كليد زندگي بدون آب در يك پروتئين

[سونای]

نتيجه يك مطالعه جديد حاكيست كه آب ممكن است اساسي‌ترين مولكول براي حيات نباشد. محققان دانشگاه بريستول انگلستان اين موضوع را بررسي كردند كه آيا پروتئين‌ها مي‌توانند در غياب پوشش آبي كه چسبندگي‌شان را به آن‌ها مي‌دهد، رفتار نرمالي داشته باشند يا خير. آن‌ها يك پروتئين ميوگلوبين موجود در خون را كه وظيفه اكسيژن‌رساني را بر عهده دارد از مولكول‌هاي آبش جدا و آن را با يك ماده مصنوعي جايگزين كردند. اين ماده پليمري به عنوان يك سورفكتانت عمل و پروتئين‌ها را مرطوب كرده و آن‌ها را به يك تراكم مايع تبديل مي‌كرد. هيچ گونه حلال يا مايع اضافي براي حمل آن‌ها و كمك به آن‌ها وجود نداشت. پروتئين‌ها در واقع خود مايع خود بودند.
محققان حركت پروتئين‌هاي اصلاح شده را مشاهده كردند زيرا اين حركت از چگونگي عملكرد آن‌ها خبر مي‌داد. آن‌ها دريافتند كه اين پروتئين‌ها همانند پروتئين‌هاي موجود در آب حركت كردند و در اين حالت باز هم قادر به اتصال به اكسيژن بودند كه عملكردي كليدي در ميوگلوبين است. پروتئين اصلاح شده مي‌تواند براي پوشش زخم‌ها و حمل اكسيژن به سمت پوست به كار رود. اين دستاورد به اين معنا نيست كه حيات بدون آب قادر به بقاست زيرا پروتيئن مزبور در اين شكل هرگز در طبيعت يافت نمي‌شود. هم‌اكنون يكي از معضلات عمده پيش روي كلوني‌هاي فرازميني كمبود آب و هزينه‌هاي سنگين لازم در انتقال آن به فراسوي زمين است. شايد در آينده انسان‌ها با خون پليمريزه شده بتوانند در خارج از سياره خاكي بدون آب به حيات ادامه دهند. جزئيات اين تحقيق در Journal of the American Chemical Society انتشار يافت.