عشق ممنوع

[ریپورتر]

فنجون قهوه تو از اشک پر نکن، رو میز کافه ها دنبال من نگرد
از قهوه های ترک بویی نمی بری دنبال ردِّ پا تو فال من نگرد
دنبال ردِّ پات وقتی که گم شدم، پس کوچه ها ازم دردی دوا نکرد
گفتی که بعد از این با من غريبه باش، دنبال من نيا، دنبال من نگرد

این قصه کهنه شد این عشق دیگه مُرد، برگشتی و کسی دیگه تو کافه نیست
برگشتی و کسی تنها نمونده و اینجا بدون تو هیچکی کلافه نیست
دنبال من نگرد دیوونگی نکن من گم شده م که از این لحظه ها برم
من گم شده م که با دستای سرد تو نا آشنا بیام نا آشنا برم
فنجون فال تو از اشک پر شده، رو میز کافه ها تو لحظه های درد
دنبال من نگرد دیوونگی نکن، دیوونگی نکن دنبال من نگرد

[ریپورتر]

بسه، بسه ديگه قطع کن که صدات داره مي لرزه
نگو از خاطره هامون، که به گريه ش نمي ارزه
منو از دوری نترسون، نگو طاقت نمياري
نمي خوام ببارم اما، نمی تونم، نمي ذاري
حيف اشک تو که پاي اين پياده رو هدر شه
بذار اين تماس آخر با همین گلایه سر شه

منو از خودم نترسون، از گلایه های آخر
پا بذار رو خاطراتت، بگذر از گذشته بگذر

اين تويي که ميگي برگرد؟ نه، نه، باورم نمي شه !
دیگه جز دوری و دوری، هیچ چیزی سرم نمی شه
نه عزيز! دست تو بد کرد، هي نگو، هي نگو برگرد
نذار مشت گریه واشه، نگو از آرزو برگرد
ديگه گريه بسه، قطع کن، بذار تو خودم بسوزم
حالا که دوري و نيستي بذار دست کم بسوزم

منو از خودم نترسون، از گلایه های آخر
پا بذار رو خاطراتت، بگذر از گذشته بگذر
محمد نویری

[ریپورتر]

تموم راه تو فکر تو بودم٬ تنم با پای خسته م راه نیومد
زمین از لحظه هام هر لحظه کم شد، ولی پس کوچه ها کوتاه نیومد
شبی که ناله هامو خاک می خورد، شبی که شونه هاتو باد می برد
شبی که تو دلت خوش بود اما٬ یکی توی اتاقش داشت می مرد
شبی که باد توی خونه پیچید، چی می شد اشکو تو چشمام ببینی؟
چی می شد پا به پام باشی چی می شد، شده یه لحظه هم با من بشینی؟
شبی که خونه دنبال تو می گشت٬ کدوم جاده تو رو از من جدا کرد؟
کدوم روزٍ کدوم ماهِ کدوم سال منو آواره ی این کوچه ها کرد؟
تموم روز تو فکر تو بودم٬ تموم ماه با فکر تو سر شد
تموم هفته ها بوی تو رو داشت٬ دلم صد سال بی تو پیر تر شد
همین روزاست برگردی ببینی٬ نمی شه روبروی من بشینی
همین روزاست عادت کرده باشم٬ همین روزاست برگردی ببینی...
تموم راه تو فکر تو بودم...

[ریپورتر]

یه نفر از اونور جاده میاد، گرد جاده داره فریاد می زنه
یه نفر که واسه پیشواز نگاش، چشمای چراغ خونه روشنه
یکی که همیشه بی قرارشم، توی یکی از همین روزا میاد
جمعه های ابریو خط بزنه، اگه امروز نرسه فردا میاد
یه نفر از اونور جاده میاد، جمعه های ابریو خط می زنه
لحظه­ی اومدنش اومده و داره بازم، نبض ساعت می زنه
میاد از اونور جاده های دور، با لبای خسته همصدا بشه
یه نفر از اونور جاده میاد، به سرم دست نوازش بکشه
یه نفر از اونور جاده میاد، تو نگاش سیصد و سیزده تا بهار
عطر نرگسو به خونه م میاره، از سکوت جاده های بی سوار
هنوزم جمعه غروب که می­رسه، عطر نر گس از تو سجاده میاد
گرد جاده هنو فریاد می زنه، یه نفر از اونور جاده میاد

[ریپورتر]

