نمایش نسخه قابل چاپ
شب چو در بستم و مست از می نابش کردمماه اگر حلقه به در کوفت ... جوابش کردم !دیدی آن تُرک ختا دشمن جان بود مرا ؟گر چه عمری به خطا دوست خطابش کردم ...منزل مردم بیگانه چو شد خانه چشمآنقدر گریه نمودم که خرابش کردمشرح داغ دل پروانه چو گفتم با شمعآتشی در دلش افکندم و آبش کردمغرق خون بود و نمی مُرد ز حسرت فرهادخواندم افسانه شیرین و ... به خوابش کردمدل که خونابه غم بود و جگرگوشه دردبر سر آتش جور تو کبابش کردمزندگی کردن من مُردن تدریجی بودآن چه جان کند تنم ، عمر حسابش کردم ...
ای آرزوی اولین گام رسیدن
بر جاده‌های بی‌سرانجام رسیدنکار جهان جز بر مدار آرزو نیست
با این همه دل‌های ناکام رسیدنکی می‌شود روشن به رویت چشم من، کی؟
وقت گل نی بود هنگام رسیدن؟دل در خیال رفتن و من فکر ماندن
او پخته‌ی راه است و من خام رسیدنبر خامی‌ام نام تمامی می‌گذارم
بر رخوت درماندگی نام رسیدنهرچه دویدم جاده از من پیش‌تر بود
پیچیده در راه است ابهام رسیدناز آن کبوترهای بی‌پروا که رفتند
یک مشت پر جا مانده بر بام رسیدنای کال دور از دسترس! ای شعر تازه!
می‌چینمت اما به هنگام رسیدنقیصر امین پور
تا کی به تمنای وصال تو یگانه
اشکم شود، از هر مژه چون سیل روانه
خواهد به سر آید، شب هجران تو یا نه
ای تیر غمت را دل عشاق نشانه
جمعی به تو مشغول و تو غایب ز میانه
رفتم به در صومعه‌ی عابد و زاهد
دیدم همه را پیش رخت، راکع و ساجد
در میکده، رهبانم و در صومعه، عابد
گه معتکف دیرم و گه ساکن مسجد
یعنی که تو را می‌طلبم خانه به خانه
روزی که برفتند حریفان پی هر کار
زاهد سوی مسجد شد و من جانب خمار
من یار طلب کردم و او جلوه‌گه یار
حاجی به ره کعبه و من طالب دیدارا
و خانه همی جوید و من صاحب خانه
هر در که زنم، صاحب آن خانه تویی تو
هر جا که روم، پرتو کاشانه تویی تو
در میکده و دیر که جانانه تویی تو
مقصود من از کعبه و بتخانه تویی تو
مقصود تویی، کعبه و بتخانه بهانه
بلبل به چمن، زان گل رخسار نشان دید
پروانه در آتش شد و اسرار عیان دید
عارف صفت روی تو در پیر و جوان دید
یعنی همه جا عکس رخ یار توان دید
دیوانه منم، من که روم خانه به خانه
عاقل، به قوانین خرد، راه تو پوید
دیوانه، برون از همه، آیین تو جوید
تا غنچه‌ی بشکفته‌ی این باغ که بوید
هر کس به زبانی، صفت حمد تو گوید
بلبل به غزلخوانی و قمری به ترانه
بیچاره بهایی که دلش زار غم توست
هر چند که عاصی است، زخیل خدم توست
امید وی از عاطفت دم به دم توست
تقصیر خیالی به امید کرم توست
یعنی که گنه را به از این نیست بهانه
شیخ بهایی
بگذار سر به سینه من ، تا که بشنویآهنگ اشتیاق دلی دردمند راشاید که بیش ازین ، نپسندی به کار عشقآزار این رمیده سر در کمند رابگذار سر به سینه من ، تا بگویمت :اندوه چیست ، عشق کدامست ، غم کجاست ؟بگذار تا بگویمت این مرغ خسته جانعمری ست در هوای تو از آشیان جداستدلتنگم آنچنان که اگر بینمت به کامخواهم که جاودانه بنالم به دامنتشاید که جاودانه بمانی کنار منای نازنین – که هیچ وفا نیست با منت –تو ، آسمان آبی آرام و روشنیمن ، چون کبوتری که پرم در هوای تویک شب ستاره های تو را دانه چین کنم !با اشک شرم خویش بریزم به پای توبگذار تا ببوسمت ، ای نوشخند صبحبگذار تا بنوشمت ، ای چشمه شراببیمار خنده های توام ، بیشتر بخند!خورشید آرزوی منی ، گرم تر بتاب !
