معرفی 10 اختراع جالب توماس ادیسون که تا به حال نشنیده اید

[Almas Parsi]

معرفی 10 اختراع جالب توماس ادیسون که تا به حال نشنیده اید

بدون شک زندگی ما بدون اختراعات توماس آلوا ادیسون (Thomas Edison) بسیار دشوار می شد.

این خالق شگفت انگیز، فرهنگ ما را در شیوه های بیشماری با دستگاه های معجزه انگیز خود که از آزمایشگاه نیوجرسی وی به وجود می آمد، تغییر داده است.

ادیسون در سال ۱۸۴۷ در اوهایو به دنیا آمد، و اولین اختراع خود را در سن ۲۲ سالگی به ثبت رسانید. آخرین اختراع ثبت شده از این دانشمند در سال ۱۹۳۳، دو سال پس از مرگ وی به ثبت رسیده است.

در این بین، او تعداد ۱۰۹۳ امتیاز ثبت اختراع در آمریکا و ۱۲۰۰ اختراع ثبت شده در دیگر کشورها را از آن خود کرد.
تاریخ نویسان متوجه شده اند که تقریبا در هر دو هفته یک بار در طول عمر او، امتیاز حق ثبت یک اختراع به وی داده می شده است.

هر چند برخی از اختراعات او منحصر بفرد نبوده و او در برخی از اختراعات خود با بعضی از مخترعان دیگر درگیر بوده است، اما مهارت ادیسون در بازاریابی و استفاده از نفوذ خود اغلب موجب اعتبار بخشی به او و اختراعاتش می شد.
اغلب اختراعات ادیسون در هشت رده اصلی قرار می گیرند:
باتری ها، قدرت و چراغ های الکتریکی، گرامافون و دستگاه ضبط صوت، سیمان، معدن کاوی، تصاویر متحرک، تلگراف و تلفن.

اما در حالی که جایزه Menlo Park یادآور اختراعات اصلی ادیسون یعنی تصاویر متحرک، لامپ نور سفید و گرامافون است، ذهن خستگی ناپذیر او همچنین به برخی از ایده هایی که خیلی مشهور نمی باشند و برخی از آن ها نیز به صورت عمومی عرضه نشدند، فکر کرده است.

به ادامه این مطلب برای دانستن اینکه چرا اعضای کنگره به رد ماشینی که آن ها را به کارایی بالاتری می رساند و دیگر اختراع ادیسون که دختران کوچک را می ترساند و والدین آن ها را عصبانی می کرد، توجه کنید.

همچنین با خواندن این مطلب می توانید در مورد دستگاهی که می تواند نبوغ ادیسون را حتی امروزه در بین ما نگه دارد، اطلاعاتی دریافت نمایید.

ثبت کننده رای الکتروگرافیک
ادیسون یک اپراتور ۲۲ ساله تلگراف بود که توانست موفق به دریافت اولین حق ثبت اختراع خود برای دستگاهی با نام ثبت کننده رای الکتروگرافیک شود. او یکی از چند مخترع آن زمان بود که به توسعه روش هایی برای نهادهای قانونی مانند کنگره ایالات متحده جهت ثبت رای آن ها در یک سبک بهتر نسبت به سیستم اخذ رای صوتی قدیمی، روی آورد.

در دستگاه ثبت رای ادیسون، دستگاه به میز منشی متصل می شد.

در این میز نام قانونگذاران در دو ستون بله و خیر و در حروف چاپ فلزی تعبیه می شدند. قانونگذاران باید برای انتخاب بله و یا خیر، یک سوئیچ را بر روی دستگاه حرکت می دادند و جریان الکتریکی را به دستگاه موجود در میز منشی می فرستادند.

پس از تکمیل رای گیری، منشی یک قطعه کاغذ شیمیایی بر روی قسمت بالای حروف فلزی قرار می داد و غلتک فلزی روی آن را اجرا می کرد.