چه قد گريه كردم بموني، نشد،‌چه قد بغض رفتن گلوتو گرفت
چه قد آرزو گريه شد رفتي و تموم تنم رنگ و بوتو گرفت
چه قد تو همين كوچه باريدم و تموم شبام رنگ ماتم گرفت
به عمر حرف بود و يه دل درد دل،‌ولي تا نوشتم تو، گريه م گرفت
همين اشكا رو باور كن نگو درداتو مي شناسم
نگو حرفامو مي فهمي، نگو دلواپسي واسه م
دارم انتظارو ورق مي زنم/ شب کوچه ها رو ورق مي زنم
تموم مي شه اين دفتر کاهي و /تو رو بازم از نو ورق مي زنم
چه قد با هم اين دفترو رج زديم/چه قد با هم از کوچه ها رد شديم؟
چه قد گيج و گم تو همين کوچه ها/گمِ سوتِ بايد نبايد شديم؟
همين اشكا رو باور كن نگو درداتو مي شناسم
نگو حرفامو مي فهمي، نگو دلواپسي واسه م

[ریپورتر]

کدوم پائیز تو این خونه پیچید، که اینجوری همه چیزو به هم زد
کجا جامونده بود این بغض سنگین، که امشب رسم پائیزو به هم زد
نمی خندی و من ترسم امشب، نمی تابی و بی تاب تو می شم
نمی تونم ببنیم بی قراری، نمی مونی و من مثل همیشه م
نمی خوام امشبو بی من بمونی که شاید از عذابم با خبر شی
نگو بی تاب آغوشت نباشم، نمی ذارم از این بی تاب تر شی
کجای راه گم شد اون همه عشق؟ کجا دستای خالی ما رو ترسوند؟
کدوم پائیز تو این خونه پیچید، که حتی رنگ خنده ت تو دلم موند؟
به آخر می رسم وقتی نباشی، از این روزای ابری خسته می شم
نمی مونی وبی تو بی قرارم، نمی خندی و من مثل همیشه م
نمی خوام امشبو بی من بمونی که این روزا هنوزم بی قرارم
تو اینجایی و دنیا مال من نیست، تو از من دوری و دلشوره دارم

محمدنويري

[ریپورتر]

شبیهِ گم شدن تو مِه، شبیهِ گریه تو بارون
شبيه من، بدون تو، تو قاب عكس فردامون
مثل دلتنگي عكسات،‌ تو قاباي ترك خورده
شبيه دوستت دارم،‌مث گل هاي پژمرده
گُمت کردم، مث حسی، که توی کوچه ها گم شد
گمت کردم مث عشقی که بی تو حرف مردم شد
گمم كردي، مث سايه، روي خاك شباي دور
مث عشقی که تنها من نفهمیدم کجا گم شد
مث بارون و تنهايي، تو خوابِ كوچه هاي سرد
به یاد آرزوهایی که با من موند و پیرم کرد
شبیه گریه ی اخر، به یاد اولین دیدار
منو یاد خودم بنداز، منو به کوچه ها نسپار
بگو هستی مث بغضی که توی کوچه ها وا شد
بگو هستی مث عشقی که با کوچ تو معنا شد
بگو هستی مث قسمت، که تنها قسمت ما شد
مث دستی که تنها، بعد دستای تو تنها شد

[ریپورتر]

به من شك مي كني خونه شبيه بغض من مي شه
به من شك مي كني و شب، ‌شب تنها شدن مي شه
به من شك مي كني كوچه، پر از تشويش و شك مي شه
دوباره رو دلم زخمِ شباي بي تو حك مي شه
همينامشب، تمومش كن، اگه شك، يا اگه انكارهمين امشب تمومش كن، همين امشب، همينديدار
بذار این لحظه ی آخر گذشتن از هم آسون شه!
بذار باور کنم دوریم، بذار قلب منم خون شه!
فقط اين لحظه عاشق شو، کنارم باش و با من باش
توی سرمای این خونه، کنارم گرم گفتن باش

همينامشب، تمومش كن، اگه شك، يا اگه انكارهمين امشب تمومش كن، همين امشب، همينديدار

[eli20]

عشق یعنی ترس از دست دادن تو

[uody]

تو را من دوست مي دارم
تو هم ... آيا ... مرا ...؟
اما...
سوالم چشم در راه جوابت ماند
و تنها پاسخ محسوس تو آندم سکوتت بود
سکوتي سخت و وحشت زا
که من خود را در آن بازيچه ي دست تو مي ديدم
ولي جرات بخود دادم
و يکبار دگر ، آرامتر اما
زمام سر نوشتم را بدست جمله اي دادم
و با شرم از غرور خويشتن گفتم :
تورا من دوست مي دارم
تو هم ... آيا ... مرا ...؟