تراشه های کانسپچوال ـ عطش مبارزه، معماری فاشیستی و اراده معطوف به فضا
فیلم عطش مبارزه The Hunger Games به کارگردانی گری رُز ـ که بر اساس رمانی به همین نام نوشته سوزان کالینز ـ ساخته شده است در طراحی کپیتول ـ شهری که تبیین قدرت متمرکز، یک نظم کاملا توتالیتر را تجلی بخشیده ـ از معماری بروتالیستی اواسط قرن بیستم الهام گرفته است، خود او در این مورد می گوید:
"این شهر، شهر اینده است، اما به گذشته خود نیز احتیاج دارد، بنابراین کپیتول بایستی حس و حال تاریخی نیز داشته باشد، شاید به همین دلیل بود که رفتیم به سوی معماری ای بتنی، عظیم و یادواره ای، سعی کردیم نزدیک شویم به بروتالیسم میانه قرن بیستم، نگاهی از نزدیک به این سیاق از معماری ما را متوجه نکته ای کرد، بیان فضایی قدرت در گرو فضاهای باز و مسطحی بود که مقیاس انسانی را نابود می کنند، این اولین مبنای ارجاع ما به این سبک بود. ما به جاْ نشست های کلان مقیاس قدرت، جاهایی مثل میدان سرخ، معطوف شدیم."
همین سریر در ساخت فضاست که عملا معماری فیلم را به معماری نئوکلاسیک فاشیستی نزدیک می کند، نظام توتالیتر پانم در فیلم برای بسط قدرت خود عمیقا روی در معماری فاشیستی می کشد، نوعی تعامل میان تکنولوژی و نگاه عظمت باوری که تمام متغیرها را بر قرار نمایش انبوه قوام می بخشد، درست به مانند تلاش های طراحان هیتلر در برگزاری رژه های نورنبرگ، و شاید از همین روست که مراسم معرفی پیش کش ها در فیلم بی نهایت به کمپوزیسیون های مکانیکی تجسد یافته در وِلتـْــهاپشـْــتاد گـِـرمانیا یا پیتخت جهانی المان Welthauptstadt Germania هیتلری شبیه است. انتخاب واژه کپیتول capitol هم ارجاعی مستقیم دارد به رم دوران امپراتوری، تبلور کالبدی جنون عظمت طلبی ای که پس از فروپاشی امپراتوری به مثابه ترومایی همیشه با غرب بوده است و بسیاری تلاششان را بر بازسازی ان متمرکز ساخته اند.
رژه ی نورمبرگ 1934

نمایی از ماکت پایتخت رایش سوم

رژه نورمبرگ و نظم فضایی حاکم بر مناسک

مراسم رژه ی پیش کش ها به جمهوری پانم در فیلم عطش مبارزه

مراسم انتخاب پیش کش ها در منطقه 12