انواع اصلی اقلیم های اکولوزیکی بیوم های بیابانی

[*FATIMA*]

اقلیم های بیابانی

این مجموعه ، اقلیم های خشک نامیده میشود که در آنها امکان کشت گیاهان زراعی وجود ندارد جز اینکه بارندگی توسط روش های جمع آوری و پخش آب یا با آبیاری تکمیل شود . در بهترین صورت از چنین مناطقی می توان برای دامپروری به صورت پراکنده استفاده می شود .
معمولاً از حد بالای 250 میلیمتر بارندگی برای مشخص کردن اقلیم های خشک استفاده می شود . در این مناطق باران به درت می بارد و کاملاً غیرقابل پیش بینی است . ممکن است چندین سال هم بارندگی نداشته باشد . باران ها بعضی اوقات بسیار شدیدند و باعث سیل می شوند
شدت تابش خورشید در این مناطق بسیار زیاد است ، جز در مواردی که گرد و غبار زیاد در اتمسفر باعث کاهش نور خورشیدی می شود .
توانایی برای بقا در شرایط بیابانی ، از خصوصیات گیاهان طبیعی و خشکی پسند مناطق خشک است . بسیاری از این گیاهان از راه کاهش سطوح تعرق کننده ، خود را با محیط سازگار می کنند و در نتیجه گیاهانی کوتاه قامت کم برگ هستند . از بیابان های جهان به طور سنتی در نظام های رنه داری استفاده می شود . این نظام به شکل گله داری مدرن تغییر یافته است .
- اقلیم های خشک و گرم : این اقلیم ها شامل بیابان ها و مناطق نیمه بیابانی اند کمتر از دو ماه فصل مرطوب دارند . غالباً ، از این مناطق در نظام عشایری استفاده می شود .
- اقلیم های خشک و خنک : بیابان های واقع در عرض های جغرافیایی میانه در مناطقی هستند که از اقیانوس ها دورند و یا میان آنها اقیانوس ها یا کوه های بلند قرار گرفته است . این اقلیم ها در بخش هایی از امریکا ، کانادا ، سیبری و آرژانتین یافت می شوند . زمستان های سرد و طولانی ، خاک سرد ، فصل رشد کوتاه ، تابش شدید خورشید در تابستان ، دمای بالا در روزهای تابستانی و تبخیر زیاد بر بارندگی ، از مشخصات این اقلیم ها هستند
- اقلیم های خشک و سرد : بیابان های سرد که میانگین دمای گرمترین ماه های آنها کمتر از 10 است و در صورت استفاده از آبیاری تولید مطلوبی ندارند .
منبع :اکولوژی مناطق بیابانی
تهیه و تنظیم : سایت علمی نخبگان جوان