نمایش نسخه قابل چاپ
نمی دانم چرا اما ترا هرجا که می بینم
کسی انگار می خواهد ز من تا با تو بنشینم
تن یخ کرده آتش را که می بیند چه می خواهد
همانی را که می خواهم ترا وقتی که می بینم
تو تنها می توانی آخرین درمان من باشی
و بی شک دیگران بیهوده می جویند تسکینم
تو آن شعری که من جایی نمی خوانم که می ترسی
به جانت چشم زخم آید چو می گویند تحسینم
زبانم لال! اگر روزی نباشی من چه خواهم کرد؟
چه خواهد رفت آیا بر من و دنیای رنگینم
نباشی تو اگر ناباوران عشق می بینند
که این من-این من آرام-در مردن به جز اینم!
چه ایده بدی بوده،دایره ای ساختن ساعت. احساس میکنی همیشه فرصت تکرار هست:
قرار بوده ۸ صبح بیدار شوی و میبینی شده ۸ و ربع٫ میگویی: اشکال ندارد تا ۹ میخوابم بعد بیدار میشوم!
قرار بوده امشب ساعت ۹ یک ساعتی را صرف مطالعه کتاب کنی، می بینی کتاب نخوانده ۱۰ شده. میگویی: اشکال ندارد. فردا شب ساعت ۹ میخوانم.
ساعت دروغ میگوید. زمان دور یک دایره نمی چرخد! زمان بر روی خطی مستقیم می دود. و هیچگاه، هیچگاه، هیچگاه باز نمیگردد.
ایده ساختن ساعت به شکل دایره، ایده جادوگری فریبکار بوده است! ساعت خوب، ساعت شنی است! هر لحظه به تو یادآوری میکند که دانه ای که افتاد دیگر باز نمی گردد. اگر روزی خانه بزرگی داشته باشم، به جای همه دکورها و مجسمه ها و ستونها، ساعت شنی بزرگی برای آن خواهم ساخت و میگویم در آن ساعت شنی،آنقدر شن بریزند که تخلیه اش به اندازه متوسط عمر یک انسان طول بکشد. تا هر لحظه که روبرویش می ایستم به یاد بیاورم که زمان «خط» است نه «دایره» و زمان رفته دیگر باز نمی گردد...
هرچه باشمتو هر ورزیدنی، عشق است
باغ یا صحرا
هرچه بینم
رنج یا رؤیا
با
با تو هر وضعیتی، زیبا.
به دست نامادریم منگنه خوردم
دست از یقه ام بردار زمین
میخواهم تاب بخورم لا به لای مینها
پیامکها اسلحه سبزاند و دود ماشین میخورم
وقتی اسلحه را غلاف کردند،خردل به ریه هایم نمیکشد
این زندگی را نسیه میفروشم
نه!
با چند سکه هم نمیفروشم
کودکی با نارون اتل متل میکند
میلاد با آفتاب قایم باشک و
من با خودکار تاب میخورم
موشها نسل قناری را زده اند
و مترسک سنگلاخها را طی میکند با بالهای سیاه
زنی که اسلحه میگیرد مادر نیست
بلکه قصه خوابهای کودکانه ام شده
چرتکه نزن کامپیوتر حسابت را میرسد
کاغذ را خاک میگیرند
اما همراه رقمهای نجومی به پرواز در می اید
معادلات بلد نیستم تنها این هجویات را میگویم
شعر را از نو بساز شاید در لحظات بارانی داروگ بخواند
ایناز
آدم‌ها گاهی می‌شکنند
ولي این طوری نیست که شکستن‌شان صدای تِق داشته باشد
و همه بفهمند که فلانی فلان روز فلان جا شکست !
شکستن آدم‌ها را شاید فقط بشود دیـد،
از خنده‌های يهويي شان که وسط جمع تحویل اطرافیان می‌دهند
یا حتی توی آینه به خودشان،
از تعداد موهای سفیدشان که یهو در گوشه ای از سرشان پیدا میشود،
و شاید هم از قیافه‌شان که کمرنگ‌تر میشود
و خودشان که هر چه پرهیاهوتر می‌شوند در ظاهر،
در کنج‌شان بیشتر چال می‌شوند و بی‌صداتر و آرام‌تر از همیشه‌شان ...
شکستن آدم‌ها را نمی‌شود شنید،
میشود "دیــد" که فلانی نه دیگر مثل قبلش و نه دیگر مثل خودش، هیچ کدام نیست ...!!!!
تمام گره های سخت زندگی ام را به
مهربانی دست های آسمانی تو می سپارم...
http://abasieh.ir/wp-content/uploads/2014/03/1244.jpg
این روزها حس می کنم
برف ها اضطراب دارند...
خورشید خط و نشان می کشد
برایشان...
مرا یاد یک حس قدیمی می اندازد...
#سید حسین ـ دریانی
http://static.cloob.com//public/user...11988151-b.jpg
خدایا...
از دنیای تو
بی تو میترسم
دستم را بگیر
تا با هم روزی دیگر را آغاز کنیم
http://static.cloob.com//public/user...12015672-b.jpg
به خودشان زحمت نمی دهند یک نـفـر را کشف کنـنـد
زیـبـایی هـایـش را بـیرون بکـشـنـد
تـلخی هایـش را صـبـر کـنـنـد
آدم های امـروز!!!
دوسـتی های کـنسروی می خواهـنـد
یک کنسرو کـه درش را بـاز کـنـنـد
یک نـفـر شیـریـن و مهربـان از داخـلش بـیـرون بـپـرد
و هـی لبخنـد بزنـد و بگـویـد
حـق بـا تـوسـت!!!