جریان موجب ایجاد مواد شیمیایی در کاغذ برای انحلال سمتی که رای می بایست ثبت شود، می شد.

چرخ های "بله" و "خیر" سابقه کلی رای را نگه می داشته و نتایج را جدول بندی می کرده است.

یکی از دوستان ادیسون که او نیز اپراتور تلگراف بوده است، با نام دویت رابرتز دستگاه او را به قیمت ۱۰۰ دلار خرید و با خود به واشنگتن برد.

اما کنگره، علاقمند به هیچ یک از بخش های این دستگاه که موجب افزایش سرعت رای گیری می شد، نشده بود بنابراین دستگاه اخذ رای ادیسون جوان به قبرستان سیاسی فرستاده شد.

قلم استنسیل پنوماتیک
ادیسون جد تفنگ تاتو یعنی قلم استنسیل پنوماتیک را اختراع کرده است.

در این دستگاه که ادیسون امتیاز اختراع آن را در سال ۱۸۷۶ کسب کرد، از یک نوک میله ای با سوزن فلزی برای سوراخ کردن کاغذ جهت چاپ اهداف، استفاده می شد.

این دستگاه به عنوان یکی از اولین دستگاه هایی که توانست به طور موثر به کپی اسناد بپردازد، مهم است.
در سال ۱۸۹۱، هنرمند تاتو، ساموئل اوریلی، اولین حق ثبت دستگاه تاتو را دریافت کرد که دستگاه وی ظاهرا مبتنی بر همان قلم استنسیل ادیسون بوده است.

ظاهرا اوریلی به تولید تنها یک دستگاه اقدام کرده که آن را نیز برای استفاده شخصی بکار می برده است. هیچ تاریخچه ای از فروش دستگاه او موجود نیست.
اوریلی در سال ۱۸۷۵ از ایرلند به نیویورک مهاجرت کرد.

پس از اینکه او دستگاه تاتوی خود را تولید کرد، توجه زیادی به فروشگاه او در میدان چتهام شد.

این دستگاه بسیار سریع تر نسبت به تاتوی دستی بوده است و طبق تصور استفاده کنندگان، نتایج تمیزتری را دربرداشت.

پس از مرگ اوریلی در سال ۱۹۰۸، دانشجویی تجارت و دستگاه و کار او را در جزیره Coney تا سال ۱۹۵۰ ادامه و ترقی داد.

جداکننده مغناطیسی سنگ آهن
احتمالا یکی از بزرگ ترین شکست های مالی حرفه ای ادیسون، اختراع جدا کننده مغناطیسی سنگ آهن بوده است.

این ایده که آزمایشگاه ادیسون در طول سال های ۱۸۸۰ و ۱۸۹۰ در حال آزمایش و تجربه آن بود، بنا داشت که با استفاده از مغناطیس به جداسازی سنگ آهن از سنگ معدن های درجه پایین غیر قابل استفاده بپردازد.

این بدان معنی است که معادن رهاشده می توانستند بار دیگر از طریق استخراج آهن از شن و ماسه این سایت ها، سودبخش باشند، در آن زمان قیمت سنگ آهن به صورت بی ساقه ای افزایش یافته بود.

آزمایشگاه ادیسون مشغول توسعه جداساز مغناطیسی سنگ آهن و کاربردی ساختن آن شد. او حق دسترسی به ۱۴۵ معدن مخروبه را خریداری کرد و یک پروژه آزمایشی را در معدن اوگدن در نیوجرسی آغاز کرد.

ادیسون برای پرداخت هزینه این پروژه، به تدریج بیشتر سود شرکت جنرال الکتریک را برای ادامه کار به مصرف رسانید.

اما یک مشکل مهندسی منجر به عملی نشدن این پروژه شد و همچنین قیمت سنگ آهن نیز رو به نزول رفت که این مسائل منجر به دست کشی ادیسون از جداکننده مغناطیسی سنگ آهن شد.

