران هم گفت خان به خدا خیلی وقت نیست كه من پسرت را دیده ام . همه اش سه ماه است.پدر پرسید:خوب گفتی چه شكل و قیافه ای داشت. گران گفت تركه مردی بود با رنگ صورت مهتابی. راست می گفت من تركه مردی هستم با رنگ صورتی مهتابی كه در گفتگوهایش شكل می گرفتم. پدر هم گفت هان درست می گویی تركه مردی بود با رنگ صورت مهتابی شبیه به من . پدر آن روز راست می گفت. شبیه به او هستم من . ولی آن روز پدر شبیه ورزایی بود كه زمین را شیار می زد. گران هم هی می گفت : پسرت تركه مردی است شبیه به تو و من تركه مردی بودم كه با گفتگو هایش از سایه های تن پدر درآمدم و در تاریكی تن گران نشستم ومنتظر شدم تا سایه تنم به رگ های تن گران وصل شود و به شكل جنین چموشی در آمدم كه راهی را می پیمود .پدر به گران گفت: یادت باشد. حكماﹰ همین كه صدای پای خلف مرا از توی تنت شنیدی خبر دارم كن. گران هم منتظر بود. همین كه صدای پایم از توی تنش شنیده شد گفت: هی خان پسرت باید همین جاها باشد. پدر هم به غرفه دوید و هوار كشید مطرب ها همین جا توی این ایوان بنشینند و ساز بزنند . گران هم هر بار كه صدای قدم های مرا از توی تنش می شنید انگار كه جاده ای را می پیمودم. به پدر مژده می داد كه پسرت همین جاهاست فرض بگیر كه مسافری در چند قدمی دروازه كوشك باشد. عن قریب است كه از راه برسد و هر بار سایه مرا از پشت پوست شیری اش می دید که تنش را می لرزانده ام و همان طور آن قدم چرخیدم تا روزی كه گران به پدر گفت:پسرت دارد به دنیا می آید . پدر هم به عمله اكره اش گفت كه كوشك را چراغانی كنند. كوشك پر شد از نور و ساز مطرب ها . و من به شوق نور چراغ ها و صدای ساز مطرب ها به دنیا آمدم و پدر تن كبود و خون آلودم را با دست های بزرگش از تن گران گرفت .پیشانی خون آلودم رابوسید و گفت خوشامدی خلف من .دیگر كاملاﹰ شب خواهد بود.حتی آن خط سفید نور شیری افق كه در دور دست ها مثل لعاب روی بلوط ها می نشیند كه نخواهد بود. جاده نوساز است . من تنها مسافر این جاده هستم حتی باید در سراشیب جاده هم گاز بدهم . باید نقاط نورانی پراكنده در دور دست هم سو سو بزند. نمی شود حدس زد كه كجا ممكن است باشم . ممكن است از روزن های پراكنده نور ملتهب نارنجی بتابد ولی باید در انتهای جاده تاریكی همه چیز را پنهان كند. اتومبیل به سرعت پیش خواهد رفت كه ناگهان جاده به آخر می رسد . دستی ناگهان همه چراغ های كوشك را روشن خواهد كرد.درهای بزرگ كوشك چارتاق باز می مانند. حتی اگر بخواهم میدانچه را دور بزنم سا یه های آدم هایی را كه با تفنگ حمایل ایستاده اند خواهم دید. حتماﹰ جاده تنها برای رسیدن به كوشك ساخته شده است. صورت تفنگچی ها را از پشت شیشه های جیپ می بینم كه دور تا دور اتومبیل حلقه خواهند زد. یكی شان با همان لهجه كوشكی می گوید خوش آمدی كیا.درهای جیپ را باز می كنند و پنج نفر سوار می شوند. یكی شان می گوید از پشت فرمان برو كنار. پشت فرمان خواهد نشست . جیپ وارد باغ كوشك خواهد شد تفنگچی های دیگر به محاذات جیپ خواهند دوید. جیپ از خیابان وسط باغ می گذرد . به سنگ چین جلو ایوان می رسد و توقف می كند. طیف مشبك نور تند چراغ ها صورتش را پنهان می كند. من به وضوح نمی بینمش ولی صدایش را خواهم شنید كه از لا به لای ستون های سنگی مثل دود می پیچد و می گوید كیا تو به هیچ جا نمی توانی بروی چند بار باید به تو پیغام دهم كه اگربا پاهای خودت نیایی می گوییم اگر كه شده با جاده ای تو را به این جا بیاورند و بعد از سكوت كوتاهی خواهد گفت حالا بروبگیر بخواب حتماﹰ خسته ای گفته ام اتاقت را آماده كنند مبادا در فكر بر گشتن باشی.