مشاعره

تاکی می صبح وشکرخواب بامداد
هشیارگرد هان که گذشت روزگارعمر

روا بود که گریبان ز هجر پاره کنم.......دلم های تو کرده بگو چه چاره کنم

مازاده عشقیم وفزاینده دردیم
مامدعی عاکف مسجدبه نبردیم

مرا مهر سیه چشمان زسر بیرون نخواهد شد.........قصای آسمان است این و دیگر گون نخواهد شد

در این دنیا ک نامردان عصا از کور می دزدند
من از خوش باوری آنجا محبت جستجو کردم

من ازدست غمت مشکل برم جان
ولی دل راتواسان بردی ازمن

نگار من ک ب مکتب نرفت و خط ننوشت

ب غمزه مسیله آموز صد مدرس شد

دردم نهفته به زطبیبان مدعی
باشدکزخزانه غیبم دواکنند

در راه او شکسته دلی میخرند و بس / بازار خودفروشی از آن سوی دیگر است

jتحصیل عشق ورندی آسان نمود اول
آخربسوخت جانم درکسب این فضائل