عقاید و رسوم عجیب هندی‌ها

[zolfa]

«اعتقاد به جلوه‌گرى خدایان به شکل انسان و حیوان»، «ممنوعیت خوردن گوشت گاو و استفاده از پوست آن و در عوض نوشیدن ادرار آن برای تبرک» و «خودسوزی زن در مرگ شوهر» از جمله رسومات خرافی میان هندوان است.

هند یا هندوستان با نام رسمی جمهوری هندوستان، کشوری در جنوب آسیا است که پایتخت آن دهلی نو است.
هند از شمال باختری با پاکستان؛ از شمال با چین، بوتان، نپال و تبت؛ و از شمال خاوری با برمه و بنگلادش همسایه‌ است. همچنین هند از باختر با دریای عرب (بحر مکران)، از خاور با خلیج بنگال، و از جنوب نیز با اقیانوس هند مرز آبی دارد.
بیشتر سرزمین هند پست و هموار است و رشته‌ کوه هیمالیا که در شمال کشور قرار دارد باعث شده ‌است که رطوبت و ابرهای باران‌زا به شمال آسیا نفوذ نکند و در نتیجه هند کشوری پرباران و مرطوب و دارای خاک بسیار حاصل‌خیز است. این موضوع باعث شده ‌است که این کشور بتواند جمعیّت بسیاری را در خود جای دهد.