متر برقی
هنگامی که مشغول کار جدیدی که پیش از آن هرگز وجود نداشته، باشید (مانند ارائه خدمات برقی به شرکت های تجاری و منازل مسکونی )، انواع مختلفی از مسائل و مشکلات پیش می آیند.

شما نیاز به راهی برای اندازه گیری مقدار مصرف مشتریان و ارائه صورت حساب به آن ها دارید.
ادیسون چنین مشکلی را با ثبت اختراع Webermeter در سال ۱۸۸۱ حل کرد.

Webermeter شامل دو و یا چهار سلول الکترولیتی با بخش های روی(zinc) در هر دو الکترود و محلول سولفات روی است. روی از یک الکترود به دیگری در نرخی که برق استفاده می شود، انتقال داده می شود.

این مترخوان سلول های الکترولیتی را در هر بار خواندن برای سنجش حذف کرده و آن ها را با داده های جدید جایگزین می کند.

روش حفظ میوه ها
یکی دیگر از اختراعات ادیسون در نتیجه یک کار آزمایشگاهی با لوله های خلا شیشه ای در توسعه لامپ های رشته ای، اتفاق افتاد.

در سال ۱۸۸۱ ادیسون امتیاز اختراع روشی برای حفظ و نگهداری میوه ها، سبزیجات و یا دیگر مواد آلی را در یک ظرف شیشه ای، ثبت کرد.

شیشه با مواردی که قصد نگهداری و حفظ آن ها را داریم، پر شده و سپس تمامی هوا از آن توسط یک پمپ هوا مکیده می شود. لوله شیشه ای با قطعه شیشه ای دیگری مهر و موم می شود.


کاغذ موم از دیگر اختراعات مربوط به مواد غذایی، اغلب به ادیسون نسبت داده می شود، اما این محصول در فرانسه و در سال ۱۸۵۱ یعنی زمانی که ادیسون تنها یک کودک بوده است، اختراع شد.

ادیسون نیز از کاغذ موم در کار ضبط صدای خود استفاده کرد که ممکن است همین امر موجب شروع این قصه شده باشد.

خودروی الکتریکی
ادیسون معتقد به تامین قدرت خودروها با استفاده از الکتریسیته بوده است، و در سال ۱۸۹۹ شروع به توسعه باتری های قلیایی که بتوانند قدرت آن ها را تامین کنند، کرد.

و در این راه به موفقیت هایی نیز رسید:
در سال ۱۹۰۰ حدود ۲۸ درصد از بیش از ۴۰۰ خودروی تولید شده در آمریکا با انرژی الکتریسیته کار می کردند.

(منبع این خبر: PBS) هدف ادیسون ایجاد باتری ای بود که بتواند تا ۱۰۰ مایل را بدون شارژ دوباره طی کند.

ادیسون از این پروژه پس از حدود ۱۰ سال صرف نظر کرد زیرا فراوانی بنزین، وجود خودروهای الکتریکی را بحث برانگیز می کرد.
اما فعالیت ادیسون بیهوده نبود، باتری های ذخیره ساز به سودآور ترین اختراع او تبدیل شد و در نورافکن های معدنچیان، سیگنال های راه آهن و بویه های دریایی بکار برده شد.

یکی از دوستان او با نام هنری فورد، همچنین از باتری های ادیسون در مدل Ts خود استفاده نمود.
خانه بتنی
جادوگر منلوپارک با قانع نبودن به بهبودبخشی نسبی زندگی آمریکایی ها به وسیله لامپ های الکتریکی، فیلم ها و گرامافون ها، در اوایل قرن بیستم به از میان بردن محله های فقیرنشین شهر و بکار گیری مرد کارگر هر خانه برای ساخت خانه های ضدآتش که می شد در مقیاس انبوه و با قیمت ارزانی آن ها را ساخت، تصمیم گرفت.

