نمایش نسخه قابل چاپ
بایدفراموشت کنم چندیست تمرین می کنم
من می توانم ! می شود ! . . .آرام تلقین می کنم
حالم ، نه ، اصلا خوب نیست ....تا بعد، بهتر می شود ....
فکری برای این دلِ آرام غمگین می کنم . . .من می پذیرم رفته ای. . .
و بر نمی گردی همین ! . . .خود را برای درک این ، صد بار تحسین می کنم
کم کم ز یادم میروی این روزگار و رسم اوست ! . . .
این جمله را با تلخی اش ، صد بار تضمین میکنم.
مدتهاست که دستم به نوشتن نمیره...
نه دلی هست برای نوشتن....
نه گوشی برای شنیدن....
زندگی با آخرین سرعت ممکن در حال عبوره...
زنده ام.......
همین نزدیکی......
http://www.njavan.com/forum/image/pn...BJRU5ErkJggg==
- - - به روز رسانی شده - - -
مدتهاست که دستم به نوشتن نمیره...
نه دلی هست برای نوشتن....
نه گوشی برای شنیدن....
زندگی با آخرین سرعت ممکن در حال عبوره...
زنده ام.......
همین نزدیکی......
http://www.njavan.com/forum/image/pn...BJRU5ErkJggg==
مرغ مهتاب
می خواند.
ابری در اتاقم می گرید.
گل های چشم پشیمانی می شکفد.
در تابوت پنجره ام پیکر مشرق می لولد.
مغرب جان می کند،
می میرد.
گیاه نارنجی خورشید
در مرداب اتاقم می روید کم کم
بیدارم
نپندارید در خواب
سایه شاخه ای بشکسته
آهسته خوابم کرد.
اکنون دارم می شنوم
آهنگ مرغ مهتاب
و گل های پشیمانی را پرپر می کنم.
سهراب سپهری
بیشمارند آنهایی که نامشان آدم است.... ادعایشان آدمیت.... کلامشان انسانیت.... رفتارشان صمیمیت... حال من دنبال یکی میگردم که نه آدم باشد....نه انسان.... نه دوست ورفیق صمیمی.... تنها صاف باشد وصادق... پشت سایه اش خنجری نباشد برای دریدن... هیچ نگوید....فقط همان باشد که سایه اش می گوید.
خدایا...
من در این سکوت سنگین و مطلق شب به آستان تو آمده ام ...
آنقدر نیازمندم که یارای گفتنم نیست ...
آنقدر غرق دریای تـمنایـم که دلـم را فراموش کرده ام ...
آنقدر اسیر مشتی خاکم که راه آسـمان را گم کرده ام ...
امشب آمده ام اما نه مثل هرشب ...
کوله بارم پر از گناه و دستهایم خالی ...
من از تو می خواهم بر حال پریشمانـم رحم کنی و به من از لطف
خویش نظر کنی ...
چشمهایـم من ملتمسانه امیدوار به چشمهای توست ...
من در این سکوت سنگین و مطلق شب به آستان تو آمده ام ...
آنقدر نیازمندم که یارای گفتنم نیست ...
آنقدر غرق دریای تـمنایـم که دلـم را فراموش کرده ام ...
آنقدر اسیر مشتی خاکم که راه آسـمان را گم کرده ام ...
امشب آمده ام اما نه مثل هرشب ...
کوله بارم پر از گناه و دستهایم خالی ...
من از تو می خواهم بر حال پریشمانـم رحم کنی و به من از لطف خویش نظر کنی ...
چشمهایـم من ملتمسانه امیدوار به چشمهای توست ...
چه سخت است
دلتنگ قاصدك بودن
در جاده اى كه
هيچ ،
بادى نمى وزد
به تاوان كدامين جرم ، تنم سنگ بلا خورده ؟
سكوتم حرفها دارد ، ببين در من خوشى مرده
ببين اى خوب ديروزى ، كجا بودم ، كجا هستم .
تو كه همدرد من بودى ، ببين بى تو چه بشكستم
چه ها گفتند و نشنيدم
بدى كردند و بخشيدم
ز تيغ گريه اشكم ريخت
ولى باز با تو خنديدم
كاش دستان خدا پيدا بود
تا در آن وقت كه بى حوصله و تنهايى
و دلت از غم دنيا مملو
بزنى تكيه بر آن
و بخندى به همه رنج جهان ...
خواستم چشم هايش را از پشت بگيرم
ديدم طاقت اسم هايى را كه ميگويد ندارم
به بعضیا باید گفت دم از مردونگى نزن …
سنگینه ، سُرفت مى گیره !