مشاعره

وقتی همه جا از غزل من سخنی هست

یعنی همه جا تو، همه جا تو ،همه جا تو

وین رخت پاره دشمن حال تباه تست

این گونه گداخته جز داغ ننگ نیست

تمام منظره پوشیده از توشد، یعنی

جهان به چشم دل من دوباره زیبا شد

دیدم به سر عمارتی مردی فرد
کو گِل بلگد می زد و خوارش می کرد
وان گِل با زبان حال با او می گفت
ساکن ، که چو من بسی لگد خواهی کرد

در دفتر همیشه ی من ثبت می شود

این لحظه ها عزیزترین یادگارتو

واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می​کنند
چون به خلوت می​روند آن کار دیگر می​کنند
مشکلی دارم ز دانشمند مجلس بازپرس
توبه فرمایان چرا خود توبه کمتر می​کنند
گوییا باور نمی​دارند روز داوری
کاین همه قلب و دغل در کار داور می​کنند...

دلت می آید آیا از زبانی این همه شیرین

توتنها حرف تلخی را همیشه برزبان آری؟

یاری اندر کس نمی​بینیم یاران را چه شد
دوستی کی آخر آمد دوستداران را چه شد

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند
وندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند

دردیست غیر مردن کان را دوا نباشـــــد
پس من چگونه گویم کاین درد را دوا کن