دلنوشته ...

روزهای تکراری و بی ثمر از پی هم میگذرند
و این تکرار مکررات را جشن بگیر
شکر نما
چرا که بهتر از بدتر شدن شرایط ات هست

زندگي درك همين اكنون است . زندگي شوق رسيدن به همان فردايي است ، كه نخواهد امد . تو نه در ديروزي ، و نه در فردايي . ظرف امروز پر از بودن توست .

میترسم از بیداری و دیدن روزها
میخوابم تا خودم را نبینم
دستانم را نبینم
لحظه حال را نبینم
خواب که باشی نه میفهمی
نه خوابت یادت میماند
نه صدایت در می آید
نه آزاری به دیگری میرسد
خواب دوستت دارم
آه اشتباه کردم
گاهی خواب که باشی هم میتوانی حرف بزنی جیغ بکشی
بترسی
ولی تنها خوبی آن این است که زود تمام میشود
زود به آخر میرسد
زنگ ترس دارد اما تو نمیفهمی چقدر درد داشتی

ســه کـآم حَــــــــــــــبس..


بِــه یــادِ خاطــرات نَحــــــــــس !...

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ستاره سهيل

زندگي درك همين اكنون است . زندگي شوق رسيدن به همان فردايي است ، كه نخواهد امد . تو نه در ديروزي ، و نه در فردايي . ظرف امروز پر از بودن توست .

---

عزیز این شعر نوه نه دل نوشته[cheshmak]

اگر کسي تو را با تمام مهربانيت دوست نداشت...

دلگير مباش که نه تو گناهکاري نه او

آنگاه که مهر می ‌ورزی مهربانيت تو را زيباترين معصوم دنيا مي‌کند.. ...

پس خود را گناهکار مبين !

من عيسي نامي را ميشناسم که ده بيمار را در يک روز شفا داد ...

و تنها يکي سپاسش گفت!!!

من خدايي ميشناسم كه ابر رحمتش به زمين و زمان باريده ...



يکي سپاسش مي گويد و هزاران نفر کفر !!!

پس مپندار بهتر از آنچه عيسي و خدايش را سپاس گفتند ...


از تو براي مهربانيت قدرداني ميکنند.

پس از ناسپاسي هايشان مرنج و در شاد کردن دلهايشان بکوش...



که اين روح توست كه با مهرباني آرام ميگيرد

تو با مهر ورزيدنت بال و پر ميگيري ...

خوبي دليل جاودانگي تو خواهد شد ...

پس به راهت ادامه بده

دوست بدار نه براي آنکه دوستت بدارند ...

تو به پاس زيبايي عشق ، عشق بورز

و جاودانه باش

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط نسیم صبح

یا لطیف...

داشتم می خواندم این شعر مولانا را که

"آن را که منم چاره بیچاره نخواهد شد"
و رسیدم ...
به لحظه هایی که میان هوا و زمین دست هایم را گرفتی...
به آدم هایی که آمدند و رفتند...اما تو همیشه همدمِ دل کوچکم ماندی...
به لحظه هایی که راه ها را نزدیک کردی تا من زودتر برسم...
به سنگ هایی که از مسیر من دور کردی تا درد زمین خوردن به دلم زخم نزند...
به آرامشی که توی آسمان قلبم باراندی تا دلم قرص شود به ادامه راه...به رفتن...
به طعم مهربانی های بهشتی و بی بهانه ات که با همه مهربانی ها فرق دارد...
به لحظه هایی که همه چیز ِ آدم هیچ می شود...
و تازه می فهمد که بدونِ تو، تمام می شود ...
به زخم هایی که دیگران زدند و تو مرهم شدی...
به راههایی که گفتی نرو و رفتم...شکستم ...گم شدم...
آمدی دست های دلم را گرفتی بازم گرداندی بارهای بارها...
به امید هایی که به تو بستم و نا امیدم نکردی...
به الرحم الراحمینی ات که تمامی ندارد...

- - - به روز رسانی شده - - -

یا رفیقَ من لا رفیق له...

میانِ غربت این خیابان ها...میان آدم هایی که نگاهشان آشنای دلم نیست...میان تمامِ تنهایی هایی که به دلتنگی و بی کسی آغشته می شوند...میان تمام امید هایی که می روند تا کم رنگ شوند..."نگاهِ تو به من. اما تمام نمی شود، شعله های شوقی که میان دلم کاشته ای" *
تــــــــــو... همیشه توی آغوشِ مهربانیت برای قلبِ کوچک و بی پناهِ من جا داری...
خیلی وقت ها حس می کنم که...بهشت همان طعمِ دلنشین مهربانی های آغوش امنِ تواست...

---

اینقدر ریبا بود که تکرارش هم ارزش داره[tashvigh]

گاهی حسرت لبخندهای پرمهر مادرت را داری
گاهی حسرت صدای پدر را داری
واگر لحظه ای باعث غمگینی پدر ومادرت شوی همان ثانیه خودت لبخندهایت را ازدست میدهی
گاهی باید احساس را کشت تا به آرزوهایت برسی
اما هیچ گاه نمیتوانی حس دلتنگی به پدرو مادرت را بکشی
شاید غرق کارهای تکراری و روزمره شوی
اما یاد خنده های آنها از غم ها و سختی راه می کاهد

گاهی دلت میخواهد به بعضی بگویی میبخشمت اما نمیتوانی حس عذاب وجدان خودت را از بین ببری
و این است که تا آخر عمر عذاب ات میدهد
که باعث میشود از خودت و من فرار کنی
میگذارم فرار کنی
از من و عذاب وجدانت
اما بدان روزی دگر میبنمت و تو دوباره یاد خاطراتت میافتی
هیچ گاه واقعیت تغییر نمیکند
هیچ گاه نمیتوان تا ابد صبور بود
اما من از خدا تنها صبر ایوب میخواهم و ارامش دوستی خودش را
هیچ گاه به کسی اعتماد نکن بخصوص اگر خودش گفته باشد
که ادمها هر چه میگویند نیستند
و گاه چیزی از خود میگویند که دلشان میخواهند باشند ولی نیستند
یک روزی صبورتر میشوم و سکوت میکنم
تا دیگر خواندن ام آزار ات ندهد
متاسفم

شعار میدهیم
خود را جور دیگری نشان میدهیم
اما گاهی چیزی بودیم که میگفتیم و گذر رمان همه چیزهای خوب اخلاق مان را ازما میگیرد
و به دنبال کسب مجدد آنها هر روز مایوس تر میشویم
چرا که بعضی چیزها ازدست دادنشان قابل بازگشت نیست یا که ممکن است
چیززی باشد که 19 سال برای بدست آوردنش تلاش کردیم
اما در طول مدت کوتاهی از وجودمان رفت
وحال میترسی که باز 19 سال دیگر طول بکشد همان شوی
و آن روز آنقدر پیر شده باشی که این موفقیت یک لبخند هم برلبان ات نیاورد
یا که حتی قبل دیدن آن روز مرده باشی