و من حتی وقتی توی تخت دراز كشیده ام به خواب نمی روم و صدای پدر را از دور دست می شنوم كه مثل گرد بادی از دود به هوا می رود و می گوید كیا تو هرگز نمی توانی به جایی بروی.پدر خواهد گفت كه عادت به گریزش مهلك شده بدل به مرضی شده كه باید علاج شود. باید از او جدا شوند تا حتی اگر بخواهد بگریزد به جایی نرسد.پلك هایم كه باز شوند گران در كنارم نشسته است و می گوید یادت باشد كه دیگر بر پای راست نایستی كه از تو جدا شده و دیگر با تو نیست .? خصوصاﹰ بعد از خواب مبادا فراموش كنی و بر او كه مرده ای است تكیه كنی. من خواهم پرسید یكی از آنها نیست . گران می گوید این جا كمی گرم است.گفتند بگذارندش روی بارو این طور حداقل تا فردا تازه می ماند. ولی من بر خواهم خواست لی لی می كنم از پله های بارو بالا می روم. به بارو خواهم رسید كسی با صدای بلند دعا می خواند گران می گوید:بلند دعا بخوانید باید همه خبر دار شوند و خودش هم بفهمد كه مرده است و در حیات نیست .گران خواهد گفت ازهمین حالا فراموشش كن. اصلاﹰ فكر كن كه این او نبود كه بخشی از تن توبود و من تو را با او به دنیا آورده ام . باید اجازه بدهی كه به خاك سپرده شود باید بدانی وقتی كه كسی می میرد حتی وقتی پاره تن آدمی هست باید به خاك بسپاریش و من می شناسمش كه نمی خواهد به خاك برود كه دیگر هرگز نمی بینمش ولی صدای زنجموره اش را خواهم شنید ولی گران خواهد گفت به ناله اش گوش نده. دست ها را بر گوش هایت بگذار و بگریز . برای مرده خاك بهترین خانه است. باید تنهایش بگذاری تا با خاك انس بگیرد تا ذره ذره تنش جذب خاك شود كه وقتی كسی می میرد باید به آغوش خاك بسپاری اش و به خاك بگویی كه او را محكم در آغوش بگیر و رهایش مكن تا دهانش پر از خاك شود و شوری خاك را بچشد مبادا هر روز بر سر لحدش بنشینی? و آن بخش مرده تنت را بیدار كنی وقتی كه به پرسه اش می روی ممكن است وسوسه شود و بخواهد از خاك برخیزد با بوی مردارش چه می توان كرد.به خاك سپرده می شود حس می كنم كه كوچك تر شده ام. گران هم همه جا در كنارم خواهم ایستاد.دست بر شانه اش می گذارم و قبرستان ویل را لی لی خواهم كرد. از گران می پرسم این جمعیت كجا بوده اند كه حالا به این جا گریخته اند. گران می گوید: همشان رعیت های تو خواهند بود و من می خواهم تدفین او را ببینم برای همین می خواهم از توده خاك بالا روم. كسی به آرامی دعا خواهد خواند.پروردگارا عضو گناهكار جسمی به خاك سپرده شده قرین رحمتش كن.خدایا عضو عاصی و نا فرمان پیكری در خاك سر گردان شده ملائك را راهنمایش قرار بده.بارالها دروازه های دوزخ را بر روی او ببند و درهای بهشت را به روی او بگشا.خدایا خاك را فرمان ده برایش آغوشی مهربان داشته باشد.به خلا پایم نگاه خواهم كرد و بعد به پای دیگرم نگاه می كنم و به او می گویم از این پس تو باید همه بار سنگین مرا تحمل كنی و گر نه همه عمر را باید بر زمین بخزم.گران دست هایش را از دو سو باز می كند و من در آغوشش گم خواهم شد و می گویم مرا بپوشان و فراموش نكن كه هرگز مرا به دنیا نیاورده ای و آن قدر كوچك می شوم كه بتوانم در تاریكی زهدانش بنشینم.صدای ساز مطرب ها و چراغان كوشك خاموش خواهد شد. من سر بر زانو می گذارم و همان طور شانه به شانه می شوم و پوست تن گران را می لرزانم و در عمق تاریك زهدانش گم می شوم و گران دیگر حتی طنین آخرین لی لی هایم را هم حس نخواهد كرد و پدر هم چنان منتظر خواهد ماند . این بار گران بازنده آن شرط و بیع خواهد بود. تنها من بخشی از تنم را به خاك سپرده و بازگشته ام تا هم چنان تنم از جنس سایه باشد نه خاك دامنگیر. ?