مشاعره

در آن خاموش که تاریک گه روشن
نگر آنجا چه می بینی ؟
شهیدی یا نه ؟
روح لاله ای در پیکر مردی
تجلی کرده
از ایینه ی بیداری و دیدار
در آن باران و در آن میغ تر دامن
نگر آنجا چه می بینی ؟
درون روستای خواب
درختان فلج و بیمار و
آن طفلان خردینک
گرسنه زیر بار کار
و مردانی که با دستان خود
سازند پیش چشم خود دیوار
و بالاتر و بالاتر
تو در آن سوی آن دیوار آبستن
نگر آنجا چه می بینی ؟

یک دل بنما که در ره او
بر چهره نه خال حیرت آمد

دگر این او نبود و حرص او بود
که شعف و ترس را پست و زبون کرد

دلبر آسایش ما مصلحت وقت ندید
ورنه از جانب ما دل نگرانی دانست

تاریک تر ستاره ی مهجورم !
تنهاتر از تو با تو شدم خاموش
با هر ستاره ای که به لب روئید
جان شد ز خاک ممرگ سیاهی پوش

شب ها كه غمناك، با آتش دل،

ره مي سپرديم، در زير باران؛

غمگين تر از ما، هرگز نمي ديد
چشم ستاره، در روزگاران

نديده اي كه حباب٬ به يك تلنگر باد٬
به چشم هم زدني٬ محو مي شود ناگاه؟

همپاي رقص نازك ني زار

مرداب مي گشايد چشم تر سپيد .



خطي ز نور روي سياهي است :

گويي بر آبنوس درخشد زر سپيد .



ديوار سايه ها شده ويران .

دست نگاه در افق دور
كاخي بلند ساخته با مرمر سپيد

دست, درخت را گرفتن
و تا درختی
- که همیشه آرزویش بود -
بُردن.
با گُنجشکان, شادی پریدن،
با باد خواندن،
با مهتاب وزیدن.

نجواي ِ تو را ،
نمي توان نوشت
گرمايِ تو را ،
نمي توان كشيد