مشاعره

من نه آنم که دو صد مصرع رنگین گویم
من چو فرهاد یکی گویم و شیرین گویم

ما عیب و نقص خویش و کمال و جمال غیر *** پنهان نموده ایم چو پیری پس خضاب

بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم ****همه تن چشم شدم خیره بدنبال تو گشتم

مرا به كشتي باده در افكن اي ساقي

كه گفته اند نكويي كن و در آب انداز

زان یار دلنوازم شکریست با شکایت
گر نکته دان عشقی بشنو تو این حکایت

تو به اندازه ی تمام تنهایی من،

شاد بمان...

نازنینا ما به ناز تو جوانی داده ایم
دیگراکنون باجوانان ناز کن باماچرا؟

آخر از راه دل و دیده سرآرد بیرون

نیش آن خار که از دست تو در پای من است

تو حکیمی تو عظیمی تو کریمی تو رحیمی--- تو نماینده ی فضلی تو سزاوار ثنائی..

یکی خار پای یتیمی بِکَند
به خواب اندرش دید صدر خُجند