مشاعره

من که دیبا نداشتم همه عمر
دیدن ای دوست چون شنیدن نیست

تو را که هر چه مراد است در جهان داری

چه غم ز حال ضعیفان ناتوان داری


بخواه جان و دل از بنده و روان بستان

که حکم بر سر آزادگان روان داری

یک نفس بنای این دیوار باش
در خرابی های ما معمار باش

شهریارا تو به شمشیر قلم در همه آفاق به خدا ملک دلی نیست که تسخیر نکردی

یه روزی گله کردم من از عالم مستی
تو هم به دل گرفتی دل ما رو شکستی
من از مستی نوشتم ولی قلب تو رنجید
تو قهر کردی و قهرت مصیبت شدو بارید

دل ضعیفم از آن میکشد به طرف چمن

که جان ز مرگ به بیماری صبا ببرد

در دایره وجود موجود علیست

اندر دوجهان مقصد و مقصود علیست

گرخانه اعتقاد ویران نشدی

من فاش بگفتمی که معبود علیست

تویی آن گوهر پاکیزه که در عالم قدس

ذکر خیر تو بود حاصل تسبیح ملک

کودکان گریه می کنند و مرا
فرصتی بهر گریه کردن نیست

ترسم که نمانم من از این رنج دریغا

کاندر دل من حسرت روی تو بماند