و آن خانه ها از چه چیزی ساخته می شدند؟ از بتنی که البته از مواد شرکت سیمان پورتلند ادیسون عرضه می شد، استفاده می کرد. ادیسون با تربیت این طبقه کارگر، اعلام کرده بود که در صورت موفقیت این سرمایه گذاری، هیچ سودی دریافت نخواهد کرد.


برنامه ادیسون این بود که بتن را به قالب های چوبی بزرگ در اندازه و شکل خانه ها بریزند، تا این عمل منجر به سفت سازی بتن، حذف استخوان بندی و چارچوب و در نهایت ایجاد یک خانه بتنی به همراه قالب ریزی و سازه های تزئینی، لوله کشی و حتی وان حمام شود.

ادیسون گفته بود که این خانه ها به قیمت ۱۲۰۰ دلار به فروش می روند که حدود یک سوم قیمت یک خانه معمولی به طور معمول ساخته شده در آن زمان بوده است.


اما در حالی که سیمان پورتلند ادیسون در سال ۱۹۰۰ در رونق ساخت و ساز بسیاری از ساختارهای اطراف شهر نیویورک مورد استفاده قرار گرفت، ایده خانه بتنی او هرگز اجرا نشد.

قالب و تجهیزات مورد نیاز برای این خانه ها، نیاز به یک سرمایه گذاری عظیم مالی داشت که سازندگان کمی قادر به تامین آن بودند.

تصور از مشکلات دیگر بود، خانواده های زیادی خواهان این ننگ اجتماعی انتقال به خانه ای که برای مردم محلات فقیرنشین در نظر گرفته شده بود، نبودند.

از دیگر عامل های عدم تولید آن می توانست این باشد که این خانه ها بسیار ساده و زشت بودند.

در سال ۱۹۱۷، شرکتی که عمدتا توسط دوستان ادیسون اداره می شد، به ساخت ۱۱ خانه بتنی در نیوجرسی اقدام کردند، اما سود خوبی از آن دریافت نکرده و بنابراین به این کار ادامه ندادند.


آیا می دانید ادیسون برای مبلمان چنین خانه های بتنی چه چیزی را در نظر داشت؟

به ادامه این مطلب برای فهمیدن اینکه چرا مخترعان نمی توانند طراحان داخلی خوبی به حساب بیایند، توجه نمایید.

اثاثیه بتنی
چرا یک زوج جوان باید برای خرید مبلمانی که تنها چند دهه عمر می کند، هزینه زیادی صرف کنند؟

ادیسون پیشنهاد کرده بود که تنها با نیمی از این هزینه، این زوج ها می توانند خانه ای پر از مبلمان بتنی که تا زمان بینهایتی دوام خواهند داشت، دستیابی داشته باشند.

این مبلمان ساخته شده از فوم آغشته به هوا دارای وزنی تنها یک و نیم برابر مبلمان چوبی بوده اند. ادیسون ادعا می کرد که می تواند کل فضای یک خانه را تنها با کمتر از ۲۰۰ دلار مبلمان کند.


در سال ۱۹۱۱ کمپانی ادیسون یک پیانو، وان حمام و قفسه ای برای قرار دادن گرامافون های ادیسون، قالب دهی کرد.

آن ها قفسه گرامافون را در سراسر کشور به عنوان تبلیغات تجاری عرضه کردند، و ادیسون برچسب هایی را بر روی بسته بندی آن ها با مضمون درخواست از شرکت های باربری جهت حمل محکم آن ها، ضمیمه کرد.

این قفسه ها در شهر نیویورک و در نمایشگاه سالانه صنعت سیمان رونمایی شد اما ادیسون در آن حضور پیدا نکرد، و از این رو دیگر خبری از این قفسه ها شنیده نشد.

گرامافون برای عروسک ها و یا سایر اسباب بازی ها
هنگامی که ادیسون حق ثبت اختراع گرامافون خود را دریافت کرد، شروع به اختراع شیوه هایی برای استفاده از این محصول گرفت.

