نمایش نسخه قابل چاپ
می رسد بوی گل و غنچه ز هر کوی و گذر
اشک در دیده من حلقه زده بار دگر
می نویسم ز تو و آن دل شیدایی تو
ز قد و قامت و از آن همه زیبایی تو
می نویسم ز تو چون فصل بهارم شده ای
تو تمنای دل عاشق و زارم شده ای
می نویسم ز دو چشمت که برایم دنیاست
همه زیبایی دنیا ز دو چشمت پیداست
ترسم که اشک در غم ما پرده در شود
وین راز سر به مهر به عالم سمر شود
گویند سنگ لعل شود در مقام صبر
آری شود ولیک به خون جگر شود
خواهم شدن به میکده گریان و دادخواه
کز دست غم خلاص من آن جا مگر شود
از هر کرانه تیر دعا کرده‌ام روان
باشد کز آن میانه یکی کارگر شود
ای جان حدیث ما بر دلدار بازگو
لیکن چنان مگو که صبا را خبر شود
از کیمیای مهر تو زر گشت روی من
آری به یمن لطف شما خاک زر شود
در تنگنای حیرتم از نخوت رقیب
یا رب مباد آن که گدا معتبر شود
بس نکته غیر حسن بباید که تا کسی
مقبول طبع مردم صاحب نظر شود
این سرکشی که کنگره کاخ وصل راست
سرها بر آستانه او خاک در شود
حافظ چو نافه سر زلفش به دست توست
دم درکش ار نه باد صبا را خبر شود
دوستان عاشق شدن کار دل است
دل چو دادی ، پس گرفتن مشکل است
تا توانی با رفیقان همرنگ باش
یا مزن لاف رفیقی یا حقیقت مرد باش . . .
شهریست پر ظریفان وز هر طرف نگاری
چشم فلک نبیند زین طرفه‌تر جوانییاران صلای عشقست گر می کنید کاری
هرگز که دیده باشد جسمی ز جان مرکبدر دست کس نیفتد زین خوبتر نگاری
چون من شکسته‌ای را از پیش خود چه رانیبر دامنش مبادا زین خاکیان غباری
می بی‌غش است دریاب وقتی خوش است دریابکم غایت توقع بوسیست یا کناری
در بوستان حریفان مانند لاله و گلسال دگر که دارد امید نوبهاری
چون این گره گشایم وین راز چون نمایمهر یک گرفته جامی بر یاد روی یاری
هر تار موی حافظ در دست زلف شوخیدردی و سخت دردی کاری و صعب کاری
مشکل توان نشستن در این چنین دیاری
یک رنگی و بوی تازه از عشق بگیر
پرسوزترین گدازه از عشق بگیر
در هر نفسی که میتپی ای دل من
یادت نرود اجازه از عشق بگیر
مصطفی علی پور
روزها فکر من اینست و همه شب سخنم
که چرا غافل از احوال دل خویشتنم
از کجا آمده ام آمدنم بهر چه بود
به کجا می روم آخر ننمایی وطنم
مگر زنجیر مویی گیردم دست
وگرنه سر به شیدایی برآرم
چه عجب بالاخره یکی این تاپیک رو دریافت [nishkhand] مرسی پریچهر جون [golrooz]
معاشران گره از زلف یار باز کنید
شبی خوش است بدین قصه شب دراز کنید
حضور خلوت انس است و دوستان جمعند
و ان یکاد بخوانید و در فراز کنید
دانی که چیست دولت دیدار یار دیدن
در کوی او گدایی بر خسروی گزیدن
از جان طمع بریدن آسان بود ولیکن
از دوستان جانی مشکل توان بریدن
خواهم شدن به بستان چون غنچه با دل تنگ
وان جا به نیک نامی پیراهنی دریدن
گه چون نسیم با گل راز نهفته گفتن
گه سر عشقبازی از بلبلان شنیدن
بوسیدن لب یار اول ز دست مگذار
کخر ملول گردی از دست و لب گزیدن
فرصت شمار صحبت کز این دوراهه منزل
چون بگذریم دیگر نتوان به هم رسیدنگ
ویی برفت حافظ از یاد شاه یحیی
یا رب به یادش آور درویش پروریدن
نه عمر خضر بماند نه عمر اسکندر
نزاع بر سر دنیای دون مکن درویش
شهره شهر مشو تا ننهم سر در کوه
شور شیرین منما تا نکنی فرهادم
مرا به کشتی باده در افکن ای ساقی
که گفته اند نکویی کن و در آب انداز
زان نامه ای که دادی و زان شکوه های تلخ
تا نیمه شب به یاد تو چشمم نخفته است
ای مایه ی امید من ای تکیه گاه دور
هرگز مرنج از آنچه به شعرم نهفته است ..... [golrooz]
تنم از واسطه دوری دلبر بگداخت
جانم از آتش مهر رخ جانانه بسوخت
تا نگردی آشنا زین پرده رمزی نشنوی
گوش نامحرم نباشد جای پیغام سروش
شکسته می شود از دوریت بلور دلم
بدون تو تپش قلب من چه بی معناست
بدون تو دلم از تب همیشه خواهد سوخت
بدون خنده تو قلب غنچه ها تنهاست
تا به کی باید رفت...
