نمایش نسخه قابل چاپ
يادم آيد كه به من گفتي از اين عشق حذر كن
لحظه اي چند بر اين آب نظر كن
آب آئينه عشق گذران است
تو كه امروز نگاهت به نگاهي نگران است
باش فردا كه دلت با دگران است
تا فراموش كني چندي از اين شهر سفر كن
به تو گفتم حذر از عشق ندانم
سفر از كوي تو هرگز نتوانم نتوانم
شاعر : فريدون مشيري
ما در این شهر غریبیم و درین ملک فقیر
به کمند تو گرفتار و به دام تو اسیر
روي نگار در نظرم جلوه مي نمود
وز دور بوسه بر رخ مهتاب مي زدم
می هست و درم هست و بت لاله رخان هست
غم نیست وگر هست نصیب دل اعداست
تا كي غم دنياي دني، اي دل دانا
حيف است زخوبي كه شود عاشق زشتي
یار دبستانی من با من و همراه منی
چوب الف بر سر ما بغض من و آه منی
یار مردان خدا باش که در کشتی نوح
هست خاکی که به آبی نخرد طوفان را
آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند
آیا شود که گوشه چشمی به ما کنند؟
دامان کودکانه ی یک دختر نجیب
بی تو اسیر آتش نامرد می شود
دیدی ای دل که غم عشق دگر بار چه کرد
چون بشد دلبر و با یار وفادار چه کرد