تأثیرات آوای قرآن روی انسان

[reza-1369]

بسم الله الرحمن الرحیم

وجه کامل به خداوند با تمام اعضاء و حواس، روی گردانی از مشکلات زندگی و اشتغالات فکری که در حین نماز ایجاد می شود و مدتی پس از نماز هم ادامه دارد، باعث به وجود آمدن حالتی از آرامش روانی می شود.
اختلالات اضطرابی رایج ترین بیماری های روانی در جامعه اند که در پانزده تا بیست درصد از بیماران کلینیک های درمانی دیده می شود. اضطراب حالتی نامطبوع، همراه با انتظاری نامطمئن از رخداد موضوعی زیان آور است. اضطراب موقعیتی است که گاهی در زمان امتحان یا اعمال جراحی و.. دیده می شود. اضطراب بر اساس تجزیه، باعث اختلال در یادگیری و ایجاد خطاهای بیشتر می شود.از نشانه های ذهنی اضطراب می توان عدم تمرکز فکری، ضعف در ادراک، ناتوانی در تحلیل و ضعف حافظه را نام برد.
تأثیرات صوت قرآن بر کاهش اضطراب

روش های گوناگونی برای کاهش اضطراب می توان نام برد که از جمله ی آنها روش های «تن آرامی» و «موسیقی درمانی» است. بدیهی است که انتخاب یک روش درمان بدون عارضه، کم هزینه، سالک و ساده نظیر موسیقی درمانی از ارجحیت برخودار است.
یکی از صداهای دلنشین و جذاب، آوای عرفانی قرآن کریم است. کلام الهی با قدرت نفوذ فراوان خود، آنچنان بر روح و جسم اثر می کند که گویی بعد از شنیدن آن، انسان تازه متولد شده و احساس سبکی، سرزندگی و رهایی از قید و بندهای مادی می کند، هراس و نگرانی را از دل می زداید و در فرد شنونده ایجاد آرامش می کند.
همانگونه که در قرآن آمده «الا بذکر الله تطمئن القلوب» ۲۲۶۰ بار کلمه «ذکر» آورده شده است که منظور یادآوری است. بهداشت روان انسان بحث سراسر قرآن کریم است. قرآن آرامش و امنیت را، راه دستیابی به سلامت روان می داند. مطالعات انجام شده با مضمون تأثیر آوای قرآن بر اضطراب و درد بیماران تحت عمل جراحی یا آزمون های تشخیص، بیانگر تأثیر مثبت قرآن بر بهداشت روان و جسم است.
لذا جهت برخورداری از آثار معنوی قرآن، بهره گیری از این کلام الهی به عنوان یک روش تسکین دهنده ی مفید و قابل دسترسی برای کاهش اضطراب پیش از آزمون دانشجویان پیشنهاد می شود، چرا که نظم آهنگ واژگان قرآن، نغمه ی دلکش و نوایی دلپذیر می آورد، نوایی که احساسات آدمی را بر می انگیزد و دل ها را شیفته ی خود می کند. نوای زیبای قرآن برای هر شنونده ای هر چند غیر عرب، جذاب و روح بخش است.
بررسی نقش نماز بر کاهش اضطراب

انسان از دو دیدگاه جهان بینی الهی و مادی نگریسته می شود. در جهان بینی الهی، انسان بر اساس آیات قرآنی«نفخت فیه من روحی» و «انی جاعلک فی الارض خلیفه»، دارای فطرتی خدایی و به عبارتی نیمه ملکوتی است. او موجودی است مستقل، امانت دار خدا، مسئول خویشتن و جهان، مسلط به طبیعت و زمین و آسمان، ملهم به خیر و شر که وجودش از سستی و ناتوانی به قوت و کمال سیر می کند. در جهان بینی مادی، در تفسیر انسان و توجیه رفتار او، به یک سری عوامل بیوشیمیایی، ارثی و مسایل زیست شناختی بسنده می شود.
حال این سؤال مطرح است که آیا باورها و اعتقادات فرد، در سلامت روحی- روانی او مؤثر است؟ تحقیقات نشان داده است که بیشتر بیماری های روانی ناشی از ناراحتی های روحی و تلخکامی های زندگی، در میان افراد غیر مذهبی، بیشتر دیده می شود. از طرفی شیوع اضطراب در میان زنان بیشتر از مردان است. اضطراب عبارت است از تشویشی فراگیر، ناخوشایند و مبهم که اغلب با علائمی مانند سردرد، تعریق، تپش قلب، درد قفسه ی سینه، ناراحتی مختصر معده و... همراه است.
به علاوه اضطراب، بر تفکر، ادراک و یادگیری فرد اثر می گذارد. اضطراب طبیعی، پاسخ مفید به واقعیتی تهدید کننده است. در حالی که اضطراب مرضی به دلیل شدت یا مدتش، پاسخی است نامتناسب به یک محرک فرضی، دکتر هاسیلوپ می گوید: « مهمترین عامل خواب آرام بخش که من در طول سال های متمادی با کسب تجربه در مسایل روانی به آن پی بردم، همین نماز است.» همچنین بسیاری از روانشناسان و روانپزشکان دریافته اند که دعا و داشتن یک ایمان محکم به دین، باعث رفع نگرانی، تشویش یا حس ترس که موجب بیشتر بیماری هاست می شود.
توجه کامل به خداوند با تمام اعضاء و حواس، روی گردانی از مشکلات زندگی و اشتغالات فکری که در حین نماز ایجاد می شود و مدتی پس از نماز هم ادامه دارد، باعث به وجود آمدن حالتی از آرامش روانی می شود. بر اساس تحلیلی از این آیه ی قرآن هم می توان به نقش آرامش بخش بودن نماز پی برد. از طرفی آمده در قرآن که «الا بذکر الله تطمئن القلوب» (با یاد خدا دل ها آرام می گیرد) و از طرفی آیه «اقم الصلوه لذکری» (نماز را برای یاد من اقامه کنید.) اشاره به این دارد که نماز باعث آرامش دل هاست.

[mamadshumakher]

سوره طه ایه 130

فَاصْبِرْ عَلى‏ ما يَقُولُونَ وَ سَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّکَ قَبْلَ طُلُوعِ الشَّمْسِ وَ قَبْلَ غُرُوبِها وَ مِنْ آناءِ اللَّيْلِ فَسَبِّحْ وَ أَطْرافَ النَّهارِ لَعَلَّکَ تَرْضى‏


پس بر آنچه می گویند صبر کن ، و پروردگارت را پیش از طلوع آفتاب و پیش از غروب آن توأم با ستایش او تسبیح کن ( نماز صبح و ظهر و عصر و یا اذکار دیگر بخوان ) ، و از ساعت های شب ( با خواندن نماز مغرب و عشا یا ذکرهای دیگر ) و در جوانب روز ( با نوافل و غیره ) او را تسبیح و تقدیس کن ، باشد که ( به شمول الطاف خدا ) خشنود شوی.