اولین اعلامیه ی حقوق بشر

[آرزوي]

اینک که به یاری مزدا،تاج سلطنت ایران و بابل و کشورهای جهات

اربعه را بر سر نهاده ام،اعلام می کنم تا روزی که من زنده هستم

و مزدا توفیق سلطنت را به من می دهد:

دین وآیین و رسوم ملت هایی که من پادشاه آن ها هستم ،

محترم خواهم شمرد ...

نخواهم گذاشت،کسی به دیگری ظلم نماید و

اگر شخصی مظلوم واقع شد،من حق وی را از ظالم خواهم ستاند

و به او خواهم داد و ستمگر را مجازات خواهم نمود ...

نخواهم گذاشت کسی مال دیگری را به زور و یا بدون

جلب رضایت صاحب مال تصرف نماید ...

نخواهم گذاشت که شخصی دیگری را به بیگاری بگیرد و

بدون پرداخت مزد،وی را به کار وادارد ...

من امروز اعلام میکنم،که هر کس آزاد است که هر دینی

را که میل دارد بپرستد و در هر نقطه که میل دارد سکونت کند،

مشروط بر اینکه در آنجا حق کسی را غصب ننماید ...

من اعلام می کنم که هر کس مسئول اعمال خود می باشد

و هیچ کس را نباید به مناسبت تقصیری که یکی از خویشاوندانش کرده،مجازات نمود ...
من تا روزی که به یاری مزدا سلطنت می کنم،نخواهم گذاشت

که مردان و زنان را به عنوان غلام و کنیز بفروشند ...

و از مزدا خواهانم که مرا در راه اجرای تعهداتی که نسبت

به ملت ها ی ایران و بابل و ممالک اربعه عهده گرفته ام ،موفق گرداند ...