از دیاری به دیاری دیگر
نتوانم نتوانم جستن هر زمان عشقی و یاری دیگر
کاش ما آن دو پرستو بودیم که همه عمر سفر می کردیم از بهاری به بهاری دیگر!
رندان تشنه لب را آبی نمی دهد کس
گویی ولی شناسان رفتند از این ولایت
تو مپندار کز این در به ملامت بروم
که گرم تیغ زنی بنده بازوی توام
ماجرا کم کن و باز آ که مرا مردم چشم
خرقه از سر به در آورد و به شکرانه بسوخت
تویی عشق و تویی باغ و تویی ناز
منم درد و منم با غم هم آواز
منم تنها خزان بی شکوفه
تویی تنها بهار ناز در ناز
[golrooz]
ز روی دوست دل دشمنان چه دریابد
چراغ مرده کجا شمع آفتاب کجا
اي عشق، شكسته ايم، مشكن ما را
اينگونه به خاك ره ميفكن ما را
ما در تو به چشم دوستي مي بينيم
اي دوست مبين به چشم دشمن ما را
از مرداب وجودت هجرت کن...
خود را به خورشيد رسان و سفر کن
نه از رومم نه از زنگم همان بی رنگ بی رنگم
بیا بگشای در بگشای دلتنگم ...
مرا یارا چنین بی‌یار مگذار
ز من مگذر مرا مگذار مگذار
به زنهارت درآمد جان چاکر
مرا در هجر بی‌زنهار مگذار
طبیبی بلک تو عیسی وقتی
مرو ما را چنین بیمار مگذار
مرا گفتی که ما را یار غاری
چنین تنها مرا در غار مگذار
تو را اندک نماید هجر یک شب
ز من پرس اندک و بسیار مگذار
مینداز آتش اندک به سینه
که نبود آتش اندک خوار مگذار
دمم بگسست لیکن بار دیگر
ز من بشنو مرا این بار مگذار
[golrooz][golrooz]
روزگاریست که دل چهره ی مقصود ندید
ساقیا آن قدح آینه کردار بیار
ریشه ام از هوشیاری خورده آب:
من کجا خاک فراموشی کجا.
آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است
بادوستان مروت با دشمنان مدارا
اگر ماه بودی به صد ناز شاید
شبی بر لب بام من می نشستی
وگر سنگ بودی به هرجا که بودم
مرا میشکستی مرا می شکستی
یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد
به وداعی دل غمدیده ما شاد نکرد
یاد باد آن کو به قصد خون ما
عهد را بشکست و پیمان نیز هم
سخت بود[tashvigh]
ما ز یاران چشم یاری داشتیم
خود غلط بود آن چه ما پنداشتیم
تا درخت دوستی برگی دهد
حالیا رفتیم و تخمی کاشتیم
گفت و گو آیین درویشی نبود
ور نه با تو ماجراها داشتیم
[golrooz][golrooz]
مرا در منزل جانان چه امر عیش چون هر دم
جرس فریاد می دارد که بربندید محمل ها
آسمان بار امانت نتوانست کشید
قرعه فال به نام من دیوانه زدند
دی می شد و گفتم صنما عهد به جای آر
گفتا غلطی خواجه در این عهد وفا نیست
یارب این شاه وش ماه رخ زهره جبین
در یکتای که و گوهر یکدانه کیست؟
باید با "ت" شروع میکردی[soal]
تنور لاله چنان بر افروخت باد بهار
که غنچه غرق عرق گشت و گل به جوش آمد
ديگران را هم غم هست به دل،
غم من، ليك، غمي غمناك است
تا تو با خویشی، عدد بینی همه
چون شوی فانی، احد بینی همه