یک ایده که برای اولین بار در سال ۱۸۷۷ و در یک یادداشت آزمایشگاهی بدان اشاره شد اما تا سال ۱۸۹۰ اختراع نشد، مینیاتوری و کوچک سازی این گرامافون ها و قرار دادن آن در یک عروسک و یا سایر اسباب بازی ها بود تا به این بازیچه ها قابلیت صوتی داده شود. گرامافون ضمیمه شده، در یک پوشش قلعی قرار گرفت و در قفسه سینه عروسک تعبیه شد، سپس بازو و پاهای از پیش ساخته شده به آن متصل شد و همچنین یک سر عروسکی که در آلمان تولید شد، به آن وصل شد.

این عروسک های سخن گو با قیمت حدود ۱۰ دلار به فروش رسید.

در کارخانه از دختران کوچک و ضبط صدای آن ها و ثبت آهنگ ها و شعرهای کودکانه بر روی استوانه های مومی، برای صدای این عروسک ها استفاده می شد.

متاسفانه ایده عروسک های سخنگو به مراتب جلوتر از تکنولوژی مورد نیاز برای اجرای آن بود.

ضبط صدا در مراحل ابتدایی خود قرار داشت و صدای خش خش موجود در ضبط های اولیه بسیار آزاردهنده بوده است.

یکی از مشتریان در این مورد گفته بود:

" صدای این هیولاهای کوچک برای شنیدن بسیار ناخوشایند است."

بسیاری از عروسک ها اصلا دارای صدایی نبودند و یا صدای آن ها به حدی ضعیف بود که قابل شنیدن نبود.

شکل شکننده این عروسک ها نیز از مکانیزم ظریف آن ها در برابر تکان دادن و ضربت محافظت نمی کرد.

تلفن ارواح با توجه به ایده تلفن و تلگراف، ادیسون در اکتبر ۱۹۲۰ اعلام کرد که در حال کار بر روی دستگاهی جهت برقراری ارتباط با دنیای ارواح است.

پس از جنگ جهانی اول، اعتقاد به عالم ارواح دوباره تقویت شد و بسیاری از مردم امیدوار بودند که علم بتواند وسیله ای برای دستیابی به ارواح مردگان آن ها، ایجاد کند.

مخترعی که خود اعتقادی به وجود خدا نداشت و بارها اعلام کرده بود که حتی نمی داند که آیا دنیای ارواحی وجود دارد یا خیر، اما از این ایده خود در مجلات مختلف سخن گفت و برای نیویورک تایمز نیز شرح داد که دستگاه او قادر به اندازه گیری آنچه را که وی به عنوان واحدهای زندگی، که از طریق جهان پس از مرگ پراکنده می شود، نیز است.

ادیسون با مخترع انگلیسی سر ویلیام کوک، که ادعا می کرد که می تواند به تصویربرداری از ارواح بپردازد، در ارتباط بود.

این عکس ها ظاهرا موجب تشویق ادیسون شد اما او هرگز به معرفی دستگاهی که می گفت می تواند با مردگان ارتباط برقرار کند، نپرداخت و پس از مرگ خود او در سال ۱۹۳۱، هیچ دستگاهی یافت نشد.

بسیاری بر این باورند که او فقط یک شوخی با گزارشگران کرده بود.
برخی از مردم نیز ادعا می کنند که در یک جلسه احضار ارواح در سال ۱۹۴۱، روح ادیسون به شرکت کنندگان گفت که سه تن از دستیاران او این برنامه ها را در اختیار دارند.

این دستگاه بنا به گزارش ها پس از آن ساخته شد اما کار نکرد.

بعدها در جلسه دیگری ادیسون ظاهرا بهسازی هایی را پیشنهاد کرد. مخترعی با نام جی.گیلبرت رایت به کار بر روی این دستگاه تا زمان مرگ خود در سال ۱۹۵۹ پرداخت اما تا جایی که می دانیم، هیچ گاه از آن برای تماس با ارواح استفاده نکرد.

منبع : howstuffworks