هند دومین کشور پر جمعیت دنیا پس از چین به شمار می‌آید. بندر بمبئی با جمعیتی نزدیک به 14 میلیون، پرجمعیت‌ترین شهر هند است.
هند دارای تاریخ و فرهنگ بسیار کهن و پرباری است که به 3000 سال پیش از میلاد می‌رسد. هند سرزمین نژادها، زبان‌ها، آیین‌ها و فرهنگ‌های فراوان و گوناگون است. در هند صدها زبان و هزاران گویش و لهجه وجود دارد. علاوه بر دو زبان هندی و انگلیسی که در قانون اساسی این کشور زبان رسمی اعلام شده ‌است. 22 زبان دیگر در یک یا چند ایالت موقعیت زبان رسمی را دارند.
قوم آریا
حدود 3500 سال پیش قومى که خود را آریا (Arya) یعنى نجیب و شریف مى‌خواندند، از آسیاى مرکزى به اطراف رود سند (در جنوب پاکستان کنونى) مهاجرت کردند و با پیشروى به سوى مشرق، سرزمینى را که بعدها هندوستان نامیده شد، در معرض تاخت و تاز خود قرار دادند.
در همان روزگار دسته‌اى دیگر از قوم آریا به سرزمینى مهاجرت کردند که پس از آن ایران نام گرفت. دسته‌هاى دیگرى از قوم آریا به اروپا رفتند.
بنابراین آریا نامی است که به نیاکان مشترک اقوام ایرانی و هندی اطلاق شده است. کسی که وابسته و از تبار قوم آریا باشد آریایی، آرین یا آریان می‌‌نامند.
زبان آریایی
درباره زبان اصلى اقوام آریایى، اطلاعات مستندی وجود ندارد ولی زبان‌هاى پس از مهاجرت آنان که زبان‌هاى هند و اروپایى نامیده مى‌شود، با یکدیگر قرابت و نزدیکی دارند.
زبان قوم آریایى هندوستان سانسکریت یعنى خوش ترکیب خوانده مى‌شود که با زبان اوستایى همچنین پارسى باستان و زبان‌هاى اروپایى خویشاوندى دارد و این قرابت کمک زیادى به دانش زبان شناسى کرده است.
مثلا حرف « ه » در برخى از واژه‌هاى پارسى در برابر حرف « س » در سانسکریت قرار دارد: مانند واژه « هند » در برابر « سند » و مانند « هومه »، گیاه مقدس زرتشتیان که معادل « سومه »، گیاه مقدس هندوان است.
آیین قوم آریایی هندوستان
آیین قوم آریایی هندوستان، برهمایی بود که به برهما (Brahma) خدای هندوان اشاره می‌کند.
آیین برهمایی، شکل تکامل یافته آنیمیسم است. این آیین گونه‌اى فرهنگ، آداب و سنن اجتماعى است که با تهذیب نفس و ریاضت همراه شده و در تمدن و حیات فردى و جمعى مردم هندوستان نقش بزرگى داشته است.
مردم هند و ایران پیش از هجوم آریایی‌ها
پیش از مهاجرت آریایی‌ها به ایران و هند، مردم ایران و هند قومى کوتاه قامت و سیاه چرده بودند که فرهنگ و دین و مراسم مخصوص خود را داشتند و تمدن آنان در سطح تمدن بین النهرین بود.
این قوم در ایران تقریبا به طور کامل از میان رفتند، ولى در هندوستان به طرف جنوب آن کشور رانده شدند و اکنون به نام قوم دراویدى (Dravidians) شناخته مى‌شوند و به نجس‌ها معروفند که توضیحش می‌آید.
حفاری‌هاى باستان‌شناسان در منطقه‌اى به نام «موهِنجودارو» در کرانه رود سند (پاکستان)، آثار عظیمى از تمدن آنان را نشان داده است. از این کشفیات بر مى‌آید که برخى از خدایان آیین هندو قبل از ورود آریاییان در هندوستان وجود داشته‌اند.
آیین هندوئیسم
آیین هندو (Hinduism) شکل تحول یافته‌ای از آیین برهمایی است که به تدریج در قرون هشتم و نهم به صورت کنونی در آمد.
هندوئیسم، هندوگرایی یا آئین هندو میلیون‌ها پیرو دارد. هندوگرایی پس از مسیحیت و اسلام سومین آیین بزرگ جهان است.
هشتاد درصد از جمعیت میلیاردی هندوستان پیرو آیین هندو هستند و حدود 30 میلیون نفر دیگر از پیروان هندوئیسم نیز در دیگر کشورها زندگی می‌کنند.
کتاب‌هاى مقدس
ادعیه و آیین‌هاى هندوان در مجموعه‌اى به نام وداها (Vedas) به معناى دانش، به زبان سانسکریت گرد آمده است و به آن شْروتى (Sruti) یعنى مسموع لقب مى‌دهند. بعدها علاوه بر وداها، برخی از کتاب‌های دینی دیگر مانند اوپانیشادها نیز شْروتی نامیده شدند.
پژوهشگران تاریخ تصنیف وداها را بین 1400 تا 1000 ق .م مى‌دانند، و بر این اساس سال‌هاى 1500- 800 ق .م را دوره ودایى مى‌خوانند.
چهار ودا وجود دارد:
1. ریگ ودا؛ یعنى وداى ستایش
2. یَجور ودا؛ یعنى وداى قربانى
3. سام ودا؛ یعنى وداى سرودها
4. اَتْهَرْوَ ودا؛ یعنى وداى اَتْهَرْوان (نام نویسنده این ودا)
بعدها برهمنان شرح و تفسیرهایى بر وداها نوشتند.
همچنین کتاب‌هاى دینى، فلسفى، عرفانى و ادبى بى‌شمارى در میراث فرهنگى هندوستان وجود دارد که به زبان‌هاى مختلف ترجمه شده که از جمله آنها «کلیله و دمنه» است.
یکی دیگر از کتاب بسیار معروف، بْهَگَوَدْ گیتا یعنى سرود (خداى) مجید است که گاهى به تخفیف، گیتا نامیده مى‌شود. این کتاب در باب اخلاص (Bhakti) سخن مى‌گوید و در اهمیت کتاب یاد شده همین بس که به طور مکرر به هر یک از زبان‌هاى زنده جهان ترجمه شده و دست کم شش ترجمه فارسى از آن موجود است.
راز موفقیت گیتا در این است که مى‌کوشد اثبات کند راه حقیقى نجات و رستگارى در طریقه اخلاص قرار دارد و براى بیان این امر از داستانى کمک مى‌گیرد.