مشاعره

نيكي و بدي كه در نهاد بشر است
شادي و غمي كه در قضا و قدر است
با چرخ مكن حواله كاندر ره عقل
چرخ از تو هزار بار بيچاره تر است.

تا مطربان ز شوق منت آگهی دهند
قول و غزل به ساز و نوا می فرستمت

تو مرا در خير زان مي‏خواندي
تا مرا از خير بهتر راندي

یارب این قافله را لطف ازل بدرقه باد
که ازو خصم بدام آمد و معشوق بکار

رفتنت آغاز ویرانی ست حرفش را نزن!

ابتدای یک پریشانی است حرفش را نزن

نخفته ام ز خیالی که میپزد دل من
خمار صد شبه دارم شرابخانه کجاست

تا شدم حلقه به گوش در ميخانه ي عشق
هر دم آيد غمي از نو به مبارك بادم

من نخواهم کرد ترک لعل یار و جام می
زاهدام معذور داریدم که اینم مذهبست

تو کز سرای طبیعت نمی‌روی بیرون
کجا به کوی طریقت گذر توانی کرد

دانم که بگذرد ز سر جرم من که او
گر چه پری و شست ولیکن فرشته خوست