و در آخر، عاشقشم:
بی تو مهتاب شبی باز از آن كوچه گذشتمهمه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتمشوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودمشدم آن عاشق دیوانه كه بودم
در نهانخانه جانم گل یاد تو درخشیدباغ صد خاطره خندیدعطر صد خاطره پیچیدیادم آید كه شبی با هم از آن كوچه گذشتیمپر گشودیم و در آن خلوت دل خواسته گشتیمساعتی بر لب آن جوی نشستیمتو،همه راز جهان ریخته در چشم سیاهتمن،همه محو تماشای نگاهتآسمان صاف و شب آرامبخت خندان و زمان رامخوشه ماه فرو ریخته در آبشاخه ها دست براورده به مهتابشب و صحرا وگل و سنگهمه دل داده به آواز شباهنگ
یادم آید تو به من گفتی از این عشق حذر كنلحظه ای چند بر این آب نظر كنآب آیینه عشق گذران استتو كه امروز نگاهت به نگاهی نگران استباش فردا كه دلت با دگران است
تا فراموش كنی چندی از این شهر سفر كن
با تو گفتم حذر از عشق ندانمسفر از پیش تو هرگز نتوانم نتوانمروز اول كه دل من به تمنای تو پر زدچون كبوتر لب بام تو نشستمتو به من سنگ زدی من نرمیدم نگسستمتو صیادی و من آهوی دشتمتا به دام تو در افتمباز گفتمحذر از عشق ندانمسفر از پیش تو هر گز نتوانم نتوانم
اشكی از شاخه فرو ریختمرغ شب ناله تلخی زد و بگریختاشك در چشم تو لرزیدماه بر عشق تو خندیدیادم آید كه از تو جوابی نشنیدمپای در دامن اندوه كشیدمنگسستمنرمیدم
رفت در ظلمت غم آن شب و شب های دگر همنگرفتی دگر از عاشق آزرده خبر همنكنی دیگر از ان كوچه گذر همبی تو اما به چه حالی من از آن كوچه گذشتم
دنبال من می‌گردی و حاصل ندارد
این موج عاشق کار با ساحل نداردباید ببندم کوله بار رفتنم را
مرغ مهاجر هیچ جا منزل نداردمن خام بودم، داغ دوری پخته ام کرد
عمری که پایت سوختم قابل نداردمن عاشقی کردم تو اما سرد گفتی:
از برف اگر آدم بسازی دل نداردباشد ولم کن باخودم تنها بمانم
دیوانه با دیوانه ها مشکل نداردشاید به سرگردانی ام دنیا بخندد
موجی که عاشق می‌شود ساحل ندارد
http://daneshnameh.roshd.ir/mavara/i...b1/entezar.jpg
تو را من چشم در راهم شبا هنگام
که می گیرند در شاخ «تلاجن» سایه ها رنگ سیاهی
وزان دل خستگانت راست اندوهی فراهم؛
تو را من چشم در راهم.
شبا هنگام ، در آن دم که بر جا، درّه ها چون مرده ماران خفتگان اند؛
در آن نوبت که بندد دست نیلوفر به پای سرو کوهی دام.
گرم یاد آوری یا نه ، من از یادت نمی کاهم؛
تو را من چشم در راهم .
تنها
غمگین
نشسته با ماه
در خلوت ساکت شبانگاه
اشکی به رخم دوید ناگاه
روی تو شکفت در سرشکم
دیدم که هنوز عاشقم آه …
گفت چگونه ای ؟
گفتم حال خودت را از من می پرسی ؟
کدامین تو؟
من سراپا تو ام !!
می‌خواهمت چنان‌که شب خسته خواب را
می‌جویمت چنان‌که لب تشنه آب را
محو توام چنان‌که ستاره به چشم صبح
یا شبنم سپیده‌دمان آفتاب را
بی‌تابم آنچنان که درختان برای باد
یا کودکان خفته به گهواره، خواب را
بایسته‌ای چنان‌که تپیدن برای دل
یا آنچنان که بال پریدن عقاب را
حتی اگر نباشی می‌آفرینمت
چونان که التهاب بیابان سراب را
ای خواهشی که خواستنی‌تر ز پاسخی
با چون تو پرسشی چه نیازی جواب را