چکیده :



یکی از زمینه‌های ناپایداری توسعه شهری در کشورهای در حال توسعه، گونه‌هایی از سکونت با مشکلات خاص خود موسوم به اسکان غیر رسمی است که بنا بر اطلاعات رسمی در حال گسترش روز افزون است و نیازمند اتخاذ تدابیر و سیاست‌هایی ویژه در راستای ساماندهی وضعیت کنونی آن می‌باشد. با توجه به این نگرش، این مقاله در صدد بررسی علل عدم توجه به نقش ضوابط و مقررات شهرسازی در دو مقوله طراحی و برنامه‌ریزی شهری در شکل‌گیری سکونتگاه‌های غیر رسمی در شهر خرم‌آباد است.

نتایج حاصله حاکی از آن است که نگرش تک بعدی به مسئله حاشیه نشینی به عنوان معضل شهری در خرم آباد راه به جایی نخواهد برد،زیرا حاشیه نشینی تصویر واقعی از فقر ملی است که در نهایت خود رادرمشخص ترین منظرممالک یعنی شهرها به نمایش می‌گذارد.. اساسا کاستی‌های نظام برنامه‌ریزی فضایی ایران و به تبع آن شهر خرم آباد، علت اصلی ایجاد اسکان غیر رسمی در این شهر بوده است.

در این ارتباط نقش و تاثیر مدیریت شهری به عنوان عاملی راه گشا در این زمینه، کمتر مورد توجه واقع شده است. اولویت‌دهی سیاست ساماندهی در محل با تاکید برراهبرد توانمند سازی ساکنین سکونتگاه‌های غیررسمی، مهم‌ترین راهکار اجرایی جهت کاهش و تعدیل معضل حاشیه نشینی و اسکان غیررسمی در شهر خرم آباد است.



متن کامل (PDF)