مشاعره

تویی آن گوهر پاکیزه که در عالم قدس/ذکر خیر تو بود حاصل تسبیح ملک

كوه اندوه فراقت به چه حيلت بكشد
حافظ خسته كه از ناله تنش چون نالي است

تا دامن کفن نکشم زیر پای خاک/باور مکن که دست زدامان بدارمت

تيمار غريبان سبب ذكر جميل است
جانا مگر اين قاعده در شهر شما نيست

تا ابد یاد عزیزان ز دل وجان نرود/جان اگر رفت ولی خاطر خوبان نرود

در صومعه زاهد و در خلوت حافظ
جز گوشه ي ابروي تو محراب دعا نيست

تورا از بین صد ها گل جدا کردم /تو سینه جشن عشقت رو به پا کردم

من برعکسه همه پشته خنده هام غمه تو برعکسه منی شادیو غمیگین میزنی[nishkhand]

مردم ديده ي ما جز به رخت ناظر نيست
دل سر گشته ي ما غير تر از ذاكر نيست

یاد باد آن که به بالین تو شبهای دراز/پاسبان مردم چشم نگران بود مرا