مشاعره

ای گل تو دوش داغ صبوحی کشیده ای
ما آن شقایقیم که با داغ زاده ایم

من عشایر زاده ا ی آزاده ام
مهربان و گرم و پاک و ساده ام

ما بیغمان مست دل از دست داده ایم/همراز عشق و همنفس جام باده ایم...

مرا نه سر نه سامان آفریدند
پریشانم،پریشان آفریدند

دزد بنگر به خانه پای به پیش
که هراس آیدش ز سایه خویش

شبی که ماه مراد از افق شود طالع / بود که پرتو نوری ببام ما افتد...

در زلف سیاهش دل من باز مپرس
با شب به کجا می روم این راز مپرس
گویند که : سوی صبح ، ره دارد شب
شب گشت دراز و صبح در ناز ، مپرس

سر زمستی بر نگیرد تا به صبح روز حشر / هر که چون من در ازل یک جرعه خورد از جام دوست...

تک و تنها وسط راه رهایم نکنی

راهزن پرشده و بار سفر سنگین است

تا تو نگاه ميكني كار من آه كردن است
اي به فداي چشم تو اين چه نگاه كردن است